Մի օր, աշնանը, Պետրոսը կառքով բժիշկ էր տանում հիվանդ կնոջ համար։ Մոտ քառասուն տարեկան տղամարդ էր արդեն, բոլորովին սպիտակահեր գլխով, գաջի պես գունատ դեմքով, խոհուն, տխուր աչքերով։ Օրը կիրակի էր, աշնանային այն թխպոտ օրերից մեկը, երբ ցերեկվա դալուկ լույսի մեջ ամեն ինչ թվում է ծեծված, ճմլկված, տխուր։ Երկրորդ օրն էր արդեն բարակ անձրև էր մաղում սրտամաշ, միալար։ Օդը հագեցած էր մինչև ոսկորները թափանցող անախորժ ցուրտ խոնավությամբ։ Կառքի գլուխը ծածկված էր և այնքան ցածր էր առջևից, որ Պետրոսը ամբողջ մեջքով կռացած՝ տեսնում էր փողոցների անձրևի ջրերով ծածկված սալահատակները և մեկ էլ անցուդարձ անողների ոտները միայն։ Նա առհասարակ շատ անհարմար դրության մեջ էր զգում իրեն բժշկական այդ նեղ ու ցածրիկ կառքի մեջ, որը հարմարեցրած էր մի հոգու համար, և աշխատում էր նստել այնպես, որ իր հարևանությունը չխանգարի բժշկին իր սեփական կառքի մեջ ազատ տեղավորվելու:

Իսկ բժիշկը, չորիկ-մորիկ, ըստ երևույթին, սակավարյուն մի երիտասարդ, վերարկուի մորթե օձիքը մինչև մորթե փափախը բարձրացրած՝ պարզ ակնոցների միջով կողքից նայում էր Պետրոսի մազակալ կիսադեմքին և երկար ժամանակ նրան տանջում էր մի համառ միտք՝ թե ո՞րտեղ էր տեսել գաջի գույն ունեցող այդ դեմքը։

Ես ձեզ կարծես թե տեսել եմ մի տեղ, ասաց վերջապես բժիշկը:

Այո, տեսել եք, պատասխանեց Պետրոսը։ Անցյալ ամսին, որ ինժեների հետ դիտում էիք այն տունը։

Ո՞ր տունը։

Այն մեծ տունը... Թամազյանները որ շինում են։ Այն ես էի, որ ոտս չբռնեց, տախտակամածից ընկա, ուշաթափվեցի, և դուք ինձ ետ բերիք։

Հա՜, այ, որտեղ եմ տեսել ձեզ, բացականչեց բժիշկը վերջապես հիշելով։ Դուք այնտեղ ի՞նչ էիք շինում։

Բանում եմ։

Այսի՞նքն։

Մշակություն եմ անում։

Ինչպե՞ս թե մշակություն, զարմացավ բժիշկը։

Դե մշակությունն ի՞նչպես կլինի. հող եմ թափում, ցեխ եմ շաղախում, քար եմ կրում...

Սպասեցեք։ Դուք ախր մշակի նման չեք, կարգին էլ խոսում եք։

Պետրոսը մի ծանր թառանչ քաշեց։

Ինչ արած, ասաց նա։ Կարիքը մարդու ամեն բան անել կտա։ Կար ժամանակ, և այդ ժամանակը հեռու անցյալ չէ, ես ինքս կարող էի մշակ բանեցնել, բայց հիմա... Խանութ ունեի բազարում։ Լավ թե վատ, ապրում էի ինձ համար, ականջս դինջ։ Կարոտություն չեմ քաշել իսկի... Բայց անցյալ տարի կազակները բազարը որ ավերեցին, ուրիշների հետ իմ խանութն էլ գնաց ձեռքիցս։ Ապրանքս՝ ո՛րն այրվեց, ո՛րը թալանեցին տարան, ինձ էլ քիչ մնաց՝ սպանեին։ Գիտեք, էլի, ի՜նչ զուլում էր սարքել կառավարությունը հեղափոխությունը ճնշելու համար։ Փախչելիս մի գնդակ եկավ դիպավ այստեղից (Պետրոսը ցույց տվեց աջ ոտի ազդրը), ծակեց, անց կացավ։ Երկու ամիս պառկած մնացի հիվանդանոցում։ Կինս էլ այդ օրվանից սկսեց արյուն թքել և հալվում էր ոտի վրա, մինչև որ անկողին ընկավ։ Հիվանդանոցից դուրս եկա և չորս ամիս ման էի գալիս պարապ-սարապ. գործ չկար։ Ոտս էլ իմաց էր տալիս։ Թե մի բան ունեի հոգեպահուստ, այն էլ կերանք պրծանք։ Հետո սկսեցինք տան ավելորդ իրերը ծախծխել։ Այդ էլ պրծավ։ Հետո... է՛հ, գիտեք, է՛լի... տանտերը դուրս արավ։ Վերջը... մուրացկանություն խո չէի անելու։ Ո՛ւր էր թե որևէ արհեստ գիտենայի։ Սկսեցի մշակություն անել։ Կապալառուն հին ծանոթ է, չմերժեց ինձ ընդունել։

Ինչո՞ւ պիտի մերժեր։

Որովհետև ոտիցս դեռ էլի թույլ եմ։ Մշակը պետք է առողջ ոտներ ունենա։

Հա՜, երկարացրեց բժիշկը, ըստ երևույթին, նոր մտածելով, որ այդպիսի բան էլ է եղել։ Որքա՞ն եք ստանում, հարցրեց նա կարճ լռությունից հետո։

Յոթանասուն կոպեկ։

Ի՞նչ, բացականչեց բժիշկը, կարծելով թե սխալ լսեց։

Պետրոսը կրկնեց.

Եվ դա բավականանո՞ւմ է։

Ո՞րտեղից։ Կինս քանի անկողին չէր ընկել, էլի օգնում էր ինձ. լվացք էր անում, կար էր անում... բայց հիմա...

Պետրոսը նորից մի թառանչ քաշեց և լռեց։

Զավակներ ունե՞ք, հարցրեց բժիշկը։

Երեքը։ Երկուսը մի տղա, մի աղջիկ դպրոց են գնում. շատ ընդունակ երեխեք են. երրորդը վեց ամսական է, աղջիկ։

Փողոցի լճացած ցեխը դեսուդեն շպրտելով՝ կառքը գնաց կանգ առավ մի խարխուլ տան ընդարձակ բակի դռան առջև, որը հնությունից մի կողմ թեքված՝ կարծես ասում էր՝ պառկեմ հանգստանամ։

Բժիշկը Պետրոսի հետ իջավ կառքից և, աշխատելով անցնելու հարմար տեղ գտնել, մտավ բակը, որտեղ կավային ցեխի մեջ երևում էին ձիերի սմբակների բազմաթիվ հետքեր քրեղանների պես՝ անձրևի ջրով լի։ Մի անկյունում անասունների աղբի, դարմանի և խոտի լճացած շաղախի մեջ խռխռացնելով թավալգլոր էին գալիս երկու վտիտ խոզ՝ կանաչավուն ցանցառ ջագարները ասեղների պես ցցած։

Պետրոսը բժշկին առաջնորդեց բակի պարսպի տակ հետևե-հետև շարված փտած տախտակների վրայով դեպի տան ներքին հարկը, իջավ աղյուսի ծուռտիկ-մուռտիկ աստիճաններով մի երկար անցք՝ վերին հարկի պատշգամբի տակ, բաց արեց այդտեղ գտնված դռներից մեկը և ետ քաշվեց, որ բժիշկը մտնի։

Բժիշկը մտավ սենյակի նմանություն ունեցող կիսախավար մի նկուղ՝ աղյուսե հատակով, գաջով սվաղած խիստ խոնավ պատերով և գերանածածկ առաստաղով։ Նկուղը լուսավորվում էր տան հետևի փողոցի կողմից երկու փոքրիկ պատուհանով, որոնք դրսից կիսով չափ գտնվում էին գետնի մեջ, իսկ ներսից իրենց վերին մասով համարյա կպած էին առաստաղին։ Դռան դիմացը անկյունում դրված էր հիվանդի մահճակալը ձուլածո երկաթից, մաքուր անկողնով։ Մահճակալի առջև հատակին դրված էր մանկան օրորոցը, որի ծոպից բռնած օրորում էր հիվանդը՝ ոսկրացած ձեռքը կիսով չափ վերմակի տակից հանած։ Մեջտեղը դրված էր հասարակ մի սեղան, որի այս ու այն կողմը իրար դեմուդեմ նստած էին Պետրոսի փոքրիկ տղան ու աղջիկը և գրում էին աշակերտական տետրակների վրա։ Պատուհաններից մեկի տակ վառվում էր թիթեղյա մի վառարան, որի խողովակը դուրս էր տարված պատուհանից։ Վառարանի մեջ ճրթճրթում էին, ըստ երևույթին, տաշեղներ. չաղ կրակի բոցը վառարանի դռնակի ծակոտիներից գիշերվա պես լուսավորում էր մութ հատակը, որի վրա պատուհաններից լույս չէր ընկնում գրեթե: Սենյակի օդը հագեցած էր խոնավության, քրտնքի և թիթեղի վրա այրված ճարպի հոտով։

Փո՛ւհ, այս ի՞նչ օդ է, բացականչեց բժիշկը։ Բայց թողեք, բաց թողեք դուռը, դիմեց նա իր հետևից մտնող Պետրոսին։

Պետրոսը դուռը բաց թողեց։ Ներսի սաստիկ տաքացած գաղջ օդը սկսեց դուրս հոսել բաղնիքի գոլորշու պես։

Երկու երեխաները բժշկին տեսնելուն պես վեր կացան: Հիվանդը, որի երեսին միայն մաշկն ու ոսկորներն էին մնացել, թողեց օրորոցի ծոպը և շտկվեց անկողնում։

Բժիշկը մեկ ուզեց կրկնակոշիկները հանել դռան մոտ, բայց տեսնելով, որ հատակը թաց է, չհանեց, այլ միայն վերարկուի օձիքը ետ ծալեց, մորթե գլխարկը դրեց սեղանի վրա և մոտեցավ հիվանդին:

Պետրոսը մահճակալի առջևից վերցրեց օրորոցը, դրեց հեռու, աղջկան գլխով արավ, որ գնա օրորի, իսկ ինքը հեռու-մոտիկ կանգնեց հիվանդ կնոջ մահճակալի մոտ:

Նստեք տեսնենք, դիմեց բժիշկը հիվանդին։

Հիվանդը տաքությունից այրվող իր ահագին աչքերով մի վախկոտ հայացք ձգեց բաց դռան կողմը։

Հա, մի քիչ ետ դրեք, դիմեց բժիշկը Պետրոսին, չի կարելի հիվանդին այսպիսի օդում պահել։

Պետրոսը դուռը կիսով չափ ետ դրեց։

Հիվանդը զոռ տալով իր կմախքացած բազուկներին՝ նստեց. շնչում էր ծանր ու հատու, երկար տեղ վազած մարդու նման։

Բժիշկն սկսեց իր խողովակով քննել նրա կուրծքը, կողերը, թիկունքները։ Այդ միջոցին ինչ-որ տարօրինակ խուլ դրնգդրնգոց, որ շարունակ լսվում էր հաստ պատի հետևից, գրավեց նրա ուշադրությունը:

Այս ի՞նչ ձայներ են, հարցրեց նա, խողովակը հեռացնելով հիվանդի թիկունքից։

Ձիեր են, շտապեց պատասխանել Պետրոսը։ Մեր կողքին գոմ է։

Հա՛։ Ուրեմն ձեր հարևաններն անասուններ են եղել, սրախոսեց բժիշկը, ծիծաղեց և խողովակը նորից դրեց հիվանդի թիկունքին։ Շունչ քաշեցեք... Խորը... Էլի... Էլի... խորը, խորը... Հազացեք... Էլի... Հիմա ասեք՝ մեկ, երկու, երեք, մեկ, երկու, երեք...

Հիվանդը, իր ջերմոտ մեջքի մերթ այս, մերթ այն կողմը զգալով խողովակի սառն հպումը, առանց այն էլ խոշորացած աչքերը բացել էր լայն, շնչում էր կարելույն չափ խոր, հազում, սաստիկ հոգնած մարդու նման արտասանում իրար հետևից «մեկ, երկու, երեք... մեկ, երկու, երեք» և ամբողջ ժամանակ ժպտում, ըստ երևույթին, զվարճանալով իր կատարած այդ տարօրինակ գործողության վրա։

Օրորոցն օրորող փոքրիկ աղջիկը, նայելով մորը, հանկարծ փռթկացրեց և ազատ ձեռքի ափով պինդ ծածկեց բերանը։

Հայրը աչք-ունքով սաստեց նրան։

Դե հիմա պառկեցեք, ասաց բժիշկը, ինքն իր ձեռքով ծածկեց վերմակը, գնաց նստեց սեղանի մոտ և թուղթ պահանջեց։

Փոքրիկ տղան իր տետրակից պատռեց մի թերթ, գրեց բժշկի առջև և այն միջոցին, երբ բժիշկը գրում էր դեղատոմսը, իր խելացի աչքերով նայում էր նրա ձեռքի շարժումին և երկու ձեռքով մեքենայաբար հետևն էր հավաքում բլուզի ծալքերը։

Դեղատոմսը գրելուց հետո բժիշկն ասաց, թե ի՛նչպես պետք է գործադրել դեղերը, մի քանի խորհուրդներ տվեց հիվանդի պահպանության վերաբերմամբ, գլխարկը ծածկեց, վերարկուի օձիքը բարձրացրեց և, երբ դուրս էր գնում, ձեռքի մեջ զգաց Պետրոսի ձեռքի շոշափումը։

Հարկավոր չէ, ասաց նա, ձեռքը ետ քաշելով և արագ դուրս գնաց։ Հիմա կարող եք դուռը փակել, կանչեց նա դրսից, աշխատեցեք օդը շուտ-շուտ մաքրել։

Պետրոսը ձեռքի դրամը նորից գրպանը դրեց և դուռը ետ արավ ծանր ու մտախոհ։ «Քիչ համարե՞ց, թե խղճաց», մտածեց նա։ Թե՛ մեկ, թե՛ մյուս ենթադրությունը անտանելի ծանր թվաց նրան։

1907

Ե՛կ, շա՛ղիկ, ե՛կ.
Ե՛կ` առաւօտէ՛ առաւօտ.
Չելնէ՛ արեւ տաքուկ ու ծարաւուտ`
Լըզէ մեր պագուկ։

