Դուռըս ափ առած` կըծեծե քամին
Ու շեմքիս վրա տխուր կհառաչե,
Բայց ես մենակ չեմ. մի ձայն մտերիմ
Ինձ անո˜ւշ, անո˜ւշ, անո˜ւշ կըկանչե: -
Այդ` ձեր մրմունջն է, հայրենի ջրե˜ր,
Այդ` թոթովանքդ է, իմ սիրուն մանկի՛կ.
Իմ վառ, զմրուխտյա հայրենի ջրե˜ր,
Իմ պայծառ, սիրուն, իմ անգին մանկի՛կ …

1911
Կ.Պոլիս

Նա ծնվեց աննկատելի։ Ոչ ոք չիմացավ նրա ծննդյան տեղն ու ժամը, որովհետև ոչ ոք չէր կարծում, թե կարող է ծնվել մի այդպիսի հրեշ:

Բայց նա ծնվեց։ Հենց առաջին օրից նա սնվում էր արյունով, որովհետև և՛ արյունից էր ծնվել, և՛ արյունահեղություննրն էր նրա ծնողը։ Ամիսը չլրացած դուրս եկան նրա ատամները։ Նախ մանր էին նրանք, աննկատելի, բայց հետո արագ մեծացան։

Մեծացան և կարճ ժամանակում դարձան ժանիքներ, սրածայր, հաստարմատ, ծուռ՝ նման երկաթյա ունելիքների։

Այլևս արյունը նրան չէր կշտացնում։

Ժանիքները պահանջում էին կարծր ուտելիքներ, ստամոքսը կարոտում էր համադամ կերակուրների՝ բաղկացած մարդկային մսից, ոսկորից և ուղեղից։ Եվ նա քանի մեծացավ, այնքան ավելի ու ավելի դարձավ ագահ, խստապահանջ և հանդուգն։ Մանավանդ հանդուգն ու անամոթ։

Այժմ նա պտտում է փողոցներում, և դուք ամեն օր տեսնում եք նրան, ամեն ժամ, ամեն րոպե, որովհետև նա ձեզ հետևում է ամենուրեք։ Նրա աչքերն արյունալի են. բերանը միշտ բաց՝ ինչպես անհատակ ու մթին անդունդ, ատամները փայլուն։ Նա անցնում է դռնեդուռ, մտնում է տները և ճանկում ու կլանում է ամեն ինչ, որ հնարավոր է, ամեն ինչ, որ անհնարին է: Ծերունիների վերջին օրերը, երիտասարդների վերջին ուժերը, մանուկների վերջին կտոր հացը, ծծկերների վերջին կաթիլը կաթի, կանանց ու աղջիկների ամոթխածությունը, հայրերի ինքնասիրությունը, այրերի պատիվը, մայրերի հանգստությունը։ Նա ոչինչ չի խնայում և ոչնչով չի կշտանում։ Երեկ նա մի հուսահատ սպայի ճանկեց և ձգեց գետի մեջ ու խեղդեց։ Այսօր նա սպանեց մոր գրկում, փողոցի մեջտեղում, խուռն բազմության առջև նրա միակ զավակին:Վաղը նա խեղդելու է մորը։

Զարհուրելին այն է, որ ամենքը սարսափած դիտում են հրեշի այդ գազանությունները և ոչ ոք չի ուզում նրա հետ կռվել, վասնզի ահն ու սարսափը կաշկանդել է ամենքին։ Եվ նա շարունակում է իր ավերումներն աներկյուղ ու անպատիժ։ Մարդիկ միայն մի բան գիտեն անել անիծել։ Եվ անիծում են հրեշին բոլոր տներում, բոլոր փողոցներում, մեծն ու փոքրը, աղքատն ու հարուստը։

Անունն է այդ հրեշի թանկություն։

Արդյոք մինչև ե՞րբ պիտի նա իշխե անպատիժ։ Արդյոք կգա՞ մի օր, որ ուժասպառ և թմրած ամբոխը ոտքի ելնե միահամուռ ուժերով և ջարդուփշուր անե լրբացած հրեշի գլուխը։

Սասունցի Ափո Գալուստի հիշատակին...

Դու ծանո՞թ ես Աշնակ գյուղին,
Ուր ծիրանն է հասնում ճյուղին,
Ուր կտրին չիրն է քաղցրանում,
Ուր հոտը սարն է բարձրանում,
Ուր փեշի տակ Արագածի,
Տան կտրին նստած հացի,
Ձայն են տալիս իրար հերթով
Եվ գյուղամեջ գալիս խմբով,
Աղջիկները՝ կարմիր հագած,
Տղաները՝ փուշի կապած.
Երբ զուռնան իր ձայնը զլում՝
Դափի բերնից խոսքը խլում,
Աշնակ գյուղից հյուր է կանչում
Շղարշիկին ու Աղաքչուն,
Կաթնաղբյուրին, Դավթաշենին,
Իրինդին ու Սասնաշենին,
Թե՝ հերի՜ք է հնձե՛նք, վարե՛նք,
Եկեք Սասնա պա՜րը պարենք:

... Թող Սասունն իր պարը պարի,
Բայց դու դեռ մի՛ ծափահարի.
Այլ հասկացիր, թե այս պարով՝
Մերթ Անդոկից գրոհ տալով,
Մերթ գաղթելով սար ու քարով,
Մեկ խնդալով ու տաս լալով,
Սասունը քեզ ի՛նչ է ասում...
Հեյ վա՜խ, Աշնա՛կ տեսած լաո,
Թե տեսնեիր մի օր Սասո՜ւն...

