Nar-Dos

Քնքուշ լարեր

Վերջին մի փոքրիկ գլուխ

Այդ օրից անցել էր մի ամբողջ շաբաթ։

Կեսգիշեր էր։

Հարունյանը նստած էր բազկաթոռի մեջ, իսկ նրա հանդեպ գահավորակի վրա՝ նրա կինը։ Հարունյանը նստած էր անշարժ և գլուխը խոնարհած. նա հանդարտ խոստովանության նման ինչ-որ բան էր պատմում։ Կինը նստած էր նույնպես անշարժ. փոքրիկ, սիրուն գլուխը հենած ձեռքի վրա՝ նա անթարթ աչքով նայում էր սենյակի անկյունին և ամենայն ուշադրությամբ լսում էր ամուսնուն։

Պատմությունը երկար տևեց։ Երբ վերջացավ, երկու ամուսիններից ոչ մեկը մի մազաչափ անգամ չփոխեց յուր դրությունը։

Լռությունը կատարյալ էր։

Վերջապես Հարունյանը կամաց բարձրացրեց գլուխը և նայեց կնոջ դեմքին։

Կնոջ գեղեցիկ աչքերից հանդարտ կերպով բխում էին արտասուքի փայլուն կաթիլներ, գլորվում էին նրա գունատ այտերի վրայով և թրջում էին նրա քնքուշ, նիհար ձեռքը։

Բայց ո՞վ կարող է մեզ ասել, թե այն ի՛նչ արտասուքի կաթիլներ էին...

1887