Գա՛մ, ծաղի՛կ, գա՛մ.
Գա՛մ` այգուն-այգուն
Ու քեզ շա՛ղ տամ։

Դեռ չելած արեւ խայտուն ու ցայտուն`
Շաղիկ-շաղիկ թառաւ սըրտիկն ու հոգին`
Ծաղկիկի ծարաւ գոգին`
Ու գունագեղ թուշիկ
Շա՛ղ դառաւ յուշիկ-յուշիկ։

Քամին անցնում է
քեզնից դատարկ կեսգիշերի սրտիս միջով,
որտեղից դու քեզ տարար
առանց մի կաթիլդ խնայելու:

Էլի մի քնահարամ ագռավ կռռում է անձրևի մեջ.
ես, որ չգիտեմ թռչնի լեզուն,
հասկանում եմ այս ուշ ժամի սև բառերը նրա.
- Ինչո՞ւ քեզ տարար ինձնից`
սիրտս թողնելով դատարկ կեսգիշերին:

Քամին սառն է, ձմռան պես կտրող.
տա՞ք ես հագնվել,
կոճկե՞լ ես վերարկուդ,
շարֆդ կապե՞լ ես,
սիրուն լուսավորս:
Ո՞ւմ հետ ես այս ուշ ժամին,
քո մասին հոգ տանո՞ւմ է,
անհանգստանո՞ւմ է քեզ համար.
չմրսես հանկարծ ինձնից դատարկ օրերիդ մեջ:

Քամին է կտրում իմ մարմինը առանց քեզ.
չգիտեմ՝ ի՞մ սիրտն է, թե՞ ագռավի,
որ թաց ու սև մնացել է կեսգիշերին…

Իմ գարունը քեզ,
իմ ամառը քեզ,
իմ աշնան տաքն էլ քեզ.
հանկարծ չմնաս մենակ
ինձնից հոգնած օրերիդ մեջ:

կազմակերպված լինում է բանդան

Բանդան, մարզական թիմը, կուսակցությունը: Մի խոսքով, հազարավոր բաներ, բացի պետությունից: Պետական կառավարման եղանակները դասակարգված են՝ միապետություն, սահմանադրական միապետություն, հանրապետություն, դիկտատուրա, կուսակցապետություն, նախագահական կառավարում, նույնիսկ կիսանախագահական կամ կիսապառլամենտական կառավարում, բայց չկա կազմակերպված պետություն հասկացություն:

Ինչո՞ւ է Քոչարյանը զարգացնում բանդայի տերմինոլոգիան պետության վերաբերյալ: Այն նույն նպատակով, ինչ նպատակով 98 թվականին դաշնակցությունը շրջանառության մեջ դրեց «համազգային թեկնածու» եվ «ճիշտ ընտրություններ» հասկացությունները՝ մարդկության համար ընդունելի եվ, որ առավել կարեվոր է, բոլորի համար հասկանալի «արդար», «համընդհանուր», «դեմոկրատական» հասկացությունների փոխարեն: Եւ ահա Դեմիրճյանի ձայները «համազգային թեկնածուի» կողմից գողացվելուց ընդամենը չորս տարի հետո մտավորականները էլի շրջանառության մեջ են դրել «համազգային թեկնածու» սովետական հասկացությունը: Մտավորական բառի արմատը, կարծեմ թե, միտք բառն է, բայց մտքի նշույլ դուք տեսնո՞ւմ եք այստեղ, երբ «ընտրություններ» եվ «համազգային թեկնածու» հասկացությունները ի մի են բերվում: Չէ՞ որ դրանք մեկը մյուսին ժխտող հասկացություններ են: Թե ով էր թեկնածուներից համազգայինը՝ ընտրությունն է որոշում, բայց եթե «համազգայինը» արդեն նշանակել եք, էլ ի՞նչ ընտրության մասին է խոսքը: Էլ ինչի՞ է պետք ընտրությունը՝ մայմո՞ւն ենք խաղացնում թե՞ «համազգային թեկնածու»: Անալտերնատիվ ընտրություններում «Կուսակցության եվ անկուսակցականների անխախտ բլոկի միահամուռ վճռականությամբ մեր ձայնը տանք»... «համազգային թեկնածուին»... հա՞: Այն էլ՝ «արդար ընտրություններ ապահովելով». ես ճի՞շտ եմ հասկացել: Ո՞նց եք կարոտել, հարգելիներս, սովետական ձեր ջահելությանը, երբ ոչ միայն չալաղաջը բոլ էր, այլեվ երբ դեռ թե´ կլիմաքսն էր յոթ սարի ետեվ եվ թե´ իմպոտենցիան էր աներեվակայելի հեռու: Եւ, բնականաբար, այդ ժամանակները անձրեվը սիմֆոնիա էր, ոչ թե ռեվմատիզմի բուն, ձյունը թոքաբորբի առիթ չէր, այլ գալիս էր, որ դահուկ քշենք ու ձնագնդի խաղանք մեր քարտուղարուհու-ասպիրանտուհու հետ, սառը ջուրը ճակատին թրջոց դնելու համար չէր, այլ պարզապես խմելու, իսկ շոգը մի ավելորդ անգամ դոշութիկունք մերկացնելու պատրվակ էր, ոչ թե, որ ծերացած շան նման դեպի ստվերը քարշ գաս ու հեվաս՝ լեզուդ դուրս գցած: Այդ ջահելությունն էր անդարդ, ոչ թե սիստեմն էր լավը, անաստվածներս: Դեռ ուշ չէ համակերպվել բնության կարգի հետ, աթեիստներս: Բայց ետ գնալը՝ ետ գնալ, գուցե ավելի ետ գնանք դեպի անուղեղ մանկության հեքիաթները եվ ընտրություններին ղո՞ւշ թռցնենք: Եւ որպեսզի ղուշը իջնի ոչ թե պատահական մարդու, այլ «համազգային թեկնածուի» ուսին, ղշի ոտից թել ենք կապում, բարա՜ կ, մտավորականի ուղեղի ծալքերից հյուսած անտեսանելի (այսինքն՝ «թափանցիկ») թել եվ թելից քաշում-քաշքշում ենք այնքան ժամանակ, մինչեվ ղուշը, զզված, նստի հարկավոր մարդու ուսին: Ճիշտ մարդու ուսին: «Ճիշտ ընտրել»՝ նշանակում է կոնկրետ մարդու ընտրել: Ոչ թե խելացի, ոչ թե դեմոկրատ, ոչ թե ծրագիր ունեցող մարդու, այլ ում որ պետք է: «Ում որ պետք է»-ն նշանակում է առանց համեմատելու, առանց այլընտրանքի եվ միջոցների առաջ խտրություն չդնելով: Այսինքն, անօրինական ընտրություններ: Ասել է թե՝ ընտրությունների իմիտացիա: «Թափանցիկը», «բացը» եվ այս շարքի այլ հասկացությունները օրենքի տեսակետից դեռ մի կերպ մեկնաբանել հնարավոր է (չնայած օրենքը այն է, որ չի մեկնաբանվում), «ճիշտը» չի մեկնաբանվում: Կամ, որ միեվնույն է, մեկնաբանվում է ցանկացած կերպ, եվ մեկնաբանությունը կարելի է վերաձեվակերպել ցանկացած պահի: Այսինքն, սահմանում չկա, ասել է թե՝ չկա սահմանափակում: Եւ որ ամենակարեվորն է՝ չի պարտավորեցնում: Եթե դուք («մտավորականներով») համաձայնության եք եկել կազմակերպված լինելու ընդհանրական գաղափարի շուրջ, «կազմակերպվածության» մասնավոր դրսեվորումներին առարկելու բարոյական իրավունք չունեք: Օրինակ, դուք իրավունք չունեք պահանջելու, որ դատավորը դատը վարի բացառապես դատավարական օրենսգրքի տառին համապատասխան, որովհետեվ, երբ ձեր նախագահի հետ համաձայնության էիք գալիս, որ ազգն ու պետությունը պիտի կազմակերպված լինեն, նա ձեզ չի խոստացել, որ կազմակերպված պիտի լինի գործող օրենքի տառին համապատասխան, եվ դուք էլ չեք պահանջել, որ այդպես լինի: Այսինքն, դուք որպես պարտնյորներ չեք ճշտել տերմինը, չեք սահմանել, ընդհանուր հայտարարի չեք եկել, թե ինչ է նշանակում կազմակերպված: Եւ չէիք կարող ճշտել, որովհետեվ դա ոչինչ չի նշանակում: Կամ նշանակում է ամեն ինչ, բացի օրենսդրորեն ամրագրված հասարակական փոխհարաբերությունները: Որպեսզի երկու կողմի պայմանավորվածությունը ինչ-որ բան նշանակի եվ պարտավորեցնելու ուժ ունենա, այն պետք է՝ ա. արձանագրվի պայմանագրի (Սահմանադրության, օրենքի) տեսքով եվ բ. հասկանալի լինի հնարավոր արբիտրի (ասենք՝ միջազգային իրավունքի) տեսակետից: Իսկ «ազգային» կամ բանդիտական, կամ ըստ նախասիրության, հասարակ կազմակերպության (ասենք, «Արաղը թթու խիարով գերադասողների ընկերության») սկզբունքով կոնսենսուսի եկող հասարակությունն ու դրանով առաջնորդվողը իրեն քշում է անիրավության ծուղակը: Այսինքն, դու որպես ազգ ու հասարակություն քեզ քշում ես լուսանցք, քեզ դնում ես օրենքից, կամ բոլորին հասկանալի, ընդունված կանոններից դուրս եվ ներսում՝ քո Արմենիքենդում, քո Գլենդելում, քո Բուրջ Համուդում, քո Հավլաբարում, քո Հայաստանի Հանրապետությունում հարաբերվում ես մեծ աշխարհին անհասկանալի կանոններով՝ «ճշտով» «կազմակերպվածորեն» եվ այլն: Բայց սրանք «Չայնա Թաունի», «Տաբորի», «Բոշի թաղի», վերջին հաշվով՝ բանդայի ապրելու կարգ է, ոչ թե ազգի ու պետության: «Կազմակերպվածը» բեսպրեդելի տեսակետից նույնն է, ինչ «հեղափոխական նպատակահարմարությունը» կամ «սոցիալիստական օրինականությունը»: Եւ երբ իշխանությունը փակում է հեռուստականալը, դու լիասիրտ չես կարող ասել, որ դա «ճիշտ» չէ եվ «կազմակերպված պետության» դեմ քայլ է, որովհետեվ դու դրանից առաջ ոչ թե ալտերնատիվ ընտրություն ես արել, այլ «ազգային նկատառումից ելնելով» «ճիշտ», «կազմակերպված» ինչ-որ միջոցառում ես անցկացրել «համազգային թեկնածուի» շուրջը: Եւ ապա, չէ՞ որ «կազմակերպված» երկրներում (Հյուսիսային Կորեա, Կուբա, Իրաք եվ այլն) գոյություն ունեն միայն պետական կլաններ: Այս պարագայում դու առարկելու տեղ չունես, որովհետեվ քո «ճիշտ թեկնածուն» քեզ չի խոստացել ոչ դեմոկրատիա, ոչ միապետություն, ոչ դիկտատուրա: Նա խոստացել է առաջնորդվել «ազգային շահերով»: Իսկ Սահմանադրությունը այդպիսի ձեվակերպումով պարտավորություն չի դնում նախագահի վրա: Նա խոստացել է կազմակերպվածություն: Իսկ կազմակերպվածությունից չի բխում ո´չ բազմակարծություն, ո´չ ալտերնատիվ ընտրություն: Ամենաշատը, որ նա խոստացել է, եվ դու ականջդ կախ համաձայնել ես՝ ընտրությունների «թափանցիկությունն» է, որը նույնպես հասկանալի չէ, որովհետեվ թափանցիկ ասելով նա կարող էր նկատի ունենալ այն, որ բոլորը տեսնում են, թե ով ում օգտին է քվեարկում: Ընտրությունները չեն լինում թափանցիկ կամ անթափանց, այլ լինում են փակ եվ բաց: Այսինքն, փակն էլ կարելի է բացի նման անել, բայց երբ դու ուզենաս բացատրել Արբիտրին, թե ինչի մասին է քո մտահոգությունը, չես կարող այդ բանը անել, որովհետեվ նախապես չես ընդունել հանրությանը հասկանալի եվ հանրության կողմից ընդունված կանոնները: Կամ՝ գիտական սահմանումները: Գիտական այն իմաստով, որ դեմոկրատական պրոցեդուրաները օպտիմալության հասցնելու վրա տասնյակ ժողովուրդներ եվ միլիոնավոր մարդիկ մի քանի հարյուր տարի կյանք են դրել ու արյուն են թափել եվ հանգել ձեվակերպումների, որոնք առավել քիչ են ենթակա մեկնաբանությունների, հետեվաբար եվ՝ խեղաթյուրումների: Այն էլ նորություն չէ, որ ամեն բանդիտական խմբավորում սկսում է «կազմակերպվելուց», եվ ամեն ստահակ «կազմակերպված» մագլցում է «ազգային շահի» պատվանդան:

13.11.2002

Նախշուն աչքերիդ ժպտող հայացքում,
Երբեմն տանջված հոգիս փափագով
Սուզվում է լռիկ, մոռցված նիրհում
Գալիք օրերի
Հույսերի ցանցում։

Նախշուն աչքերիդ խոր-խոր ծալքերում
Անվիշտ աշխարհի մանուկ ցոլքերով,
Իմ ապրած սիրտը հաճախ սփոփվում.
Գալիք օրերի
Անվերջ երազում։

Տեսնում եմ այնտեղ իմ անբիծ հոգին,
Դեռ շղթայված կյանքի կապանքից,
Տեսնում՝ մոռացված կարմիր օրերին
Մանուկ իղձերիս
Պսակը գլխին։

Հրճվում է հոգիս չարքաշ այս կյանքից,
Որ անհայտ երբեք կորչելու չեմ ես
Թեև հաղթահար ընկնեմ ես կռվից,
Բայց իմ գնալուց
Կը թողնեմ մի Ես։

Քեզ կտամ օժիտ հոգուս խորքերից
Չար կյանքի խեղդված ազնիվ իդեալներ,
Եվ ուժ՝ որ փշրես սև-սև օրերից
Տգետ պայմանով
Կոփված շղթաներ։