Սասնա սարեր՝ մեջ ամպերուն,
Սասնա ջրեր՝ մեջ վիհերուն,
Ամեն սարին՝ մի վանք ու բերդ,
Ամեն ջրին՝ ջաղացի հերթ,
Ամեն քարից ջո՛ւր էր գալիս,
Աչքն ո՜ւր թեքվեր՝ դո՜ւր էր գալիս.
Երկնուց իջնում էր մանանա՛...
Ի՜նչ մանանա՝ լավ մահանա՜, -
Որ Սասունցի հարս ու աղջիկ,
Դաշտ իջնեին խունջիկ-մունջիկ,
Գազպայի տեղ նա՜զ քաղեին,
Հոտաղ տղի սիրտ դաղեին.
Որ հայրական հին տան կողքին,
Անտառի մեջ, ժայռի ճեղքին,
Մի նոր քողտի՛կ ավելանար,
Մի խորոտիկ հա՛րս մայրանար,
Նոր օրորո՛ց գնար ու գար.
Բարին լինե՛ր, չարը՝ չգա՜ր...

Հեյ վա՜խ, Սասնա բանձրիկ սարեր,
Հեյ վա՜խ, Սասնա քաղցրիկ ձորեր.
Զուռնան էսօր թե նվագեր՝
Եկող ամռան կարձագանքեր
Սասնա ամեն թուփ ու քարից.
Ու թե դհոլն էսօր թնդար,
Մինչև աշուն, դեռ անդադար,
Ամեն գիշեր ու ամեն օր
Ժեռ-ժեռ քարեր Անդոկ սարից
Ցա՜ծ կիջնեին գլոր-գլոր...

Բարին լինե՛ր, չարը չգա՜ր...
Բայց թե լինես միայն մի բուռ,
Դու սի՛րտ լինես՝ չորս կողմը՝ քա՛ր,
Չարը՝ հզոր, իսկ դու՝ տկար,
Աղո՛թք անես թե խաչհամբո՛ւյր,
Չարի ձեռքից պրծում չկա՜...

Եվ դեռ “գաթեք թոնիրն ի կախ”,
Եվ դեռ հարբած՝ փեսա, աներ,
Մինչև մերիկն ասեր “հեյ վա՜խ”,
Փեսան գոմից բերդա՛ն հաներ,
Զուռնեն չոլում ընկած մնաց,
Դափը՝ գլոր-գլոր գնաց,
Եվ ով ողջ էր՝ սարերն ընկած,
Գերանդու տեղ բերդան գրկած,
Մեկ ապրելով, տաս մեռնելով,
Մեկ զարկելով, տաս զարկվելով,
Թողին Սասնա զմրուխտ սարեր,
Դավթի ջաղացն ու իր քարեր,
Եկան ռուսի հողը հասան,
Բայց, էստե՛ղ էլ կռիվ տեսան,
Տեսան ավեր ու կոտորած,
Եվ ի՜նչ մնաց... մի Սասնաշեն,
Մի Բազմաբերդ ու Դավթաշեն,
Մի Կաթնաղբյուր ու Աղաքչի,
Մի խեղճ Իրինդ ու Շղարշիկ
Եվ մի Աշնակ՝ չոլում կորա՜ծ...

Հեյ վա՜խ, Մշո սրսո՛ւռ հողեր,
Դե՛, քա՛ր մաղի, որ հո՜ղ դառնա.
Հեյ վա՜խ, Սասնա զուլա՛լ ջրեր,
Դե՛, ձյո՛ւն հալի, որ ջո՜ւր դառնա.
Հե՜յ Աշնակա չոլ ու ղռեր՝
Աշնակն ինչպե՞ս Սասուն դառնա...

Եկան, դրին քարը քարին՝
Դուշմանն եկավ խառնեց իրար.
Ողջ ու մեռել ջոկ-ջոկ արին՝
Դուշմանն եկավ խառնեց իրար.
Մինչև արյունը թանձրացավ,
Կարմիր գույնի դրոշ դարձավ,
Մինչև մանգաղն ելավ հողից,
Մուրճը պոկվեց սալի կողքից,
Ու երկուսն էլ, եղբոր նման,
Այդ դրոշի վրա ելան
Ու նոր արև ծագեց հողին,
Հող վարողին, հող սիրողին:

Մինչև նորից օջախ դրին՝
Ծուխը սողաց.
Մինչև նորից տաք թոնիրին
Բոցը շողաց.
Մինչև նորից, խունջիկ-մունջիկ,
Դաշտ գնացին հարս ու աղջիկ,
Որ աղցան ու սիբեխ քաղեն,
Հոտաղ տղի սիրտը դաղեն,
Հոր արտի մոտ նոր արտ վարեն,
Արթիկ տուֆից նոր պատ շարեն,
Մի նորելուկ հա՛րս մայրանա,
Մի նոր թոնրի ծո՛ւխ բարձրանա,
Նոր օրորո՛ց գնա ու գա,
Բարին՝ տևի՛, չարը չգա՜...

...Եվ երբ տեսան, էլ չարորդին մոտ չի՜ գալիս,
Եվ երբ տեսան՝ էլ վառոդի հոտ չի՜ գալիս,
Եվ երբ տեսան՝
Էլ չի՜ թափվում հողին արյուն,
Եվ երբ տեսան՝
Եկավ աշուն, եկավ գարուն,
Առանց ահի, կոտորածի,
Բա՜ց արեցին սուփրեն հացի,
Զուռնեն խոսե՜ց բերանացի
Եվ Արագած լեռան գոգին
Զարթնե՜ց կրկին Սասնա ոգին...

Եվ Սասունը նորի՜ց պարեց,
Ոտքը զարկեց, ձեռքով արեց,
Եվ նույն զուռնան, որ հնչում էր հին տան բակում,
Հնչեց հիմա ամեն գյուղում ու քաղաքում.
Իսկ դհոլը, որ քարե՛ր էր պոկում սարից՝
Ծափե՜ր պոկեց ամեն ազգից ու աշխարհից...

Պարե՜ց Սասունն, ու ողջ աշխարհը հիացավ,
Պարե՜ց Սասունն, ու ողծ աշխարհը հասկացավ,
Որ երբ նազում են աղջիկներն ու կռանում՝
Սասնա ձորից ջուր են բերում, արտ քաղհանում.
Երբ ոտքի տակ տղաների հո՛ղն է թնդում՝
Հոտաղները Սասնա սարում գա՜յլ են խեղդում.
Երբ խռնվում՝ կարծես ամպրոպ պայթի սարում՝
Այդ ոսո՛խն է նրանց գյուղերը պաշարում.
Երբ միանում՝ բերդ են դառնում շինված քարից՝
Այդ ոսոխին ե՜տ են քշում Անդոկ սարից.
Իսկ երբ ձեռքը ձեռքին զարկում, ծա՛փ են տալիս՝
Մահվան վիհից դեպի կյանքի ա՜փ են գալիս...

Պարե՜ց Սասունն, ու ողջ աշխարհը հիացավ,
Պարե՜ց Սասունն, ու ողջ աշխարհը հասկացավ,
Որ պար չէ սա, այլ՝ մի ազգի քաջ պատմություն,
Ուր պարտությո՜ւնն անգամ ունի հպարտություն,
Եվ չի՜ հաղթի ոչինչ այն հին ժողովրդին,
Որ այս ջանքո՛վ
Ու այս կամքո՛վ
Պարե՜լ գիտի...

Հասկացան ու ասին ի լուր ողջ աշխարհի,
- Հալա՜լ է քեզ,
Սասո՛ւն, պարի՜...

Պարի՜,
Դու դեռ երա՜զ ունես կատարելու,
Վրե՜ժ ունես պատմությունից դեռ հանելու.

Պարի՜,
Գազպան դեռ քո ձեռքի՜ն է կարոտում,
Սասնա հողը վար ու հերկի՜ է կարոտում.
Պարի՜,
Մինչև ողջ հայերին դու ամբարե՛ս,
Եվ այս պարը
ՄԱՍԻՍ ԼԵՌԱՆ ԼԱՆՋԻ՜Ն ՊԱՐԵՍ...

1957

Մութ գիշերին լռության մեջ խորասույզ,
Պատուհանիս առջև նստած կ՚երազեմ,
Լայնածավալ ծովն հոն փըռված է անհույզ.
Ալիքներու հեծյունն հազիվ կը լըսեմ.

Սակայն կ՚զգամ լուռ թավալումը ջուրին,
Դեպի անհուն, դեպի անծիր ափունքներ,
Անոր գաղտնի օրորումները խորին,
Խըռովքն անոր ալուցքին մեջ եռուզեռ:

Ու կը նայիմ իմ հոգվույս խորն հուսահատ
Որ անհատակ ծովուն այնքան կը նմանի.
Երանի՜ քեզ, կ՚ըսեմ, օ՛ ծով, որ ազատ
Կը հետևիս հովին որ զքեզ կը տանի:

1912

Դեպի Աղթամար էինք գնում աշնանային մի զով գիշերով։ Գյուղից ելած, ծովափի ավազաների մեջ կանգ էի առել և սպասում էի քահանային, որի հետ խոսք էինք արել միասին ճանապարհորդելու։

Վերջալույսն էի դիտում Վանա ծովի վրա։ Ջուրը լերդ կանաչ էր կտրել. կոհակները միմյանց հրելով հեռանում էին դեպի խորքերը և փրփուրի գծեր կազմում. հեռվում երևում էին եզերքների գյուղերը, ծառաստանները. մի այլ կողմում Աղթամար կղզու կեսն էր, հորիզոնի մի կողմի վրա՝ Կտուց անապատը, իսկ մյուսի՝ Առտեր կղզին, որ մի մեծ սև թռչունի նման՝ երբեմն կարծես ընկղմում էր ջրի մեջ և երբեմն դուրս ցցում իր ժայռոտ լերկ գանգը։

Մայր մտնող արեգակն այդ միջոցին աղոտ ճառագայթներով խաղում էր ջրերի հետ ու լայն, լուսավոր ուղի գծում մինչև ափը. նրա դեմքը նման էր հրաշեկ գնդակի, որ հետզհետե ընկղմվում էր փրփրալից սև ջրի մեջ և լուսավորում գլխի վրայի ամպերը, նրանց եզերքներին վարդագույն աննման ժապավեններ կազմում և դիմացի մի այլ ամպի էլ բոցավառ ու անշարժ խարույկի տեսք տալիս։

Նավավար Թորոսն այդ միջոցին նավակի քիթը ցցել էր ավազի մեջ և մի քանի գյուղացիների օգնությամբ նավակն էր մտցնում ոչխարները։