Կարծես կորցրել էի, կարծես չէի ստացել ուսանողական թոշակի 140 ռուբլին մի շաբաթում ցամաքեց։ Ամեն ստանալիս մեկ կիլոգրամ հացի 3 ռուբլին ես բազմապատկում էի ամսվա 30 օրով, անում էր 90 ռուբլի, 50 ռուբլու շռայլ, շփոթեցնող հավելում էր լինում, որ կարելի էր կոնֆետի, թատրոնի ու կինոյի տալ, բայց հրեշաբար հզոր ինչ-որ երախներ ամեն անգամ թաքուն կլլում էին իմ հաշիվները, և ամեն անգամ ես ինձ ասում էի. «էս անգամ սխալ եղավ մյո՛ւս թոշակին»։
Ուսումնարանը մեզ համար սենյակ էր վարձել, սենյակում վառարան էր դրել, երբեմն մի երկու գիրկ՝ մի երեք վառարան փայտ էր տալիս թոշակի պես՝ փայտը մի անգամ բռնկվում, տաքացնում ու պրծնում էր։ Դեռ օգոստոսին, երբ ինձ բերելու էին ուսումնարան, հայրս և մեր այն գյուղացին, որ ապրում էր Կիրովականում, նավթի դեղին լույսի տակ մեր տանը հաշվում էին, թե ես ինչպես եմ ապրելու 140 ռուբլով, հայրս չգիտես ինչու թոշակի ռուբլիները հացի գնի վրա հաշվիչով էր բաժանում, հատիկները խուլ չխկում էին, մեր գյուղացին ասում էր «կապրի», բայց չգիտեր ինչպես կապրեմ, ասում էր «կապրվի՛», այսինքն՝ ես կարող եմ ապրել այդքան փողով, հայրս սակայն նրան չէր հավատում և չէր էլ առարկում, որովհետև՝ առարկեր ի՞նչ աներ։ Նրանք՝ մեծերը՝ և հայրս ու մեր գյուղացի՛ն, և ուսումնարանի ղեկավարությո՛ւնը, գիտեին, որ այդ թոշակը չնչին է և այդ փայտը չնչին է, բայց ոչ մի կերպ չէին կարող լիաձեռն լինել և հույսները դնում էին հրաշքի վրա։ Այդ հրաշքն այն էր, որ մենք ծնվել էինք ապրելու համար, երեխա էինք և պիտի ապրեինք։
Բարակ թիկունքներս կծկած, գրքերը թևներիս տակ՝ սպիտակցիների խումբն ու ես համարյա թե վազելով տուն եկանք, երկու շաբթվա դասագրքերը սպիտակցիները ջոկջկեցին լցրին ուսապարկերը և դուրս թռան՝ վազելու կայարան։ Եվ պարզվեց, որ նրանց հետ ես իզուր էի շտապում, քանի որ նրանք շտապում էին հասնել գնացքին, իսկ ես գնալու տեղ չունեի։ Նրանց գյուղերը մոտիկ էին, նրանք գնում էին գոնե մի կիրակի ապրելու հորենական թոնրի շուրջը և երկուշաբթի վերադառնալու հացով-պաշարով։ Նրանց գյուղերում հաց կար Կիրովականի իմ հեռվից ես այնինչ զգում էի մեր գյուղի ավլած աղքատությունը։ Սառը, ամայի սենյակում ես մնացի մենակ։ Սպիտակցու պահարանի առաջ լավաշի մի փոքրիկ, մի մկան փշուր կար՝ այդ էր և սառը վառարանը։ Քաղցը նայում էր և մեռյալ վառարանի՛ց, և սառն անկողնի՛ց, և խափան ռադիոյի՛ց ու Զեկ Լոնդոնի «Սպիտակ ժանիքը» գրքից։ Թուքը կուլ տալով՝ կարելի էր շունչը պահել ու լսել, թե ինչպես է գվվում ածուխի վառարանը տանտիրոջ մեծ սենյակում, ինչպես է նրա աղջիկը թախտին, ոտքերը շալով ծածկած, շրջում գրքի էջը, և թե ինչաես է բուրում հացը նրանց սեղանին։
Ես գնացի մեր գյուղացու տուն։ Նրանք լավ ժողովուրդ էին, նրանց աղջիկը գյուղի դպրոցում իմ ընկերուհին էր, նրանց հարսը շեկ, սիրուն ու ջերմ արարած էր, բայց նրանք ճաշել վերջացրել էին, հորըս ընկերը ճաշից հետո պառկել էր մի քիչ նիրհելու, և տանը լռություն էր։ Այդ լռության մեջ ես կաշկանդվեցի, և նրանք չհասկացան, որ թոշակիս փողը վերջացել է։ Գյուղի մեր աղքատությունը նրանք հիշում էին ես չէի կարող իբր թե հորս անունից պարտքով փող խնդրել։ Ես դեռ շատ էի երեխա չէի կարող իմ ապագայի անունից պարտքով փող ուզել։ Ես մտածեցի, որ նրանց աղջիկը բութի մեկն է, հազիվ թե երբեէ համալսարան ընդունվի, և դուրս եկա։
Մանկավարժական իմ ուսումնարանի դարպասները փակ էին, մինչև երկուշաբթի ես այնտեղ ոչ ոք չունեի։ Սեդրակ մեր հորեղբոր մեծ տունը, լայն բակն ու գեղեցիկ բազրիքները այդ ձմեռվա մեջ պարուրված էին տաք ճաշի հոտով, նրանց վառարանն այնքան խաղաղ էր այրվում, որ տանիքից նույնիսկ ծուխ չէր ելնում... բայց անցյալ միակ անգամ նրանք չհասկացան, թե ես իրենց ինչն եմ։ Սեդրակ հորեղբայրը գյուղից վաղուց էր քոչել, իմ հորը երեխա ժամանակ էր տեսել, կարծեց ես իմ հայրն եմ, ասաց. «Ավետիք հորեղբայրը էսքան փոքր տղա ունի՞։
Կտրուկ շուռ գալով՝ ես մի անգամ էլ անցա Սեդրակ մեր հորեղբոր դռնով, որպեսզի նրանց տանտիկինը՝ որ գորգը բազրիքի վրայից հավաքում էր անցորդիս նայելով, ինձ ճանաչի ու ներս կանչի, բայց պատշգամբը հիմա ամայի ու դռները ծածկած էին, պատեֆոնի երգը խուլ հեռվից էր զալիս։ Լացն ու զայրույթը ինձ խեղդեցին։
Այդպես թափով էլ ես հասա ու հրեցի հանրակացարանի մեր դուռը։ Փակ էր, բանալին իր տեղում մեխից կախված էր, ոչ ոք չէր եկել, սենյակում ոչ ոք չկար նույն լուռ ռադիոն, բաց գիրքն ու լավաշի փշուրն էին։

Ես քանդեցի ուսումնարանի տված ներքնակի կարը, կեղտոտ, թաղկած բամբակների միջից հանեցի այն, որ միշտ այդտեղ էին, որոնց մասին Կիրովական այդ քաղաքում ոչ ոք չգիտեր իմ տրեխները, հորըս գործած տրեխները։ Քաթանե կոշիկներն ամեն անգամ թրջվում, կուչ գալիս ու ոտքերս սեղմում էին։ Դուսը ներսից կողպելով՝ ես քաթանե կոշիկները խցկեցի ներքնակի մեջ, մի վայրկյան գուլպայով մնացի՝ և հատակը սառն էր, հագա տրեխներս, ձգվեցի, դռան մոտ պատրաստ կանգնած սպասեցի, մինչև տանտիրոջ քայլերը պատշգամբում հեռացան, և այդ սենյակից, պատշգամբից ու բակից դուրս թռա ավելի արագ, քան տանտերերը կհասցնեին նկատել իրենց վարագույրների արանքից։
Լուսնի ու սառույցների միջով, շների սառը հաչոցների ուղեկցությամբ ես Վանաձորից գնացի կայարան, վազեցի ապրանքատար գնացքի կողքից, հենակոճղերի արանքներում ոստոստալով առաջ թողեցի բոլոր վագոնները, թռա և ծնկներով ու մատներով կառչեցի վերջին վագոնից։ Ափերս փակչել էին թաց բռնակին, և ինձ թվաց դա լավ էր, այլապես ոտքիս համար տեղ փնտրելիս ես պիտի պոկվեի բռնակից։ Գլխարկս ընկնում էր, ծնկներս քերծվել էին, բայց արյուն չէր գալիս, որովհետև, ցուրտ էր։ «Գնում եմ վրաստան, Շուլավեր եմ գնում, խաբեցի ես ուղեկցորդին, տատս մեռել է»։ Նա ինձ քուրքի տակ առավ, այդ քնքշանքից իմ ներսում ես մի քիչ հուզվեցի, բայց այդպես էլ չասացի, թե իջնելու եմ երեք կայարան հետո, որպեսզի ուզելիք փողը նա ակնկալի Շուլավերի մոտերքը։ Իմ կայարանն անցնելուց հետո, երբ ընթացքը դեռ չէր արագացել, ես ներքև նետվեցի նրա քուրքից ու վագոնից։ Նրա հայացքն զգալը մի քիչ ամաչեցնում էր, բայց գնացքը հեռացավ։ Այդպես՝ ամեն ինչ լավ գնաց. և Դսեղ գյուղի շներից չվախենա՛լը, և ձյունոտ քամի՛ն, և մեռելներից չվախենա՛լը։ Լուսադեմին– ես ետ տարա մեր տաք կիսամութ տան դուռը և ասացի ժպտալով. Եկել եմ։ Արմո ջա՞ն, անկողնում վրա նստեց հայրս։
Մայրիկը վառարանը փչում էր։

Վույ, կուրանամ ես, երեխայիս փողը վերջացել է, կուրանամ ես։
Մայրիկի փափուկ ծոցն ու վիզը տա՜ք-տաք էին։
Ախպեր ջա՞ն, կիսախավարի մեջ անկողնում վրա նստեց հայրս։
Կուրանամ ես, կուրանամ, կուրանամ՝ չտեսնեմ... Լամպի լույսը բարձրացավ։ Վիզը բարակ, մեծ գլուխը համարյա թե ոտքերի մեջ ու քամակը բաց՝ փայտե լայն թախտին երևաց Հրայրը։ Թնկթնկոցով արթնացավ Նանարիկը, նստեց անկողնում, աչքերը բացեց. Լամպը վառել եք, հետո վարդագույն այտիկները ետ գնացին, աչքերը լցվեցին ժպիտով, շրթունքները ձգվեցին, երկարացան։
Կուրանամ ես, փողդ վայ թե պրծել է...
Վառարանը ճթճթաց, համարյա թե ցատկոտեց և ապա փաղաքշեց ջերմությամբ, սիրով, ընտանիքով։
Այտա, եկել ե՞ս, գլուխը ոտքերի արանքից հանել էր Հրայրը։ Մի հանելուկ ասեմ, թե գտնես ինչն է՝ քո տեղը գնամ Կիրովական։ էն ինչն է ինչը՝ քիթը տաք է, քամակը սառը։
Ախպորդ լավ բաներով ես դիմավորում, տրեխները հագնելով ասաց հայրիկը։
Ինքն ինձ համար քաղաքից ի՜նչ է բերել որ։
Սոված, ծարավ, ուրիշի դռներին... կուրանամ ես։ Հայրիկը գնաց կովերին կեր տալու։ Հավերը գոմից դուրս թափվեցին, ոտքերը ճաղերի գլխին՝ այծն սպասում էր խոտի։ Նախշուն կովը պարանոցը թեքած ինձ էր նայում ու մզզում էր։ Նա կրծակալել ու փափկել էր, շուտով ծնելու էր։ Սաթիկը մայիսի վերջերին էր ծնելու։
Դժվարն էս տարին է, ասաց հայրիկը, էս տարի որ համբերես՝ նոյեմբերին Նախշունի փողը քեզ կտամ։
Ես չէի ցանկանում այդ տանը որևէ փոփոխություն լիներ և այդ տնից որևէ բան պակասեր։
Նախշունը չծախես, ասացի ես։
Պիտի ծախվի,– ասաց հայրիկը, քեզ համար՝ պիտի ծախվի։
Չեմ վերցնի։ Չծախես, չեմ վերցնի։
Նա մեղմ ժպտաց, անցնելիս գլուխս սեղմեց կրծքին։ Ես գոմն արագ մաքրեցի, խոտը պնդացրի ախոռի մեջ, շոշափելով՝ գտա հորթի տեղը մոր փորում հորթը հրճվանքի պես խաղում էր։
Քո պապ Ավետիքը, գոմ մտավ մայրս, կովից մի բժշկի չափ հասկանում էր, բայց կուշտ փորով հաց չտեսավ, գործ չունես տավարի հետ։
Հաճարի ձեթով տապակած կարտոլ կերանք, խմեցինք տանձի չրով թեյ։ Ճաշին կերանք աղով խաշած կարտոլ ու կաղամբի թթու։ Հրայրը Նանարին պատի վրա հանկարծ գայլ ցույց տվեց ու թռցրեց նրա մի կարտոլը։ Պատի վրա ոչ մի սուտասան գայլ էլ չկար, իսկ իր կարտոլներից մեկը վայ թե կորել էր։
Արմիկ, երեքից հետո չո՞րսն է, թե հինգը։
Չորսը։
Բա իմ կարտոլը խի՞ չի հինգ հատ։
Տասը հաշվիր՝ տասը հատ կլինի, ասաց Հրայրը։
Չորս հատը բա ո՞նց տասը հատ հաշվեմ։
Մեկ, երկու, երեք, չորս, հինգ... տասը։ Եվ Հրայրը թակարդը բացել տվեց, շալակեց, տարավ աղվես բռնելու, մեր աղքատ թաղի մոտ ձյուների մեջ աղվեսի հետք էր տեսել։ Իսկ հայրիկը դեռ չկար։
Կուրանամ ես, Արմիկ ջան, շա՞տ ես մրսում։
Որ դասից գալիս եմ՝ գնում եմ Հասմիկենց տուն, Հասմիկի հետ վառարանի կողքին նստում ենք մինչև իրենց տնեցիների գալը։ Հետո էլ մտնում եմ անկողին ու կարդում։
Բա առավոտնե՞րը։
Առավոտները վազելով գնում ենք, հետո որ վազելով ենք գնում՝ էլ չենք մրսում։
Դե որ տեղաշորում կարդաս՝ գեղարվեստական կկարդաս, բա դասերդ ե՞րբ ես սովորում։
Մի անգամ էլ գնացել եմ թատրոն։
Մի՛ ամաչիր, մեկ-մեկ գնա Սեդրակ հորեղբոր տուն։
Պետքս չեն։
Տաք ճաշ կլինի։
Հայրիկն ամաչելով, կարծես ուրիշի տուն էր մտնում, ներս եկավ. եղած մի տոպրակ ցորենը տարել էր աղալու՝ ջաղացները սառած էին եղել, ալյուր չէր բերել, ցորենը ետ էր բերել։ Գետակն ի վեր ներքևից եկողները ասել էին մինչև մեծ Դեբեդ մեր գետի բոլոր ջաղացները սառած են, չեն աշխատում, աշխատեն՝ ի՞նչ աղան։
Կուրանամ ես։ Որ մեր երկանքով ձավար անենք՝ կարո՞ղ ես տղամարդու պես ճաշ եփել։ Տաք ճաշ կլինի, Արմիկ ջան, մեկ էլ՝ մի ամիս կապրես, հաց չի, որ փչանա։ Բեր ձավար անենք։
Կեփեի, բայց փետ չկա, է։ Ուսումնարանը որ փետ է տալիս՝ երկու օրում վառում ենք։
Հասմիկն ո՞վ է, Հասմիկին կտաս՝ կեփի իրենց կրակի վրա։
Կարելի է, ասաց հայրիկը։
Բայց չէր կարելի, որովհետև Հասմիկը կիմանար, որ ես միայն ջուր ու ձավար եմ ուտում։
Չի կարելի, գրքի վրայից ասաց Հրայրը։ Հայրիկն ու մայրիկը նրան դարձան.
էդ ինչո՞ւ չի կարելի, տո լոշտա՛կ։
Արմիկը Հասմիկին սիրահարված է։
էդ՝ գրքի՞դ մեջ է գրած։
Ես կարողացա չկարմրել։
Արմիկ, որ սիրահարվում են՝ ո՞նց են սիրահարվո՜ւմ, ծոր տվեց Նանարիկը։ Հայրիկն ու մայրիկը ծիծաղեցին, և դա ինձ համար փրկություն էր։
Ոնց որ դու՝ քո հորը, ասաց մայրիկը։
Ես հայրիկին սիրահարվում եմ, բայց Արմիկին էլ եմ սիրահարվում։
Բա քո լոշտակ Հրայր ախպե՞րը։
Հրայրն իմ կարտոլը գողացավ։
Մայրիկն ու հայրիկը անկյուն քաշվեցին և իրար մեջ խոսելով հասկացան, որ այդ ցորենից ձավար անելն ինձ համար լավ կլիներ, բայց ես կամաչեի տանտիրոջ աղջկանից, քանի որ միայն ջուր ու ձավար կլիներ։ Աշխույժով մեջ գլորվեց երկանքը, բարակ վզի վրա մեծ գլուխը ճոճելով՝ Հրայրը պտտեց երկանքը, Նանարիկը ցորենի կեսը բովում էր փոխնձի համար։ Աղացածը մաղելուց հետո տակը եղավ կոշտ ալյուր, իսկ երեսի խոշորը նորից աղացինք։ Հետո աղացինք Նանարիկի բոված ցորենը, բայց որպեսզի այդ Հրայրը հանկարծ աղանձ չգողանա՝ Նանարիկը երկանքի մոտից նրան քշեց ու երկանքի պոչից կախվեց ինքը։ Եղավ մանր ձավար, ալյուր, փոխինձ։ Ալյուրը խմոր դարձավ և խմորը համարյա թե իսկական էր, ձավարը կապվեց առանձին տոպրակով, փոխինձը՝ առանձին։ Այդ գող Հրայրը համենայն դեպս հասցրեց մի բուռ փոխինձ գողանալ. մայրիկի մեղավորության պատճառով։
Բոլորը քո պատճառով, լաց եղավ Նանարը, բոլորը քո մեղավորության պատճառով։
Շրթունքները փակ ժպտալով՝ այդ պահին մայրիկը նրան ցանկացավ կանաչ, անամպ օրեր, մի լավ տղա՝ մի լավ ընկեր, Հրայրի համար աղաչեց համերգավարի տաշտոն լուսավոր տաք ապարանքներում, ինձ սպիտակ վերնաշապիկով տեսավ դասարանի դեմ աշակերտներին դաս բացատրելիս... և աշխարհն այնքան մաքուր էր, և ձայներն այնքան պայծառ էին, և երջանկությունն այնպես էր ղողանջում, որ մայրիկը իրեն դրեց կանաչ գերեզմանոցի լուռ քարերի տակ, և նրա սիրտը թպրտաց ուրախությունից ու թախիծից։

Հրայրը՝ դասերը սովորելու, Նանարը՝ անկյուն, Արմենը՝ տաշտակ, շո՛ւտ, հրահանգեց մայրիկը։
Ի՜նչ տաշտակ։
Արմիկը լողանում է։
Ջուրը ես եմ լցնում։
Դու աղջիկ ես, Արմիկը՝ տղա, երեսդ գնա պատին արա։
Արմիկը ախպերիկ է, տղա չի։
Ես երեկ եմ լողացել։
Մեջքդ ո՜վ է քսել, կուրանամ ես, գլուխդ ով է քսել, ոտքերդ ով է տրորել։
Հասմիկը, դասագրքի մեջ կարդաց Հրայրը։
Մայրիկն ինձ տաշտակ նետեց, մեկ էլ տեսա մերկ եմ, չեմ թողնում լրիվ մերկացնի, ինքը ներքև, է քաշում, ես՝ վերև։ Ինքը ծիծաղելով խփեց ձեռքերիս, ուզեցի լաց լինել, մեկ էլ տաք ջուրը լցվեց բերանս, վառեց գլուխս։ Հազում էի, մեկ էլ օճառը բռնեց աչքերս, փակեց բերանս։ Օճառի միջից՝ Հրայրը քմծիծաղ էր տալիս, Նանարն իր անկյունում լուրջ գործի էր։ Հետո, երբ արդեն Կիրովական էի, հասկացա, թե իր անկյունում Նանարն ինչ լուրջ գործի էր։ Կարծում էի ձեռքերս ներքևում պահում են ներքնաշորս ներքնաշորս հագիս չէր։ Դա արդեն բողոքելով ոռնալու բան էր, բայց ջուրը վառեց, և ձեռքերս թռան գլուխս պահելու։ Տաքաաա՜։ Բերանս ջուր մտավ, օճառը ծեփեց աչքերս և սառնությունը կծեց ուսս։ Սառնաա՜։ Թաց ձեռքի ապտակ լսվեց ու Հրայրի ծիծաղը, (սառն ուրեմն Հրայրն էր լցրել), հետո փափուկ ջուրը փաթաթվեց ինձ վերից վար, փաղաքշեց, շոյեց ու գուրգուրեց։ Ուժեղ, հարազատ մատները բռնեցին քիթս. Խինչ արա... մեկ էլ, ու փափուկ ցամքոցը կրծքի պես գրկեց գլուխս։
Թմբիրի մեջ՝ Նանարն ուսըս ծածկում էր, ճակատս համբուրեց մազոտ մի կզակ, կրունկիս մեջ խաղաց ոչ այն է խուտուտ, ոչ այն է ցավ, գնացքից թռա ու ընկա փափուկ բամբակի մեջ։ Սա մեր տունն է։ Հրայրի հետ սահնակը կառնենք, կգնանք անտառ, սահնակով կբերենք չորությունից փշրվող փայտ։ Սառցակալած ճանապարհի վրա սահնակը կփախչի, սառած տրեխներս դեմ կտանք՝ սառույցը չի պահի։ Սահնակը կթռչի քարի գլխից։ Մրսելով՝ կովերին ջուր ու խոտ կտանք ու կվազենք վառարանի մոտ։ Վառարանին կարտոլի շերտեր կփռենք, վրան աղ կանենք, վառարանի մոտ կկարդանք «ժան Քրիստոֆ»։ Եթե հիվանդանանք՝ մեկը աղոթքի ու սիրո բառեր մրմնջալով կհամբուրի մեր ճակատը, գյուղամիջի իրենց տնից եկած կլինի հորաքույրը, մշուշի մեջ՝ կերևա նրա տագնապած ժպիտը, մեկ հատիկ խնձորը, և խնձորի բուրմունքը մշուշ կթվա։
Ես չե՛մ գնում Կիրովական։
Փոքը՜ր, փոքր ինը դեռ չի լրացել։
Ցո՜ւրտ, բոլորը վերարկու ունեն... ես ձեր հացը չեմ տանում։
Հիմա կբռնեմ ու շան ծեծ կտամ։
Շատ բան կանես... ձեր հացը ձեզ լինի, չեմ տանում ձեր հացը։
Սահակը հորըդ պարտք է, տվեց՝ վերարկու կառնենք։
Մայիսի՜ն։
էն մարդուն հո չենք խեղդելու:
Իմ ինչ գործն է, խեղդեցեք։
Դու իմ խելոք Արմենն ես, դու իմ հույսն ես, դու իմ ապագան ես, դու քո խեղճ հոր օգնականն ես, դու պիտի դառնաս Կիրովական քաղաքի առաջին մարդը։
Չե՛մ դառնա։
Կդառնաս ու կասես՝ ճիշտը իմ մերն էր։
Իրիկունը կերանք աղով խաշած կարտոլ ու խմեցինք մեղրահացով թեյ։ Տասը հատ հացը պատուհանի գոգին հովանում էին, որ դարսվեն ու կապվեն։ Հետո կստանայի թոշակի հարյուր քառասուն ռուբլին։ Նանարիկը ժպտում էր, բայց սիրտը ետ տվեց։ Նա անկողնում դարձյալ ժպտում էր բերանը փակ, այտիկները կարմիր, շրթունքները ձգած։ Հայրիկը գոմից եկավ, ի՞նչ էր բերել, ի՞նչ էր բերել, ի՞նչ էր բերել այդ խոր ձմեռով Նանարի համար մի հատ սպիտակ ձու էր բերել։ Ո՞վ էր ածել, ո՞վ էր ածել, ո՞վ էր ածել...
Ոսկեկա՜տարը։
Ո՞վ է ուտելու, ո՞վ է ուտելու, ո՞վ է ուտելու...
Քսենք... քսենք, քսենք, կակազում էր Նանարիկը, քսենք հացին՝ դառնա գաթա։
Մայրիկը թաքուն մի երկու կաթիլ լաց եղավ։
Դա չի ապրի, լաց եղավ մայրիկը, դա էնքան լավն է, որ ապրելու իրավունք չունի։ էս աշխարհում դա ո՜նց է ապրելու, խեղդվեց մայրիկը։
Հետո, ընտանիքը քնած էր. Հրայրը քամակը դրել էր բարձին, գլուխը ոտքերի արանքում։ Նանարը ծունկը դրել էր Արմիկի կրծքին ու քնի մեջ ժպտում էր. Արմենի բազուկը քրոջ գլխի տակ էր, նա շնչում էր վարդագույն մաքուր թոքերի ամրողջ տարողությամբ և յուրաքանչյուր տասը րոպեում մի թիզ հասակ էր քշում։ Հրայրը երազի մեջ խաբեց, թե թակարդն աղվես է բռնել, գայլի չափ, համարյա թե գայլ է, մորթին՝ հինգ հարյուր ռուբլի. հայրիկը քայլում էր կանաչ արտերի փափկության միջով։ Մութ սենյակում վառարանը սառչելով կուչ էր գալիս, մայրիկը, բաց աչքերով, տեսնում էր սառը Կիրովականը լուսնի տակ, մի դարչնագույն մեղրահոտ ամառ, Արմենի հագին սպիտակ վերնաշապիկ, այծի լիքը կուրծք ու կարմրող պոմիդոր։
Որ Սահակը պարտքը տա...
Այդ արդեն ճանապարհին էր։
Որ Սահակը պարտքը տա՝ ուղարկեցեք ինձ, Հրայրի համար ականջավոր գլխարկ առնեմ, Նանարի համար՝ վերարկու։
Նանարը տանն է լինում, Հրայրն էլ ճաշվա հերթի է դասի գնում, ոչ նրան է վերարկու հարկավոր, ոչ էլ նրան՝ գլխարկ։
Արձակուրդային թոշակը չորս հարյուր քսան ռուբլի է անում։ Երեք անգամ հարյուր քառասուն։
Եվ խոսիր, և արի։ Տղայի վերարկուն ի՞նչ արժե։
Մի անգամ գնացի որ նայեմ՝ խանութը փակ էր, ցուրտ էր, վազելով հանրակացարան եկա։
էդ ո՛նց ես քայլում։
Ոտըս չգիտեմ ցավո՞ւմ է թե քոր է գալիս։
Ոչինչ, ոտ է, գլուխ չի։ Լավ մարդ կդառնաս ու տեղից տեղ մեքենայով ու ձիով կգնաս։ Հեռախոսով կասես՝ ես եմ, ձի ղրկեք, գամ։
Մարտին գա՞մ թե չգամ։
Հարմարությանդ նայիր։
Բա որ բոլորը գնան իրենց տները, ես մենակ ի՞նչ անեմ։
Դու բոլորը չես, դու Արմենն ես, դու էս օրը պիտի հիշես։
Որ ամառը գամ՝ մոռ կքաղեմ, կտանենք Դիլիջան կծախենք։
Լավ է Կիրովական մի թեթև գործ գտիր, պահակի–բանի տեղ։
Ամառն է՞լ։
Շուտ-շուտ արի։ Ոտըդ վայ թե ցավամ է։
Չգիտեմ ցավում է թե քոր է գալիս։ Դե փողն է՝ մոռով պահակությունից շատ փող կլինի, էլի։
Միտքըդ էս սրբած աղքատությունից, քանդվող էս գյուղից կտրիր։
Ամառն է՞լ։
Ամառն էլ ու միշտ էլ։
Երբ Հոնուտ բլրից ես ետ նայեցի՝ նա ծնկել էր սուրբ Սարգիս մատուռի դեմ։ Նա հավատացյալ չէր, նա ինձ համար հիմա հավատացյալ էր դարձել։ Խաչերի ոլորանից՝ նա դեռ ծնկած էր մատուռի դեմ։ Ձնծաղկի բլրին ես կանգ առա. իբր թե շտկում էի շալակս, ուսիս վրայով ես թաքուն ետ նայեցի՝ նա կանգնած էր մատուռի տակ, սպիտակ ձյուների մեջ, և ձեռքով ասում էր՝ գնա, գնա, գնա։ Սառը լռության մեջ ես կարծես թե լսում էի ճախարակի երգի պես բարակ նրա ձայնը.
Գնա, գնա, գնա...