Մինչ այդ՝ արեգակը հետզհետե ընդղմվում էր, ամպերը մեղմացնում էին իրենց բոցը, լուսո շառավիղը աղոտանում էր, ծովը թանաքի գույն ստանում, կոհակները մեծանում էին, ֆոսֆորային կայծեր արձակում և միմյանց մղելով՝ գալիս շառաչյունով փռվում էին ոտներիս տակ։ Եվ Առտերը թաքնվում էր խավարի մեջ, Կտուցը անորոշ կերպարանք ստանում ու եզերային ծառերը և գյուղերը նմանում էին մռայլ ստվերների։

Մի ձայն սթափեցրեց ինձ։ Քահանան էր. ձեռին բռնել էր մեծ կապոց, ապա մի հողե աման։

Գնանք, որդի, ասաց նա, նավ մտնենք։

Ու մտանք։ Պատրաստ էր։ Քահանան քղանցքը ծալերով ոլորեց, մեջքի վրա ցցեց, կապոցն ու գինին ցած դրավ ոտների մոտ։ Հետո, երբ ես կռթնած կայմին՝ նայում էի սև ջրերին, դարձավ դեպի արևելք և կարդաց.

Տեր, ուղղեա մեզ զգնացս մեր…

Նա չզգաց այն սահմանը, որից այն կողմ մնաց ասպիրանտների հույսին: Չտպավորվեց նաև անցումը ասպիրանտներից ուսանողներին: Մի թեթեւ անդրադարձավ, որ հիմիկվա ջահելները ներվային լինելուց գերադասում են այդ բանը անել ոտի վրա: Եվ ինքնին հասկանալի էր, շորերը հանելը այդ դեպքում պարտադիր չէր:

Շորերը հանելու հաճույքն այն է, որ տղամարդն է հանում, բայց եթե չի հանում, իր հերն էլ անիծած, կնոջ համար դժվար չէ ինքն իրեն համոզել, որ, իսկն ասած, դա ավելորդ գլխացավանք է եղել ժամանակին, հատկապես որ, ցուցադրելու բաները տարիների հետ խամրում են: Թմբլիկ, ժիր ու սպիտակամաշկ, երկու տասնամյակ սլանալով Համալսարանի միջանցքներով, իրենով հիացող գյուղացի տղաների վավաշոտ հայացքները ընդունելով ի գիտություն՝ Հիլդան չզգաց, թե տղամարդիկ երբ դադարեցին ռեստորան հրավիրել, դադարեցին նույնիսկ գործուղման գնացած ընկերոջ բնակարան տանել, և այդ բանը սկսեցին անել կաբինետների բազմոցներին կամ լաբորատորիաների՝ միջնորմով առանձնացրած լվացարանի մասում: Մտածում էր, թե դա սիրո հնանալուց է, և որ տղամարդը մի քանի անգամից հետո լկտիանում ու էլ զահլա չի ունենում ոչ միայն ռեստորան հրավիրելու, այլև տանելու ընկերոջ քոսոտ բնակարանը, և սիրուհուն օգտագործում է օրվա պերերիվին՝ իբրև դեսերտ:
Իսկ երբ տղամարդկանց փոխեց, փոփոխեց, եկավ մի եզրակացության, որ իր սերնդի տղամարդիկ պարզապես ծերանում են: Նա նույնիսկ չանդրադարձավ այն սահմանին, որից հետո ոչ միայն շորերի գոյությունը մոռացավ, այլև առհասարակ դադարեցին որևէ բանի ձեռ տալ և անցան զուտ ոչ ավանդական սեքսի: Այդ ժամանակ, ճիշտ է, իր սերնդակիցները Հիլդային աննկատ հանձնել էին իրենց ասպիրանտներին: Հիշողությունը չպահպանեց նաև այն նուրբ անցումը, երբ կինը ընծաներ ընդունողից վերածվեց նվերներ տվողի: Բայց ո՞վ է վատ բաները հիշում: Եւ նույնիսկ այն ժամանակ, երբ ասպիրանտների հետ հարաբերվելը դարձավ խիստ ծախսատար, նա շատ չանհանգստացավ, որովհետև արդեն դոկտորականը պաշտպանել էր, նախկին սիրեկաններն էլ, որ հիմա համալսարանում ամեն ինչ էին որոշում, դրույքաչափերի հարցում ժլատ չգտնվեցին իր հանդեպ: Երբ ասպիրանտների սերունդն էլ լկտիացավ ու սկսեց խուսափել անգամ ոտի վրայի տարբերակից, Հիլդան ամուսնուց բաժանվեց ու սկսեց ուսանողների հետ ձրի պարապել իր տանը: Եթե բանը հասել էր պրոգրեսին, ինչո՞ւ պիտի ճաղատացող ջահելներ խաղացներ, այլ ոչ թե մատղաշ անուղեղների:Ամուսինը զարմացավ.
– Բայց ինչո՞ւ երեսուն տարի հետո:
Հիլդան հոգեբանորեն հիմնավորեց, որ եթե երեխաները արդեն մեծացել, ապրում են Մոսկվայում, և ամուսնու հոնքերն էլ սկսել են խռիվ աճել ու ազդում են ջղերի վրա, ինքը պիտի առանձին ապրի: Ամուսինը խոնարհ մարդ էր: Նաև գիտեր, որ ինքը խռմփացնում է որոտաձայն, և չորս սենյակի գոյությունը չէր փրկում Հիլդային: Հիլդան նաև չէր մոռանում ժամանակ առ ժամանակ հիշեցնել, որ շուն չի պահում միայն այդ խռմփոցի պատճառով, որպեսզի սարսափի չմատնի խեղճ անասունին: Ամուսինը, բնականաբար, հիացած էր կնոջ խելքով: Նաև սիրել էր կնոջը: Նա գիտեր կնոջ արկածների մասին: Մի տասնյակի չափ: Բայց որ ժամանակին տնից-տեղից կտրել, Բաքու ծովափնյա քաղաքից աղջկան բերել էր փոշոտ-վարդագույն Երևան, ամբողջ կյանքում մեղավորության զգացումը չէր լքում նրան: Բացի այդ, Հիլդան տարիների խելացի զրույցների ընթացքում գրեթե համոզել էր ամուսնուն, որ առանց դրա նախ՝ չի լինի, հետո՝ երեխաներ են կրթության տալիս, նաև քաղաքի կենտրոնում առոք-փառոք ապրելը, ավտոբուսներում չտրորվելը իր գինը ունի: Նաև՝ շրջապատ-բան կա: Գիտական շրջապատ: Գրական շրջապատ: Գիրք են տպում՝ դեմը շատ բան չեն ուզում: Դեռ մի բան էլ հոնորար են տալիս: Ի դեպ, ժամանակը չէ՞ այս հոնորարից մի նոր կոստյում առնեն՝ ամուսնու սպիտակող քունքերին բռնող գույնի:
– Բայց հրես մեռնելու ենք, ինչո՞ւ բաժանվենք, -չէր հասկանում կենսաբանության լաբորատորիաներում իրեն բոլորովին կորցրած ամուսինը:
Հիլդան ամուսնուն խնայեց և չասաց ինչու: Այդ ժամանակ նա ընդամենը վաթսունչորս տարեկան էր: Նոր սերնդի սանձարձակությունը նրա համար նոր հորիզոններ բացեց: Նա սկսեց անկեղծորեն մտածել, որ սիրելու այս մի տարբերակը, երբ սերունդների տարբերության պրոբլեմ չի բերում, ոչ միայն ավելի վատ չէ, քան ավանդականը, այլև շոշափելիորեն ավելի մտերմիկ է, անկախ այն բանից՝ ուսանողը կախվա՞ծ է իր նշանակած գնահատականից, թե՞ ոչ: Նա նույնիսկ սկսեց մոռանալ, որ եղել է նաև ավանդականը: Եւ որքան սրտանց էր կպչում նորին, այնքան դյուրին էր մոռացվում հինը: Նա նախ կերակրում էր մոզիներին: Ինքը քանի տարի արդեն բան չէր ուտում, դրա կարիքը չկար, և խմում էր գինի: Հետո նստացնում բազկաթոռին և իր սիրած վրացական կարմիր գինու բաժակն էր մատուցում անտաշ գյուղացուն: Այդ բաժակները բերել էր Փարիզից: Այո, Հիլդան նաև կրթում էր այդ անասուններին, որոնց թվում էր, որ եթե շատ ֆիլմեր են նայել, ուրեմն շատ բան գիտեն այդ բնագավառից, չնայած իմացածները հանել մարդու աչքը խոթելուց այն կողմ չէին անցնում: Կարող էր այդ էլ չանել, բայց մեկին մի փողկապ, մեկին մի զույգ գուլպա, մեկին մի լողավարտիք նվիրում էր, հոգու խորքում հույս փայփայելով, որ մյուս անգամ դրանով կգան: Բայց տարօրինակն այն էր, որ ոչ մեկը այդպես էր իր տվածով չեկավ: Թե՞ մոռանում էր ում ինչ է տալիս: Բայց անդուր բաները Հիլդան շուտով մոռանում էր: Նա հո լավ գիտեր, որ կյանքն է այդպես: Կյանքը բաղկացած է լավ հիշողություններից: Վատ բաները պարզապես չեն եղել: Ասում ու անցնում ես առաջ: Եվ պատկերացրու, ստացվում է: Միայն հազվադեպ դառնանում էր այն մտքից, որ ուշ բաժանվեց: Եւ նոր սերնդի նախասիրություններին ուշ հաղորդակից եղավ: Ուշ վայելեց ֆակուլտետի շենքին կից ապրելատեղի ամբողջ հմայքը, երբ կարելի է երբեմն էլ լսարան չգալ, այլ կանչել ուսանողներին տուն: Ով եկավ-եկավ, ներկա-բացակա հո չէր անելու իր պրոֆեսոր տեղով: Թեև կաբինետների, լաբորատորիաների շրջանն էլ իր հմայքն ուներ: Ճիշտ է, վերջում մի քիչ ծնկներն էին ցավում, գուլպայի հատն էր գնում հաճախակի, բայց այդ անհարմարությունները ի՜նչ էին համեմատած այն սրտխփոցի, տագնապի ա՜յն արբեցնող զգացումի հետ, երբ մտածում էր՝ “Հանկարծ ու էս ապուշը մոռացած լինի դուռը ներսից կողպել”:
Ամեն տարիք, այնուամենայնիվ, իր հմայքն ունի: Եթե հարմար տեղավորվես կյանքում և վատը չհիշես, այլ միայն լավը հիշես, լավը չի պակասի: Կյանքը ավարտվում է միայն գերեզմանոցում: Եթե կյանքը կա, ուրեմն սեր էլ կա, ձևը պիտի գտնել: Պետք չէ տղամարդկանց բաժանել սերունդների: Եթե կողքդ է ապրում և միսը ձկից արդեն ջոկում է, ուրեմն հասնում է, որ քո տղամարդը լինի: Չի կարող սերը հանգչել շունչը հանգչելուց առաջ: Տղամարդիկ երկար չեն ապրում, որովհետև վատ են հարմարեցված կյանքին: Պատահական չէր, որ Հիլդան թաղել էր իր սերնդի տղամարդկանց երկու երրորդին, մնացածները քայլող դիակներ էին: Իսկ ինքը դեռ՝ փառք աստծո: Իսկ նրանց թվում էր՝ Հիլդան ծերացել է դեռ քառասուն տարեկանում, և իրեն թողած՝ վրա էին քշում մատղաշ լաբորանտուհիներին: Ահա ինչի բերեց ժամանակի սխալ զգացողությունը: Ահա ինչ ավերածություններ է գործում ավելորդ հիշողությունը: Հիլդան համոզված էր, որ անգամ վերջին պահին, երբ ապրածդ կյանքը մի ակնթարթում անցնում է հայացքիդ առջևով, անգամ այդ պահին իրեն կպատկերանա միմիայն ընտրովի լավը: Որովհետև վատը ինքը մոռացել էր դեռ կյանքում եղած ժամանակ: Նրա սպասելիքները առավել քան արդարացան: Երբ 72 տարեկանում շնչահեղձ եղավ էշ սիսիանցու պատճառով, դա այնքան անսպասելի էր, և մահը՝ հանկարծահաս, որ Հիլդան չհասցրեց տեսնել և ոչ մի պատկեր: Մինչ նրա ծնոտները կփակվեին կյանքի վրա, տղան քարայծի ճարպկությամբ ոստնեց նստած տեղից: Մնացած ողջ կյանքում, սակայն, սիսիանցի անտաշի մարմինը սառը քրտինք էր պատում այն մտքից, որ պառավը վերջին պահին ուզում էր թակարդը գցել: Իհարկե, նա չափազանցնում էր:

2001-2002 թթ.

Նոյեմբերի 15-ը Բաքվի համար պատմական էր։ Մի շաբաթ առաջ արդեն քաղաքը լեցվել էր եկվորներով։ Հյուրանոցներում ազատ սենյակներ չկային։ Երեկոները ժողովարանի ընդարձակ դահլիճներում ասեղ գցելու տեղ չկար։ Երևում էին զանազան ազգերի, կրոնների, երկրների ներկայացուցիչները։ Կովկասի բոլոր քաղաքներից եկել էին հեշտ հարստանալու ջերմ փափագ ունեցողները: Եկվորների մեջ տիրապետող տարրը կազմում էին թիֆլիսեցիները։ Ինձ հետաքրքրում էր միմիայն նրանց հոգեբանությունը։ Լսել եմ, որ նրանք կազմել են մոտ յոթ ըկերություններ, միմյանցից մեծահնչուն ու մինչև անգամ քաղցրահնչուն անուններով՝ «Թնդանոթ» «Կապանք», «Ջանավար» և այլն ավելի զոռբա անուններ։ Ուզում եմ իմանալ ովքեր են այդ սոսկալի մարդիկ, որ կազմել են այդ ընկերությունները։ Պտտում եմ կլուբի սենյակները։ Ամենուրեք ծանոթ դեմքեր։

Ըհը, Մաթո՛ս, դո՞ւ էլ ես այստեղ, հարցնում եմ իմ վաղեմի ծանոթներից մեկին, որի գրպաններում միշտ մկներ էին խաղում, քանի գոնե ես Թիֆլիսում էի։ Տեսնում եմ Մաթոսս հպարտացել է, բարևիս ակամա է պատասխանում։ Դու մի ասա, մարդը ընկերություն է կազմել և ուզում է նավթարդյունաբեր դառնալ։

Եկել եմ աճուրդին մասնակցելու, հազիվհազ պատասխանում է Մաթոսը, աշխատելով իր նիհար մեջքից կպած փորը դուրս ցցել, որպեսզի տեսնողները չասեն, թե այդ փորը, եթե կամենա, չի հաստանալ ու տկճոր դառնալ։

Բայց դու և աճո՜ւրդ։

Ի՜նչ կա, որ զարմանում ես։

Ախար փող է հարկավոր։

Մեր ընկերությունը իրեն դրամարկղում արդեն ունի 60 հազար, եթե կամենաք կարող է գումարը հասցնել վեց հարյուր հազարի։ Դու ինձ նավթահող տուր, նավթահող․․․

Բայց ինչպե՞ս եք հավաքել։

Հավաքել ենք, էլի։

Մաթոս ախպերը չէ բացատրում, բայց ես իսկույն ուրիշներից իմանում եմ գաղտնիքը։ Բանից երևում է, որ ախպար Մաթոսը մեղրավաճառ Առաքելի, փայտավաճառ Թաթոսի հետ կազմել է ընկերություն. տպել է լրագրերում հայտարարություն և բերանացի համոզել Թիֆլիսի մսավաճառներին, խարազներին, դերձակներին, բախալներին, կոշկակարներին, ածխավաճառներին, որ համաձայնեն վերջապես մի ամսում միլիոնատեր դառնալու, ընկերության դրամարկղը մտցնելով միմիայն հնգական ռուբլի։