Այգետակ նստեցի հանգստանալու՝ կրունկս սկսեց ծակծկել. կարծեցի թմրել է, հանեցի տրեխս, գուլպաս, շփեցի։ Շփելու հետ ծակծկոցները միացան, դարձան մի գունդ ասեղ, հետո եփած խնձորի պես ցավը փափկեց ու կլորացավ։ Կրունկս ցուրտը տարել էր։ Երբ գնացքից ցատկել էի՝ կրունկս կոտրել էր ջրափոսի սառույցը, թրջվել, հետո ճանապարհին ցրտահարվել։ Ցավն ուռավ ու մանր ցոլքերով խփվեց ոսկորի պատերին դեպի նե՛րս, դեպի նե՛րս։ Ես ձյուն վերցրի, ձյունով շփեցի այդ կրունկը այնքան, մինչև ցավը պաղեց։ Ցավը հանգավ։ «Դե հիմա գնա...»։ Ես հայհոյեցի ցավին՝ ինչպես որ կենդանի թշնամուն կհայհոյեն։ Երբ ես շփում էի կրունկս, և ցավը կուչ գալով մտնում էր իր որջը, ես զգում էի, որ մեկը թաքուն ինձ նայում է։ Ես այդ կողմնակի աչքն զգում էի և զգում էի, որ նա ինձանով հիանում է, նա ասում է. «Երանի քո հորը, որ քեզ նման տղա ունի», և ես ինձ արժանի էի համարում նրա հիացմունքին։ Ես արժանի էի այդպիսի գովեստի։
Ես հագա գուլպան, տրեխը, կապեցի տրխաթելը և ելնելու հետ երբ բարձրացրի գլուխս՝ ձյուների մեջ մի շուն էր պպզել ու նայում էր ինձ։ Բասա՞ր, հիվանդ մտերմությամբ հարցրի ես, սակայն նա չվերցրեց իմ մտերմությունը, որովհետև գայլ էր։ Նա ետ գնաց, բայց ոչ փախչելու պես, այլ այնքան, որ հասկացնի, թե ինքը գայլ է։ Ի՜նչ ես ուզում, անասուն, ճչացի ես, սակայն նա չռվեց ու պինդ կպավ իր տեղը։ Դու էիր պակաս, ես քու... Տարիներ հետո ես հիշեցի և հասկացա, որ իմ պատանության մեջ դա եղել է իմ միակ հայհոյանքը.
Դու էիր պակաս, ես քու... Ողնաշարը ջահել կաղնու նման ճկած, մատները կեռած այդ երեխան քայլերը դնելով հատ առ հատ, ամեն քայլի հետ կարծրանալով ու մեծանալով, մղվեց դեպի գայլը։ Նրա պոչը մտավ ոտների արանքը, նա փշաքաղվեց։ Նանարը ժպտում էր քնի մեջ, թախտին հայրիկը հոգնած թիկնել էր, է՜ն հին ժամանակներում Սիմոն պապի ծունկը ճապոնացիները հանել դրել էին իրենց գեներալի ծնկի մեջ, իրեն ասել էին՝ դու գնա։ Դա ես լսել էի այն ժամանակ, երբ փոքր էի, նիհար երեխաներս ցուրտ դասարանում սարսափելի բաներ էինք պատմում և ուրիշի ցավից կուչ էինք գալիս ու սեղմվում սառը վառարանին։
Գունատ աչքերն այդ անասունի անմիտ նայվածքին՝ երեխան գնաց խեղդելու նրան։ Երեխան չոր կոկորդով ինքնազորացման բառեր էր մրմնջում և մղվում էր ուղիղ դեպի գայլի աչքերը։ Գայլն աչքերը կտրեց նրա գունատ աչքերից, գլուխը թեքեց և ոտքերով ձնափոշի արավ. նա միամտացնում էր այդ երեխային, որ ցատկի, բայց երեխան գիտեր, որ իրեն միամտացնում են և գայլին ընդառաջ էր գնում դանդաղ ու մահակի պես պինդ, գայլը մոռացավ, որ ինքը գայլ է, կլանչոցով ետ թռավ։
Երեխան հիմա կանգնած էր նրա տրորած տեղը, շտկվել էր, մեծացել, հաղթել,– հիմա քսան-քսանհինգ տարեկան գյուղացի մարդ էր։ Արի, արի, հեգնանքով ասաց նա։ Եվ գայլը ետ-ետ արեց, ցատկով պտտվեց, ետ գնաց և պոչով ու ոտքերով ձնափոշի արավ։ էդ գիտենք, ասաց երեխան։ Եվ նորից կլանչոցով ետ-ետ գնաց, առաջ ցատկեց, շուռ եկավ ու մի քիչ փախավ։ Թափով ետ եկավ և հալածվածի տես փախավ։ Գիտակցված ծրագրի նման մի բան նկատվեց նրա արարքի մեջ, խելացի թշնամին կարծես մտել էր գայլի մորթու մեջ և նայում էր գայլի ներսից։ Սարսափի անհայտ մի եզր էր բացվում։ Դա գա՞յլ էր, բորենի՞, թե՞ ինքը մահը։ Երեխայի ջլերն սկսեցին կաթվածահար լինել։ Երեխան ոչնչանում էր մինչև գայլի հարձակվելը։ Հայրիիի՜կ, բայց զգաց, որ իր ձայնն արդեն մեռել է։ Երազում տեսածի պես՝ գայլը մոտենալով ու հեռանալով դեռ պարում էր. ետ-ետ էր անում, ցատկով պտտվում էր, մի քիչ առաջ էր գալիս ու հալածվածի պես մի երկու ցատկ փախչում։ Երեխան տեսավ, որ նստած տեղից ինքը ելնում է, կանգնում է, ճիպոտը ձեռքին ձյուների միջով անցնում էր մայրը։ Սպիտակ ձյան վրա երևաց մտերիմ ուրիշ մեկը. շա՛տ ծանոթ, հարազա՛տ, իրենց ընտանիքի՛ց, նա մոտեցավ նրան և հասկացավ, որ մոտեցել է տոպրակին։ Տոպրակ ջան, ասաց նա և լաց եղավ, ուզում էր ինձ ուտի։ Իսկ գայլը դեռ պարում էր մոտենալով ու հեռանալով։ Երեխան տոպրակին պատմեց, որ գայլն ուզում էր իրեն խաբել։ Իրեն խաբել, ինչպես ավանակներին են խաբում։

Գայլն ուզում էր, որ ես իրեն, իբր թե վախկոտին, հալածեմ հալածեմ մինչև ճանապարհից հեռու թաքուն մի տեղ, իսկ ես շուռ եկա ու շալակեցի փոխնձի-ձավարի–հացի տոպրակը։ Գայլը կանգնել էր և կապկպում էր եղածն ու անելիքը, բայց այդ տարօրինակ որսը մտածելու ժամանակ չտալով հեռանում էր։ Գայլն անկամ հետևեց նրան՝ հուսալով, թե ճանապարհին կգտնի իր անելիքը։ Որսը կանգ էր առնում՝ գայլն էլ էր սպասում, որսն շտապում էր՝ գայլն էլ էր շտապում։ Հիմա թելադրողը որսն էր և ենթական գայլը։ Որսը շուռ եկավ ու ասաց. Ի՜նչ ես ուզում, անասուն։ Գայլն էլ կանգնեց ու, մի կարգին չհասկանալով, դեսուդեն նայեց։ Որսը շալակը մեջքին շտկեց ու գնաց՝ էլ բանի տեղ չդնելով գայլին, և գայլը նրան հետևեց որպես ճանապարհի սովորական ընկեր։ Բլրաշարքի մոտ նա շալակը շտկեց ու ասաց. Արի, արի, քեզ Դսեղա շների բերանը տամ, բայց գայլը թեթևակի նայեց ձյան մեջ ցատկած մկանն ու սպասեց։
Ոլորանում նրանք մի անգամ շատ մոտեցան, գայլը փշաքաղվեց ու կարծեց հիմա ցատկելու է, բայց այդ պահին երկրի վրա դղրդաց ու մարեց ինքնաթիռը, հետո ականջի մեջ ծոր առավ շան ոռնոցի պես մի բան, և բլրի գլխից՝ դեմը կայծկլտում էր Դսեղը։ Գայլը ետ չդարձավ. մի պահ մտածեց ու գնաց նրան զուգահեռ։ Գյուղը փաթաթված էր շների հաչոցի մեջ, լույսերը վերուվար էին անում, տանիքների ետևից կտցում էին նրա աչքերը, իսկ այդ տղան քմծիծաղով նրան հրավիրեց գյուղ.
Դե որ էսքան եկար՝ էս մի քիչ տեղն ինչո՞ւ չես գալիս։
Եվ նրանց արահետները դանդաղ հեռացան իրարից. նրա ճանապարհը մտավ գյուղ, իսկ նրա կածանը գնաց իբր թե շրջան տալու հաչոցների շառավղով, բայց հենց որ կածանը հպվեց անտառին, նա իր սահքը ետ ծալեց և վարգով, կարճ ճանապարհով, կտրեց դեպի Այգետակ, որտեղ, իր հիմար կարծիքով, ձյուների մեջ նստած դեռ ոտքս տրորում էի ես։
Մինչև Դսեղ գայլը, Դսեղից մինչև կայարան գայլի հուշը չթողեցին ոտքս ցավի։ Կայարանի դահլիճը լույս ու տաք Էր. գլուխն ամուսնու գոգին՝ քնել Էր ռուս կապիտանի վիթխարի կինը. բանակայինների խումբը, կապիտանից և իրենք իրենց իսկական զգացմունքից ամաչելով, թաքուն ծաղրում էր ստեփանավանցի պչրուհուն. խաշած հավ ջարդեց ու ոտն իմ բուռը խցկեց իմ հորը շատ նման մի տղամարդ, նրա երեխան աղ արեց իր ձեռքի մսին, աղ արեց հոր պատառին, աղ պտղունցեց ու սահելով իջավ նստարանից, եկավ կանգնեց իմ դեմ. թևերը մեծ կրծքերի տակ խաչած՝ տաք հայացքով ինձ ու երեխային նայում էր մի մայր ու կին... և այդ տաք գուրգուրանքի մեջ ոռնոցով պայթեց իմ ոտքը։ Ցավը կարեկցող գտավ և ուզեց փայփայվել։ Միսը բերանիս մեջ՝ ես կտրտվելու չափ գալարվում էի, իմ գլխին արդեն մարդիկ էին հավաքվում... բայց գնացքը եկավ։
Հիմա որ ականջներդ կտրեմ՝ ի՞նչ կասես, հանգիստ հարցրեց փոստատար վագոնի պահապանը։
Եթե ավելորդ են՝ կտրիր, եթե ավելորդ չեն՝ ինչո՞ւ ես կտրում։
Լեզուդ է երկար, բեր լեզուդ կտրենք։
Ախր ինչո՞ւ ես կտրում, է։
Գիտե՞ս ուր ես բարձրացել։
Փոստատար վագոն։
Ինչո՞ւ։
Որ փող չտամ։
էդ ո՞նց չտաս։
էնպես։
Գիտե՞ս, որ արգելվում է։
Գիտեմ։
Բա ինչո՞ւ ես բարձրացել։
Հատուկ բարձրացել եմ, որ քո փոստը գողանամ, տանեմ նամակները կարդամ։
Հնար չկա, լեզուդ կտրելու եմ։
Բա ինչո՞վ դաս կպատմեմ։
Սովորո՞ղ ես։
Մանկավարժականում։
Դասատու պիտի դառնաս։ Ո՞րտեղացի ես։
Մեր գյուղացի եմ։
Սրախոս էլ ես։ Տոպրակինդ էդ ի՞նչ է։
Գոմեշ է, գողացել եմ, կեսը տա՞մ քեզ։
Հիմա որ գնացքը կանգնեցնեմ ու քեզ իջեցնե՛մ էս հանդում։
Կանգնեցրու։
Տոպրակինդ էդ ի՞նչ է։
Ինչ որ է՝ ինձ համար է, քեզ համար չի։
Եթե իսկական վագոն նստեիր՝ ինչքա՞ն էիր տալու։
Չէի տալու։
էդ ոնց չէիր տալու, հորըդ սե՞լն է։
Այո, հորըս սելն է, իմ հոր սելն է։
Եթե հիմա քեզ իջեցնեմ էս հանդում։
Իսկ եթե ե՛ս քեզ իջեցնեմ։
Իջիր, իջիր, քո կամքով իջիր, թե չէ կթռցնեմ։
էդ՝ աղավնի պահո՞ղ ես։
Մինչև Կիրովական նա իմ հոգին կերավ, զզվանքի մեջ ցավի մասին ոչ մի վայրկյան ես չկարողացա հիշել։

Հացն աղի էր, ավազի պես՝ չէր ծամվում։ Նանարիկը, երբ ինձ լողացնում էին, քաշվել էր անկյուն, խմորին նորից աղ էր արել ու ջուր էր լցրել, բայց ալյուր չէր եղել։ Ես ուզում էի բարկանալ նրա վրա, բայց հեռվից հեռու կարոտում էի նրա այտիկները՝ երբ նա ժպտում էր բերանը փակ։ Ինչքան էլ սովածացա՝ հացը չէր ուտվում։ Ես ինձ խաբում էի, թե չեմ կարողանում ուտել, որովհետև ինձանից թաքուն մեկ-մեկ փոխինձ եմ ուտում, վախինձը ես թաքցրի ինձանից, բայց հացը դարձյալ չէր ծամվում։
Ստիտակցիները վերջացրին իրենց լավաշը, ծախսեցին իրենց ռուբլիները, կարդալով՝ թաքուն ականջ դրին իմ հացին, բայց հացն աղի էր, ամոթ էր այդ հացից նրանց բաժին հանել։
Տանտիրոջ Հասմիկը դուռը ծեծեց, գեղեցիկ գլուխը ներս մտցրեց, եկավ հարցնելու Պիրենյան թերակղզու տեղը և նայելու իմ երեսին, բայց ես ժամանակ չունեի, ես թերակղզու տեղը չգիտեի, իմ հոգսերի մեջ թող ինձ մենակ թողնեին, ես ուշադիր կարդում էի։ «Պահ, իսկի էլ», Հասմիկը խռովեց ու դարս գնաց, վիրավորվածությունից նրա ականջները վարդագունեցին, սպիտակ ժապավենով արմատից պինդ կապած նրա հաստ հյուսը ճոճվեց ու դռան շխկոցի հետ փաթաթվեց վզին... բայց հացն աղի էր, ոչ ոք չպետք է իմանար, որ իմ մայրը աղի հաց է թխել։
Սառը շատ ջրից իմ կոկորդը թարախակալեց, և սպիտակցիները հեգնանքով ժպտացին, որովհետև ես նրանց չէի խղճացել ու մի կտոր հաց չէի տվել։ Հասմիկի մայրը թեյ բերեց, բայց ես հիվանդ չէի, ինձ պետք չէին նրանց թեյն ու... ճանապարհի իմ գայլին ու փոստատարի պահակին ես ավելի էի սիրում, քան նրանց, ովքեր խղճում էին ինձ, այդ խղճահարությունն ինձ սպանում էր։
Գրականության դասատու Մամիկոնյանը, ասացին, իմ մասին հարցրել է, գալու է ինձ տեսնի... Ես շորերս հագա, պահարանը կողպեցի և հանրակացարանից փախա։ «Արև» առողջարանի աշտարակները ճոճվում էին ագռավի սառը կռավոցի տակ, ձյուների մեջ երևաց ու կորավ նարնջի կեղև թե խնձոր, շան հաչոցը հուշի չափ հեռու էր, բայց շունը խփվեց ինձ ու կլանչոցով ետ ցատկեց։ Սեդրակ հորեղբոր համարյա թե ապարանքը մաքուր ու լայն էր և տաք խոհանոցում հիմա ծփում էր ջրալի ճաշի բուրմունքը, բայց նրա հարսը միշտ զայրացած էր ու երբեք չէր ժպտում։ Հանրակացարան Աղյուսագործների՞ փողոցով էի վերադառնալու թե՞ Դպրոցականների։ Մայրիիի՜կ...
Գիշերն ինձ տարան Հասմիկենց տուն։ Հայրը ճակատիս թրջոց բռնեց, մայրը ճաշ էր տաքացնում։ Հայրը Երևան սովորելիս հիվանդացել էր ճիշտ իմ հիվանդությամբ, հորը բուժել էր տանտիրոջ աղջիկը, իսկ ես ահա կոպիտ էի վարվել Հասմիկի հետ. նա չէր թողնի ես հիվանդանամ, նա համարյա թե պատրաստի բժիշկ է։ «Աղի ձուկ ես կերել ու սառը ջո՞ւր խմել, ինչո՞ւ ես աղի ձկան վրա սառը ջուր խմել. ոչինչ, որ աղի ձուկ ես կերել, երկու օրում կբուժվես»։ Նա սեղմեց բացեց իմ բերանը և ճաշ լցրեց։ «Իմ երեխայի չափ ես, հիմա կծեծեմ»։ Նա կլլեցրեց իմ արտասուքը, տաք ճաշը, իմ թարախը։ «Ախպերացանք», ասաց նա։ Նա գնաց առավոտյան հերթափոխի, ես ելա ու մտա մեր սենյակ, իմ սառն անկողին։
Քեզ համար թեյ եմ բերել, մեջը լիմոն եմ գցել։
Քեզանից լիմոն խնդրող չկա։
Առանց լիմոնի՞ ես ուզում։
Քեզանից թեյ խնդրող չկա։
Պա՛հ։
Գնա էստեղից։
Չեմ գնում։
Քեզ ասում են գնա էս սենյակից։

Հայրը գործից եկավ։ Եկավ հոգնած նստեց իմ անկողնին։ Չգիտեր՝ խոսե՞ր թե ննջեր։ Նրա ամեն ինչը՝ և դուռը թակե՛լը, և փլվելու պես նստե՛լը, և ելնելն ու խո՛սքը, ամեն ինչը՝ ինքն ամբողջությամբ դանդաղ ու անկասեցնելի էր։ Ասաց.
Հիմա ինչ ես ասում, ե՞ս եմ լավ տղա թե դու։
Ասաց.
Ցավում է՝ ոչինչ, մի՛ խոսիր։
Ասաց.
Բայց ես ու դու իրար հետ հաց ենք ուտելու։
Ես նայեցի իմ պահարանին ու քարացա։
Քու հացը դնենք, ասաց, իմ հացը դնենք ու տղամարդ ընկերոջ պես իրար հետ հաց ուտենք։ Շուլավերից խաղողի արաղ ունեմ, ապրում ենք, ասաց, արդեն ապրում ենք։
Ես գլխով մերժեցի։ Ասաց.
Քեզ համար չեմ խնդրում, ինձ համար եմ ասում։ Չեմ կարողանում մենակ հաց ուտել։ Բանակը պինդ ընկերության է վարժեցրել։
Նա ինձ խաբում էր։
Խաբում ես, ասացի։
Խաբում եմ, ասաց։ խաբում եմ թե չեմ խաբում՝ մեծը ես եմ։
Նա ծանրորեն կռացավ, իմ պահարանից, ծանրորեն, ասես ծանր քար Էր հանում, մի հաց հանեց, ամբողջ թոքերով հոտ քաշեց և այնպես ասաց, որ մինչև հիմա հիշում եմ.
Մեր դժվար հացի հոտն է։ Վեր կաց։
Իրենց պատշգամբով մինչև ճաշասենյակ՝ ես տասն անգամ քրտնեցի ու ցամաքեցի։ Իմ դեմ նրա ծանր թիկունքն էր և նրա ձեռքին՝ իմ աղի, չոր հացը։ Ես ամաչեցի նայել Հասմիկին, որովհետև նա տեսնում էր, որ ես պարտվում եմ։ Իմ մոր ու քույրիկի թխած հացը, այն ցորենի հացը, որ իմ հայրը թևի տակ իջեցրել էր մինչև Հովտի ջաղաց և թափից ու սրտնեղությունից քրտնելով բարձրացրել գյուղ... այդ հացը նա դրեց քաղաքային իրենց թեթև, սպիտակ, բուրավետ հացի մոտ և արմունկները հենած ինքը նստեց։ Նա ընտանիք էր պահում, նրա սեղանին օղի կար, նրանց սփռոցը մաքուր սպիտակ էր, նրանց տունը տաք էր, հիվանդ մի տղայի նա բերել էր կերակրելու, նա հանգիստ էր... նա չէր հասկանում, որ այդ տղայի կոկորդը լացից խցվել է։ Նա կում-կում, դանդաղ խմեց օղին, ծանր ձեռքը մեկնեց, մի ձեռքով կոտրեց այդ հացը, դարձյալ կոտրեց, հոտ քաշեց և ծամեց։
Շարունակեց ծամել և ինձ աչքով արեց։
Ոչինչ, ասաց, դու տղա ես, բայց մենք էլ ենք տղա։ Մանանեխ կերած կա՞ս, զուտ մանանեխ՝ գարչիցա։
Աղի, ծանր իմ հացը նա ծամեց ու պատմեց։ Կնոջն ու աղջկան նա չթողեց այդ հացին ձեռ տալ. վերցրեց, դրեց իր դեմ և պատմեց դանդաղ ծամելով՝ ասես քար էր աղում.
Մանանեխ, զուտ մանանեխ, միայն մանանեխ՝ գարչիցա։ Պատմությունից գերազանցներ ես ստանում, գիտես Լենինգրադի շրջափակումն ինչ է, բայց ոչինչ չգիտես։ Որ կոկորդդ սեղմում են, նորից սեղմում են, անընդհատ սեղմում են և գոնե երազ չի՝ որ արթնանաս ազատվես աչքերիդ նայելով սեղմում են՝ որ խեղդեն, դա Լենինգրադի շրջափակումն է։ Փլված շենք կար ձյուների տակ, ձյունը քանդեց, քանդեց, քանդեց, ձյունը ետ տվեց... չէ, ինչո՞ւ շան պես, շունն ո՞վ է, որ դիմանա... բայց մենք մարդ ենք, չէ՞... ձյունը քանդեց, ետ տվեց, քանդեց՝ մի տուփ մանանեխ գտավ՝ գարչիցա, մանանեխի ալյուր։ Սպիտակ ժամանակի մեջ սպիտակ ամբողջ աշխարհում՝ մի տուփ մանանեխ։ Ձնի հետ խառնեց, մանանեխի ցեխ արավ, դժվար խառնեց, քանի որ ձեռքերում տաքություն չկար, ձյունը չէր հալվում, ու խմեց մանանեխի ցեխը։ Աղիքներն սկսեցին այրվել, գրազ կգար, թե ինքն աղիքների բոցը տեսնում է։ Երկու ձեռքով փորը բռնեց, ինքը մտավ իր ոտքերի արանքն ու ընկավ։ Ձյուների մեջ այդպես ընկած էր, մեջը ոչ ուժ կար, ոչ հիշողություն, բայց գիտեր, որ մանանեխն այլևս իր ներսում է, իրենն է, սպանելով ապրեցնելու է։ Հացդ կեր, ասաց նա, եկել ես ում մոտ ինչով ես պարծենում։

Սուրբ պատկերի առաջ չոքած՝ մանկիկը՝
Ձեռքերը տարածած՝ լուռ աղոթում էր,
Եվ մարգարտենման փայլուն արցունքը
Նորա գեղ աչերից կաթ-կաթ թափվում էր
Եվ պահապան նորա հրեշտակը ձեռքում
Ժողովում էր նորա և տանում երկինք,
Ուր բարեխնամ Հայրը նոցա ընդունում
Եվ ղրկում էր մանկան յուր սուրբ օրհնություն։

19 դեկտեմբ. 1885.

Դեպի Աղթամար էինք գնում աշնանային մի զով գիշերով։ Գյուղից ելած, ծովափի ավազաների մեջ կանգ էի առել և սպասում էի քահանային, որի հետ խոսք էինք արել միասին ճանապարհորդելու։

Վերջալույսն էի դիտում Վանա ծովի վրա։ Ջուրը լերդ կանաչ էր կտրել. կոհակները միմյանց հրելով հեռանում էին դեպի խորքերը և փրփուրի գծեր կազմում. հեռվում երևում էին եզերքների գյուղերը, ծառաստանները. մի այլ կողմում Աղթամար կղզու կեսն էր, հորիզոնի մի կողմի վրա՝ Կտուց անապատը, իսկ մյուսի՝ Առտեր կղզին, որ մի մեծ սև թռչունի նման՝ երբեմն կարծես ընկղմում էր ջրի մեջ և երբեմն դուրս ցցում իր ժայռոտ լերկ գանգը։

Մայր մտնող արեգակն այդ միջոցին աղոտ ճառագայթներով խաղում էր ջրերի հետ ու լայն, լուսավոր ուղի գծում մինչև ափը. նրա դեմքը նման էր հրաշեկ գնդակի, որ հետզհետե ընկղմվում էր փրփրալից սև ջրի մեջ և լուսավորում գլխի վրայի ամպերը, նրանց եզերքներին վարդագույն աննման ժապավեններ կազմում և դիմացի մի այլ ամպի էլ բոցավառ ու անշարժ խարույկի տեսք տալիս։

Նավավար Թորոսն այդ միջոցին նավակի քիթը ցցել էր ավազի մեջ և մի քանի գյուղացիների օգնությամբ նավակն էր մտցնում ոչխարները։

Մինչ այդ՝ արեգակը հետզհետե ընդղմվում էր, ամպերը մեղմացնում էին իրենց բոցը, լուսո շառավիղը աղոտանում էր, ծովը թանաքի գույն ստանում, կոհակները մեծանում էին, ֆոսֆորային կայծեր արձակում և միմյանց մղելով՝ գալիս շառաչյունով փռվում էին ոտներիս տակ։ Եվ Առտերը թաքնվում էր խավարի մեջ, Կտուցը անորոշ կերպարանք ստանում ու եզերային ծառերը և գյուղերը նմանում էին մռայլ ստվերների։

Մի ձայն սթափեցրեց ինձ։ Քահանան էր. ձեռին բռնել էր մեծ կապոց, ապա մի հողե աման։

Գնանք, որդի, ասաց նա, նավ մտնենք։

Ու մտանք։ Պատրաստ էր։ Քահանան քղանցքը ծալերով ոլորեց, մեջքի վրա ցցեց, կապոցն ու գինին ցած դրավ ոտների մոտ։ Հետո, երբ ես կռթնած կայմին՝ նայում էի սև ջրերին, դարձավ դեպի արևելք և կարդաց.

Տեր, ուղղեա մեզ զգնացս մեր…

Ներսում ամեն բան բութ է,

Մութ գաղութ է մի անել,

Ներսում օդը չար խութ է,

Իսկ դրսում Երևա՜նն է...

Ներսում ամեն բան բոթ է,

Չի ստացվում հույս ցանել,

Ներսում խորթ-խորդուբորդ է,

Իսկ դրսում Երևա՜նն է...

Ներսում ամեն բան ահ է,

Չի լինում սևը վանել,

Ներսում հոռին անմահ է,

Իսկ դրսում Երևա՜նն է...