Փորձը աջողություն է ունեցել, դյուրահավատ թիֆլիսեցիները գրվել են «Ջանավար» ընկերության անդամ, տալով նրան իրենց վերջին կոպեկները։ Եվ Մաթոսը Առաքելի ու Թաթոսի հետ այդ փողերով եկել են աճուրդին մասնակցելու, հող վերցնելու, նավթահանք բանալու։ Այն վարդագույն հույսով, որ իրանք պիտի դառնան... Դիրեկտորներ։

Չէի իմանում, որ այդքան ղոչաղ ես, Մաթոս ջան, հայտնում եմ զարմանքս բարեկամիս և մոտենում ուրիշներին։

Գրեթե բոլոր թիֆլիսեցիները հին բարեկամներս են կամ գոնե ծանոթներս։ Նրանց մեջ կան և՛ վարկ ունեցող վաճառականներ, և՛ ինժեներներ, և՛ նախկին ազատամիտներ, ուսուցիչներ, և՛ լրագրի թղթակիցներ, և՛ տիրացուներ, մի հատ էլ ժամհար, ով ասես։ Ես չգիտեմ, որին բարևեմ, որի քեֆը հարցնեմ՝ այնքան շատ են։

Ճարահատյալ բոլորից հեռանում եմ, մի անկյունում կանգնում ու դիտում։ Ինձանից ոչ հեռու կանգնած են երկու վաղեմի նավթարդյունաբերողներ, մեկը բուն բաքվեցի, մյուսր ղարաբաղցի, և խոսակցում են.

Ադա, դա հինչ ջուռա-ջուռա մարդքիկ են եկել, ասում է բաքվեցին, ադա, դրանք ովքե՜ր են...

Հինչ գիդամ, քմատաղ, լոխ էլ ուզում ըն մըլիոնատեր տեռնալ․․․

Ադա, մի ասա տեսնամ, դա հովա՞։

Հուրն ես ասում։

Այ էն ուզուն զուլաղը, ցույց է տալիս բաքվեցին մի հարուստ թիֆլիսեցու, որ Թիֆլիսում մեծ հավակնություն ունի արիստոկրատ երևալու և միշտ արիստոկրատ օջախներում է պտտում․․․

Հինչ գիդամ, բուրավոյ մաստերի է նման...

«Ուզուն ղուլաղը», որ Թիֆլիսում հազիվ յոթ մարդկանց բարևից մեկին պատասխանում է, Բաքվի կլուբում բազմաթիվ միլիոնատերերի մեջ այնքան է ճնշվել ու խեղճացել, որ փալանը կորցրած ձիու է նման։ Չքացել է նրա մշտական գոռոզությունը։ Նա մեջքից երկու ծալ թեքված, մի ստրկական ժպիտ երեսին, սեղմում է նախկին սայլապանների խոհարարների ու մրգավաճառների ձեռը, վասնզի նրանք միլիոնատերեր են։

Զարմանալի դեմոկրատիկ քաղաք է Բաքուն, և այս, իմ կարծիքով, նրա գլխավոր արժանավորությունն է։ Նրա համար չկա ո՛չ անցյալ, ո՛չ ծագում։ Նա մի հսկայական կաթսա է, որի մեջ ընկնողը ձուլվում է ու խառնվում մյուսների հետ և կազմում մի ընդհանուր զանգված։ Ճշմարիտ է, միայն փողն է այստեղ մարդկանց երկրպագության գլխավոր առարկան, բայց որովհետև նա արդյունք է մեծ մասամբ անհատական եռանդի, ճարպկության, եթե ոչ խելքի, ուստի այս վերջին հատկությունները գերադասում են ծույլ ազնվականությունից և ցեղական անիմաստ և անարյուն գոռոզությունից։ Ահա ինչու Թիֆլիսից եկած ազնվականները, հայտնի ընտանիքների զավակները այնչափ են միայն այստեղ հարգելի, որչափ հաստ է նրանց գրպանը։ Եթե նրանք չգիտեն իրանց տարեկան եկամուտը հարյուրհազարներով հաշվել, կարող են որքան կամենան փքվեն իրանց անցյալով, ծագումով, հայրերի ու նախահայրերի ձիրքով կամ հերոսությունով, բաքվեցու համար ամեն ինչ աճուրդով է որոշվում, շատ է վճարում, նա է և՛ մեծը, և՛ խելոքը, և՛ ազնվականը, և՛ գեղեցիկը, և՛ տաղանդավորը...