17.09.2023

Իմ սիրուն մանկիկ, ննջում ես մուշ – մուշ,
Բարձին ցան ու ցիր մազերդ քնքույշ,
Ոսկի ժպիտ է խաղում շրթունքիդ,
Ոսկե երազ է համբուրում հոգիդ:

1910

Գարնան թարմ և փափուկ առավոտ էր։ Արևի շողքերը դեռ նոր խաղում էին վաղորդյան ցողի մարգարիտների հետ։ Տ... գյուղի երդիկներից ծուխը օձանման պտտվում էր երկնքի կապուտակ տարածության մեջ։

Մարթան, ժիր տանտիկինը, նստած նոր վառած թոնրի շրթան մոտ, շերեփը ձեռքին, կերակուրներին էր նայում։ Նրա հարսը՝ Ջավահիրը, թեթև թիթեռնիկի նման, պտտվում էր յուր սկեսուրի շուրջը և նրա հրամաններն էր կատարում: Իսկ գեղեցիկ Հռիփսիմեն, տանտիկնոջ տասն և յոթն տարեկան աղջիկը, ավելը ձեռքին՝ տախտն էր մաքրում։

Հանկարծ ներս մտավ մահտեսի Հակոն, Մարթայի ամուսինը: Հռիփսիմեն և Ջավահիրը, վերջացնելով իրանց գործը, առաջինը առեց յուր կարը և նստավ ծալքի ետքում, սկսավ գործել, իսկ վերջինը գնաց հավերին կուտ տալու։

Մահտեսի Հակոյի դեմքը արտահայտում էր խորին ուրախություն։

Աչքդ լո՛ւյս Մարթա, ասաց նա մոտենալով յուր կնոջը։ Կուզե՞ս խեր֊խաբար։

Ի՞նչ խաբար, հարցրուց կինը, նույնպես ուրախանալով։

Մելիքը միտք ունի մեր Հռիփսիմեի վրա պսակվել:

Մարթայի դեմքի վրա երևաց զարմանքի նման մի բան, և նա ասաց. Ես չեմ հավատում, որ ուղտը մեր նեղ դռնից ներս մտնի, կամ մելիքի պես մեծ մարդը մեզ փեսա դառնա։

Մահտեսի Հակոն ավելի սկսավ պնդել յուր խոսքը։

Մեր տեր-Կիրակոսին հավատում ե՞ս դու, հարցրուց նա։

Հավատում եմ, նա սուրբ մարդ է, ամեն գիշեր յոթն կանոն Սաղմոս է քաղում, պատասխանեց կինը։

Նա ինքը ասաց ինձ այդ խոսքը։

Մարթայի հրճվանքին չափ չկար։

Հիմա գնա՛ ու քեփ արա՛, Մարթա, մելիքի պես փեսա ունիմք... Նա շատ մեծ մարդ է, Մարթա... Նրա փողերին չափ չկա... խոսեց մահտեսի Հակոն հիացմունքով։

Բայց մենք աղքատ ենք, նրա խոսքը կտրեց կինը։

Իրավ, մենք աղքատ ենք, բայց աստված մեզ տվել է գեղեցիկ Հռիփսիմեն, որի պատճառով հարուստ փեսա կունենանք... և մենք էլ գուցե կհարստանանք...։

Սույն միջոցին ներս մտավ մահտեսի Հակոյի որդին՝ Ստեփանը։ Ծնողքը պատմեցին նրան։ Իսկ նա, փոխանակ նրանց ուրախությանը բաժանորդ լինելու, սառն կերպով պատասխանեց․

Ես գիտեմ, որ այդ գլուխ գալու գործ չէ, Հռիփսիմեն մելիքին չէ կարող սիրել, նա մի ուրիշին է սիրում...

Ո՞ւմ, կատաղելով հարցրուց հայրը։

Եղոյի տղա Ալեքսանին։

Վա՜յ, ես սև հագնեմ... ձայն տվեց Մարթան։

Բայց մահտեսի Հակոյի աչքերը վառվեցան վայրենի կրակով և նա գոռաց.

Եղոյի տղին... Ո՞վ է նա, մի լոթի տղա է... Տանումը ուտելու հաց չունի...։ Ես Հռիփսիմին կսպանեմ, եթե մի այդպիսի բան կա նրա սրտումը...

Հոր խոսքերը Ստեփանի վրա վատ տպավորություն ունեցան, որովհետև նա սիրում էր յուր քրոջը և սիրում էր Ալեքսանին, և գիտեր, թե նրանք ո՛րքան սիրում էին միմյանց: Եվ նա շատ մեղմությամբ պատասխանեց.

Ինչո՞ւ եք բարկանում, հայր իմ, «գովուլ սավան գորչակ օլուր» (սրտի սիրածը գեղեցիկ է լինում), ասում է թուրքի առածը։ Ալեքսանը ամենևին լոթի չէ, նա ժիր, բանվոր և ուրախ տղա է։ Ճշմարիտ է, մելիքի չափ փող չունի, բայց ջահիլ է, աշխատավոր է, կարող է կին պահել։

Նա մելիքի դռան շունը չէ կարող լինել, բարկությամբ որդու խոսքը կտրեց մահտեսի Հակոն։

Մելիքին ի՞նչպես փոխենք մի գյադայի (գռեհիկի) հետ, մեջ մտավ Մարթան։

Մելիքն ի՞նչ է, փոքր ինչ պինդ ձայնով հարցրուց Ստեփանը։ Դիցուք թե փող շատ ունի, ինքն մեծ մարդ է. բայց վաթսուն տարեկան ծերացած և փտած մարդ է․․․ Հռիփսիմեն պիտի գնա նրա եթիմներին (որբերին) մայրություն անե՞․․․

Այ տղա, ի՞նչ ես խելքդ կորցրել, շարունակեց մահտեսի Հակոն, ի՞նչ ես սարսաղ սարսաղ գլխիցդ դուրս տալիս, մելիքը ինքը ինչ կուզի թող լինի։ Մեզ բավական է միայն, որ նրա նման մի մարդ մեզ փեսա է դառնում․․․ Շատ բաշլըղ կառնենք, նա կօգնե մեզ գյուղի գործերում, մեզ թև ու թիկունք կդառնա, գյուղացիքը մեզնից կվախենան, մեր ցանքի ջուրը չեն կտրի, մեր արտերը չեն փչացնի։ Խանը մեզանից ավելի հարկ չի կարող առնել, մի խոսքով, նա մեզ ամեն չարից կպահպանե․․․

Ստեփանը էլ ավելի չխոսեց, գլուխը թափ տալով տանից դուրս գնաց, քթի տակից մրթմրթալով, «Ես գիտեմ այդ բանի վերջն ի'նչ կլինի»․․․։

Այդ խոսակցության ժամանակ Հռիփսիմեն, ծալքի ետնեն միայնակ նստած, լսում էր բոլորը։ Հայրը տանից գնալեն հետո, նա դուրս եկավ այնտեղից։

Այդ ի՞նչ է, աղջի, աչքերդ կարմրել են, հարցրուց մայրը:

Ոչինչ, մայրի'կ, գլուխս մի քիչ ցավում է, պատասխանեց օրիորդը ողորմելի ձայնով։

Դու լաց ես եղել, Հռիփսիմե, արտասուքը թշերիցդ դեռ չէ չորացել։

Չէ՛, մայրիկ, գլուխս ցավում է․․․

Աղջիկը էլ ոչինչ չխոսեց, սափորը առավ ուսին, գնաց աղբյուրից ջուր բերելու։

Մայրը մնաց միայնակ։ Աղջի Ջավահի'ր, ձայն տվեց նա հարսին։

Հայտնվեցավ հարսը, երեսը մինչև գոտին ծածկված կարմիր լեչակով։

Սկեսուրը ասաց նրան.

Հարսի՛, մելիքը միտք ունի պսակվել Հռիփսիմեի հետ, այսօր ես նրան ուրիշ տեսակ տեսա, երևում է սրտումը բան ունի թաքցրած։ Նա ամաչեց, ինձ ոչինչ չասաց, բայց քեզանից չի ծածկի յուր սիրտը։ Դու նրան խոսացրու, միտքն իմացի՛ր և ինձ խաբար տուր։ Հարսը գլխով շարժեց ի նշան համաձայնության։

Հիմա նա կդառնա աղբյուրից, շարունակեց Մարթան, ես գնում եմ քավորենց տունը, դու նրան խոսացրու։

Մարթան առեց յուր թեշին և ձեռքում մանելով տանից դուրս գնաց։

ճանապարհին նրան հանդիպեց սանամեր Շուշանը։

Աչքդ լո՜ւյս ասաց նա ծիծաղելով, ինչպես աղջկադ բախտը բաց էլավ. սուրբ Կարապետը, Մարթա, աստված ձեզ ողորմություն արաց․․․ Աստված քո Մարիամին էլ փոխ անե, պատասխանեց Մարթան։ Հիմա հավատում ե՞ս, Մարթա, որ իմ երազը կատարվեցավ։ Քանի օր առաջ ասում էի քեզ, որ երազում տեսա մի կանաչ կարմիր լույս կամար էր կապել ձեր տան վրա։ Այդ լույսն մելիքն էր․․․

Փառք յուր ողորմությանը, երեսը խաչակնքելով ավելացրեց Մարթան, տեր ամենակալը խղճաց մեր թշվառության վրա․․․։

Այդպիսի կրոնական զգացմունքներով, նրանք շարունակելով իրանց խոսակցությունը, գնում էին քավորենց տունը։ Մինչդեռ Հռիփսիմեն դարձավ աղբյուրեն։

Լսե՞լ ե՛ս, Հռիփսիմե, ասաց նրան Ջավահիրը․ մեր մելիքը միտք ունի քեզ վրա պսակվի։

Չէ՛, Ջավահիր, ես ջուրը կընկնեմ, ես ինձ կխեղդեմ, ես չեմ կարող նրան ուզել, ասաց Հռիփսիմեն, արտասուքը սրբելով։ Գժվել ես, աղջի, մելիքի նման մարդը քեզ վրա պսակվի, դու չե՜ս ուզի, այդ ի՞նչ խելք է։

Օրիորդի գունատվտծ դեմքը ավելի տխրեց և նա պատասխանեց.

Ես չեմ կարող, Ջավահի'ր, ես չեմ կարող ուզել նրան։

Հո՜ղը սարսաղ գլխիդ, նրա խոսքը արհամարհանոք կտրեց հարսը։ Գիտե՞ս, ի՛նչ շորեր կհագցնի քեզ, գիտե՜ս, ինչպես կպահե քեզ։

Եթե ինձ ոսկու և արծաթի մեջ պահի, էլի չեմ կարող նրան սիրել։

Հո՜ղը դատարկ գլխիդ, դարձյալ կրկնեց Ջավահիրը։ Ես գիտեմ, դու էլ սրտումդ դարդ ունիս։

Օրիորդը կարմրեց։

Ես ոչինչ դարդ չունեմ, ասաց նա մեղմ ձայնով:

Չէ', չունես․․․ դու Ալեքսանին սիրում ես, նրա խոսքը կտրեց հարսը։

Օրիորդը ավելի շփոթվեցավ։

Այդպես չէ՞, դե' ասա', դե ասա', կրկնեց Ջավահիրը։

Ես միտք չունեմ մարդու գնալու, պատասխանեց համեստությամբ Հռիփսիմեն։

Կո՜ւյս պիտի դաոնաս, ինչ է։

Ես գիտեմ․․․

Գրո՜ղը տանի քեզ պես սարսաղը... հայրդ, մայրդ քեզ մելիքին տալեն հետո, դու ինչ կարոդ ես անել։

Օրիորդի աչքերում նկատվեցավ բարկության նման մի բան, և նա դոշեց.

Ես ինձ կխեղդեմ...

Գնամ մորդ ասեմ, սպառնական կերպով ասաց հարսը։

Լսելով վերջին խոսքերը, օրիորդը դարձյալ մեղմացավ և, բռնելով Ջավահիրի ձեռքը, ասաց նրան ողորմելի ձայնով.

Հարսի ջան, քո հոգուն մատաղ, աղաչում եմ քեզ, դու մորս ոչինչ մի՛ ասա, հայրս լսե, ինձ կսպանե... ասա մորս, ես ուխտ եմ դրել ինձ վրա, մինչև քսան տարեկան չդառնամ, մարդի չպիտի գնամ... Ասա՛ մորս դեռ սպասեն... ինձ մելիքին չտան...։ Ջավահիրը, տեսնելով օրիորդի արտասուքը, զգաց նրա սրրտի դառն վրդովմունքը, և գրկեց նրան ասելով.

Հռիփսիմե ջան, ես իմանում եմ քո սրտի դարդը... ես մորդ ոչինչ չեմ ասի...

Անցավ մի քանի շաբաթ։

Երեկոյան մութը բավականին թանձրացել էր։ Մի երիտասարդ բահը ուսին դառնում էր դաշտեն։ Նրա գեղեցիկ կերպարանքը, ամբողջ օրվա հոգնածությունից հետո, դարձյալ արտահայտում էր ուրախություն և հրճվանք։

Նա գալիս էր այգիների միջով, երեկոյան հովասուն տարածության մեջ լսելի էր լինում նրա քաղցր երգի հնչումները։

Վերջացնելով յուր երգը, երիտասարդը մոտեցավ մի այգիի, բահը նեցուկ դրեց պատին, և վագրի արագությամբ վեր թռավ պատի վրա, իջավ այգիի մեջ։

«Նա ամեն երեկո այստեղ տեսնվում էր ինձ հետ, գնամ, գուցե գտնեմ հրեշտակիս»․․․ ասաց նա ինքն իրան, և առաջ գնաց։ Երկար նա այգիում պտտելուց հետո չգտավ յուր սիրուհուն, հուսահատ դուրս գնաց։

Մտնելով գյուղը, երիտասարդը անցավ մահտեսի Հակոյի տան առջևից։

Նա զարմացավ, լսելով այնտեղից երգի ու ուրախության ձայներ։

Այդ ի՞նչ խաբար է, հարցրուց նա, հանդիպելով մահտեսի Հակոյի որդուն՝ Ստեփանին։

Չե՞ս լսել, Ալեքսան, մեր Հռիփսիմին նշանում են, պատասխանեց Ստեփանը տխուր դեմքով։

Կայծակի հարվածք ունեցավ այդ լուրը խեղճ երիտասադի վրա։

Ո՞ւմ համար, հարցրուց նա։

Մեր մելիքի։

Երիտասարդը կատաղեցավ։ Աշխարհը քարուքանդ կանեմ, բոլոր մելիքի տունը կկոտորեմ, ո՞վ կարա խլել իմ ձեռքից իմ Հռիփսիմեն․․․։

Սխալվում ես, Ալեքսան, բըզի վրա ձեռք չի կարելի խփել․․․ պատասխանեց Ստեփանը գլուխը շարժելով։ Բայց դու միամիտ կաց, որ ես քանի կենդանի եմ, չեմ թnղ տա այդ բանը կատարվի։

Բայց Ալեքսանը չլսեց նրան և կատաղած առյուծի նման վազեց դեպի իրանց տունը, և առեց յուր զենքերը։ Նա դուրս եկավ գյուղի մեջ այն ժամանակ, երբ մելիքը նշանդրեքը վերջացնելով, յուր ծառաների և բարեկամների հետ, լուսավորված լապտերներով, դառնում էր մահտեսի Հակոյի տնեն։

Դո՛ւ, քավթա՛ռ, խլում ես իմ սիրուհին․․․ հանկարծ գոռաց մի ձայն։

Այդ ո՞վ է․․․ բռնե՛ք այդ լակոտին․․․ գոչեց մելիքը, շփոթվելով։

Սուրը շողաց և նա զգաց յուր գլխին մի սաստիկ զարկ։

Ծառաները վրա թափեցան, լապտերները հանգան․․․ և բոլորը կորան վառոդի ծխի մեջ․․․։

Անցան մի քանի ամիսներ։

Մութ-խավարային բանտի մեջ նստած էր մի երիտասարդ։ Այդ խոնավ, ստորերկրյա բնակարանի գիջությունից բոլորովին մաշվել էր խղճալին։ Նրա մեռելային դեմքը, շիջած աչքերը արտահայտում էին տխուր և հուսահատ սրտի կսկիծները․․․։

«Բանտ, ասում էր ինքն իրան, ի՜նչ սարսափելի ես դու․․․ ես կենդանի տանջվում եմ գերեզմանիս մեջ․․․ տանջվում եմ, և մտածում եմ Հռիփսիմիս համար․․․ Ա՜խ, մահն էլ ինձ մոտ չէ գալիս, գոնյա՛ հանգստացնե ինձ...»։

Նա գլուխը վեր թողեց հարդի վրա և թմրությունը տիրեց խղճալուն։

Հանկարծ փայլեցավ մի լույս։

Մինը, ճրագը ձեռքում, փաթաթված սև վերարկուի մեջ, իջավ բանտի սանդուղքներեն։

Նա կանգնեց պառկած երիտասարդի մոտ, և յուր տխուր հայացքը ձգելով նրա երեսին, ասաց. Նա դեռ կենդանի է․․․։

Եվ գրկեց նրան։

Երիտասարդը զարթեցավ։

Աստված իմ, գոչեց նա րոպեական շփոթությունից հետո, ինչ եմ տեսնում․․․ այդ երազ է․․․

Ալեքսան, իմ հոգիս, ձայն տվեց եկվորը։

Ստեփան, իմ հրեշտակ, ձայն տվեց երիտասարդը։

Սրանք կրկին գրկախառնվեցան։

Տիրեց հիացմունք և լռություն։

Ո՞րպես դու մտար այստեղ, իմ բարեկամ, հարցրուց Ալեքսանը մի փոքր զգաստանալուց հետո։

Ես կաշառեցի պահապանին, և նա թող տվավ ինձ քեզ մոտ գալ, պատասխանեց Ստեփանը, նստելով երիտասարդի մոտ։

Դու եկար տեսնե՞լ իմ թշվառությունը․․․

Ոչ, Ալեքսան, ես եկա ազատել քեզ, որովհետև ես զգում եմ, որ իմ քույրը եղավ քո բոլոր թշվառության պատճառը․․․

Չէ՛, Ստեփան, իմ սիրելի, մի՛ նախատեցեք նրան, Հռիփսիմեն անմեղ է, որպես երկնքի հրեշտակը, նա հավատարիմ․․․ մնաց յուր խոստմունքին․․․ նա սիրում էր ինձ․․․ ես սիրում էի նրան... բայց քո ծնողաց բռնաբարությունը մեզ րկեցին միմյանցից․․․

Դու չլսեցիր իմ խրատը, Ալեքսան։

Սերը, իմ բարեկամ, հասցնում է մարդին մինչև կատաղություն և ցնորք․․․։ Ես ցանկացա իմ սրով վերջ տալ գործին, բայց ինձ չհաջողվեցավ․․․

Այդ բոլորը անցել են, Ալեքսան, լսի՛ր, ինչ որ ասում եմ քեզ, ես կաշառել եմ պահապաններից մինին, նա խոստացել է էգուց գիշերը բաց թողնել քեզ. ես և Հռիփսիմեն կսպասենք քեզ ամրոցի մոտ։ Պահապանը քեզ մեր մոտ կբերե։ Այնտեղից մենք կփախչենք օտար երկիր։

Ալեքսանի մռայլված դեմքը փայլեցավ ուրախության լուսով և նա գրկեց Ստեփանին, գոչելով.

Իմ հրեշտակ, իմ փրկիչ։

Բավական է, ես ուշանում եմ, էգուց գիշեր կտեսնենք միմյանց։

Նրանք բաժանվեցան։

Այդ խոսակցության միջոցին, մի մարդ, դևի նման կուչ եկած բանտի սանդուղքների վրա, լսում էր բոլորը։ Ստեփանի դուրս գալու ժամանակ, նա քաշվեցավ, ուրվականի պես կորավ գիշերային խավարի մեջ։ Քանի ժամից հետո նույն մարդը հայտնվեցավ մելիքի մոտ և պատմեց յուր լսածները։

Մելիքի վայրենի դեմքը խռովեցավ կատաղության բարկությունով, և նա հրամայեց իրան տալ գրիչ և թուղթ։

Ես կցույց տամ քեզ փախչելը, ասաց նա, և սկսավ գրել մի այդպիսի նամակ։

«Վսեմափառ խան»։

«Նամակիս հետ ուղարկում եմ ձեզ հարյուր հատ ոսկի էշրեֆի, այն պայմանով միայն, որ դուք հրամայեք այս գիշեր վերջ տային այն հայ երիտասարդի կյանքին, որ ձեր բանտումն է»։

Նա կնքեց նամակը և ոսկիների հետ տվեց ծառային, տանել խանին։

Նույն րոպեին նրա խոժոռ դեմքի վրա ցնցվեցավ մի սարսափելի ծիծաղ։

«Ում հետ են խաղ անում դրանք... ասաց նա ինքնաբավական հպարտությամբ, ամբողջ գավառիս հայ ժողովուրդը ինձանից դողում է... Խանի սիրտը ձեռքումս ունեմ... ինչեր ուզում եմ, անում եմ... Հե՞շտ է ինձ հետ գործ ունենալ»...

Քանի րոպեից հետո նա փոխեց յուր խոսքը. «Ա՛խ, Հռիփսիմե, ինչու դու չես սիրում ինձ... շուտով ես քո մտքի ցնորքը դեպի մյուս աշխարհը կուղարկեմ... այն ժամանակ դու ստիպված կլինես սիրել ինձ... սիրել և մանկացնել իմ սպիտակ ալիքները»...։

Վերջին խոսքերը վառեցին ծերունի տարփածուի սրտում նրա սառած կրքերը, և նա իսկույն ձայն տվեց յուր տնտեսին։

Հայտնվեցավ մի կարճլիկ մարդ, մռայլված կերպարանքով։

Մառտո, հրամայեց նրան, էգուց առավոտից պատրաստվեցեք սկսել հարսանիքը։

Դեռ շատ բան պակաս է, տեր իմ, պատասխանեց տնտեսը։

Փույթ չէ՛, լսի՚ր, ինչ որ ասում եմ քեզ։

Հրամեր եք, աղա, ասաց տնտեսը և գլուխ տալով հեռացավ։

Տնտեսը գնալուց հետո նա դարձյալ անձնատուր եղավ յուր մտքերին. «Ես բոլորովին առողջ եմ զգում ինձ այժմ, ամբողջ երեք ամիս այն չարագործի սրով ես պառկած մնացի իմ անկողնում, բայց տերը ազատեց ինձ, բայց նա չի ազատվի իմ ձեռքեն... նա այս գիշեր կմորթվի, դահճի ձեռքով»...։

Առավոտը լուսացավ։

Տ․․․ գյուղի մեջ լսելի էին լինում դհոլի և զուռնայի ձայներ։ Գյուղացոց դեմքի վրա փայլում էր ուրախություն։ Յոթն օր և յոթ գիշեր հարսանիք պիտի լիներ։

Ի՜նչպես բախտավորվեցավ մահտեսի Հակոն, ասում էր գյուղացիներից մինը յուր մոտ կանգնած մարդուն։ Մելիքի պես փեսա գտավ, ասում են հիսուն թուման բաշլըղ է առել, մի ջուխտ եզ, մի ջուխտ գոմեշ է ստացել։ Շուտով յուր համար գութան կսարքե, կվարե, կհնձե և կապրե..․

Էս էլ աստծո տալիքն է, Մարտիրոս ախպեր, նրա խոսքը կտրեց մի այլը. «Բախտը երբ որ բերում է, ամեն բան էլ լինում է, բախտը երբ որ գնում է, ամեն բան էլ տանում է»։

Բայց էդ լա՞վ է, որ մի աղջկա համար այնքան արյուններ թափվեց, մեջ մտավ մի այլը։

Օրհնած, մեզ ի՜նչ, նրան պատասխանեց մի կարճլիկ մարդ, եթե այդ հարսանիքը չլիներ, մենք որտեղից մինչև յոթն օր, յոթն գիշեր կարող էինք առատ ուտել-խմել և քեֆ անել։

Էդ դրուստ է, մեջ մտավ մի գյուղացի երիտասարդ, բայց գիտե՞ք, Ալեքսանը ի՜նչ տղա էր... Ամբողջ գյուղի ուրախությունն էր նա։ Նրա ղոչաղությունը, նրա խաղ ասելը, նրա բնավորությունը, ո՞վ ունի, ամենի համար նա յուր գլուխը չէր խնայի, բայց մի այդպիսի բարի և քաջ տղամարդը հիմա փտում է բանտի մեջ...

Մարդի ճակատին ինչ որ գրված է, էն կլի, երիտասարդի խոսքը կտրեց մի ծերունի։ Աստուծո գործերը չէ կարելի քննել, ի՞նչ մեր գործն է այդպիսի բաների վրա խոսելը...

Մարդիկ լռեցին, երբ որ մոտեցան նրանց դհոլ-զուռնա ածողները, և մի ահագին խայտաճամուկ բազմություն, որոնք պար գալով ուրախություն անելով մահտեսի Հակոյի տունը նան գուշտ էին անում մելիքի տանից։

Խոսողները խառնվեցան նրանց խմբին, և բոլորը դիմեցին դեպի մահտեսի Հակոյի տունը։

Նույն ավուր գիշերը մահտեսի Հակոյի տունը լիքն էր բազմությունով։ Այնտեղ հավաքված էին նրա բոլոր ազգականները, բարեկամները, ուտում, խմում և ուրախանում էին։ Մի հոգի միայն տխուր էր այդ տան մեջ, դա էր օրիորդ Հոիփսիմեն։ Նա միայնակ նստած էր մի փոքրիկ սենյակում և արտասուքը հեղեղի նման թափվում էր նրա գունատ թշերի վրա։

Նրա մոտ ներս մտավ Ջավահիրը, հինայի ամանը ձեռքում բռնած։ Օրիորդը շուտով սրբեց արտասուքը։

Աղջի՛, Հռիփսիմե, էլի ի՞նչ ես ունքերդ կիտել, էլ ի՞նչ կա, հարցրուց նա, դառնալով դեպի աղջիկը։

Ոչինչ, Ջավահիր, մի քիչ քեֆս լավ չէ՛, գլուխս պտույտ է գալիս... տխրությամբ պատասխանեց օրիորդը։

Քո աչքն էլ տրաքի քո սարսաղ գլխի հետ, բոլոր գյուղը քո հարսանիքով ուրախանում են, դու ասում ես քեֆս լավ չէ՛։

Ես ի՛նչ անեմ, որ չեմ կարող ուրախանալ...

Ջավահիրը ուշադրություն չդարձրեց նրա խոսքերին, բռնեց օրիորդի ձեռքիցը, ասաց մի փոքր պինդ ձայնով.

Էլի իծաներդ մոտ են էլի... շատ մի՛ խոսի, վեր կա՛ց, հինա եմ բերել, վեր կա՛ց ձեռքերդ ու մազերդ հինա դնեմ։

Օրիորդը հրաժարվեցավ։

Չէ՛, Ջավահի՛ր, թո՛ղ մնա էս գիշեր, աղաչում եմ քեզ, թող մնա էս գիշեր, ասաց նա տխուր ձայնով։

Աղջի գժվել ես, ի՞նչ ես խոսում, խնամոնց տնից բերած հինան է։

Ինչ կուզի, թող լինի, ես չեմ կարող...

Գնամ մորդ ասեմ, սպառնական կերպով խոսեց Ջավահիրը։

Չէ՛, Ջավահիր, մի՛ ասա, աղաչում եմ քեզ, թո՛ղ մնա այս գիշեր։

Ջավահիրը, նկատելով օրիորդի ողորմելի կերպարանքր, խղճաց նրա վրա։

Խե՜ղճ աղջիկ, ասաց նա, ես քո դարդը իմանում եմ.․․

Եվ թողեց նրան միայնակ։

Կես գիշերից երկու ժամ անց էր, երբ մահտեսի Հակոյի տնեն ուրախացող բազմություն հեռացավ։ Ճրագները հանգցրին և մնացածները քուն մտան։

Իսկ Հռիփսիմեից վաղուց փախել էր քունը։ Նա անհանգիստ մինին սպասում էր յուր սենյակում։ Հանկարծ այնտեղ մտավ նրա եղբայրը՝ Ստեփանը։

Շտապի՛ր, Հռիփսիմե՛, ժամանակը կորչում է, շտապի՛ր գնանք, ասաց նա, բռնելով քրոջ ձեռքից։

Հռիփսիմեն վերջին անգամ նայեց ծնողական տան վրա և մի քանի կաթիլ արտասուք թափելեն հետո, եղբոր հետ դուրս եկան տանից։

Այդ այն խորհրդական գիշերն էր, որ բանտի պահապանը խոստացել էր ազատել Ալեքսանին։ Նրանք հասան այն ամրոցին, որի ստորերկրյա խորշերում փակված էր օրիորդ Հռիփսիմեի անքուն գիշերների առարկան։

Նրանք անհամբեր սպասում էին նշանակյալ տեղում, երբ հայտնվեցավ պահապանը։

Ո՞ւր է Ալեքսանը, հարց արին նրանից։

Ահա՛ տանում են, ցույցտվեց նա խավարի մեջ։ Նրանք նշմարեցին երկու մարդ, որոնք տանում էին մի բան։

Նրանք մոտ գնացին և տեսան մի դիակ արյունով շաղախված։

Օրիորդը հառաչեց և ընկավ գետին....

Քանի օրից հետո, պատառոտած շորերը հագին, կիսամերկ և խառնված մազերով մի աղջիկ վազ էր տալիս դաշտերում։ Ստեփանը կամենում էր բռնել նրան և չէր կարողանում։ Աղջիկը վազեց և վազեց վերջապես ընկավ մի թարմ հողադամբարանի վրա, ուր դրած էր անբախտ Ալեքսանի մարմինը։

Այդ աղջիկը դժբախտ Հռիփսիմեն էր։ Խղճալին ցնորված էր արդեն...