Ուստի զարմանալի չէր ինձ համար, որ Բաքվի կլուբում բարեկամացել էին ու ընկերացել այն թիֆլիսեցիները, որոնք իրանց քաղաքում ոչինչ հարաբերություն չունին միմյանց հետ։ Այստեղ արիստոկրատ և դեմոկրատ, հայտնի ընտանիքի զավակ և մի խարազի որդի թև թևի տված էին շրջում, միասին ընթրում ու միասին գալիս ու գնում։ Ահա և աճուրդի օրը։ Արքունական կալվածների վարչության փոքրիկ դահլիճը առավոտյան 12 ժամին արդեն լի է բազմությունով։ Եվ ի՜նչ բազմություն. ռուս, հայ, անգլիացի, ֆրանսիացի, լեհացի, թուրք, վրացի, բոլորը խառնվել են միմյանց։ Յուրաքանչյուրը մի ահագին ծրար ձեռին փողով լի, մոտենում է դահլիճի անկյունում կանգնած սեղանին և դնում նահանգապետի առջև։ Բանկերում այդ օրը փող չի մնացել. բոլորը դատարկվե՛լ են։ Ոմանք թուղթ փող չգտնելով, ոսկի են բերում։ Ահա ամբոխը ճեղքելով, մի ահագին ձեռնարկղ ոսկով լի ձեռին, հազիվհազ կարողանում է ոտները փոխել մի նավթարդյունաբեր։ Նրա բեռան ծանրությունը կլինի մոտ 3 4 փութ։ Քրտինքը թափվում է նրա երեսից։ Նա կարմրել է, հազիվհազ շունչ է քաշում, աչքերը քիչ է մնում դուրս պրծնեն։ Բայց նա ժպտում է։ Տասնևյոթ տարի սրանից առաջ ես նրան տեսել եմ սայլապանի դերում, մրոտ ձեռքերը կրծքին դարսած՝ գրասենյակների առջև կանգնած, իր վարձին սպասելիս։ Այժմ նա 4 5 միլիոնի կարողություն ունի, բայց սայլապանի սիրտը դեռ մնացել է նրա մեջ։ Նա կասկածոտ է և գուցե ժլատ։ Նա բարվոք է համարում մոտ 60 տարեկան հասակում հասարակ մշակի բեռան ծանրությունը կրել, քան հինգ ռուբլի տալ մի артелщик-ի, որ 3 4 փթանոց ձեռնարկղը բերի աճուրդավայրը...

Մեկ ժամը կեսօրվա լրանում է։ Բոլոր ծրարները ներկայացված են։ Պաշտոնյաներից մեկը անցնում է ամբոխի միջով․ բարձրաձայն կրկնելով. «Պարոններր, մեկ ժամը լրանում է, ով ծրար ունի, թող շտապի հանձնելու»։

Դահլիճ, պատշգամբ, նախասենյակ լի են ամբոխով։ Նույնիսկ սանդուղքը ծածկված է մարդկանցով։ Դեմքերը արտահայտում են հույս, հուզում, անհամբերություն, գրգռում, կեղծ անտարբերություն, շահամոլություն, անհագություն, քծնություն, շողոքորթություն, կշտություն, ինչ կամենաք, բացի վեհությունից։ Այստեղ կան, բացի սովորական վաճառականներից, նավթարդյունաբերներից և գործակատարներից, ինժեներներ, իրավաբաններ, ազատամիտներ, արմատականներ, աշխարհից իբր թե զզված ծակ փիլիսոփաներ, նաև ձեր խոնարհ ծառան, իբրև մեկը փոքրաթիվ հանդիսականներից այդ հետաքրքրական ներկայացմանը։ Ամենի ուշադրությունը գրավում են թիֆլիսեցիները, որովհետև ամենից շատ հուզվողը, աղմկողը, գոռոզն ու վազվզողը նրանք են։ Բաքվեցիները համեմատաբար հանգիստ են։ Ինչ է նրանց համար այդ բոլոր «Զոռբա», «Ջանավար» և այլն մեծահնչուն ընկերությունների բերած գումարները, մի բաքվեցու մի ամսվա եկամուտը։ Ամենից համեստը Թիֆլիսի նոր կազմված ամենամեծ ընկերության ներկայացուցիչներն են մի լուրջ վաճառական և մի հասարակական գործիչ ու ինժեներ։ Ամենից անհամեստը «Շիր ու խուրշիդ» ընկեցության ներկայացուցիչներից մեկն է: Նա, անդադար սրան ու նրան հրելով, վազվզում է և ծանոթ ու անծանոթի հարցնում.

Դու ի՞նչ գին ես տվել № 25-ին։

Ադա, դա հո՞վ ա. աս հարբած կովը, հարցնում է մի շամախեցի։

Խոյեցի, պատասխանում է մի ղարաբաղցի։

Լրանում է մեկ ժամը, մարդկանց հուզումը հասնում է իր գագաթնակետին։ Լսվում է նահանգապետի հանգիստ ձայնը.

Պարոններ, ծրարները բացվում են։

Այդ ժամանակ դահլիճում շունչ քաշել անկարելի էր։ Մարդկանց երեսներից քրտինքը թափվում էր անձրևի պես։ Ոմանք տնից շտապով դուրս եկած լինելով, մոռացել էն թաշկինակ վերցնել, երեսները քսում են հարևանների ուսին։ Մեկի փողկապն է կոտրվել, ընկել, մյուսի վերարկուի կոճակները, երրորդը աղաղակում է, թե ջարդեցին իր ոտները։ Տիրում է մի այնպիսի իրարանցում, որպիսին կարելի է տեսնել միայն քելեխի հավաքված մուրացկանների մեջ։ Շամախեցիներն ու ղարաբաղցիները սկսում են իրանց փոխադարձ ծաղրը, ըստ հին սովորության։

Քնի, քըմատսղ, քնի, փլավը պրծավ, կատակում է ղարաբաղցին, պապիդ մռլահացը։

Շնորհակալ ամ, պատասխանում է շամախեցին, փորս երկու կերակուրի սորված չէ։ Մինն ուտում ամ, կուշտ ամ։

Այս պատասխանի մեջ երևում է շամախեցու անփութությունը դեպի իր շահերը, ծուլությունն ու քիչով գոհ լինելու հատկությունը։ Այս է պատճառը, որ նա նյութապես ետ է մնացել իր ղարաբաղցի հայրենակցից։

Կես ժամ ևս, և ահա, վերջապես, աճուրդի գներն սկսում են կամա-կամաց հայտնվել։ Մասնակցողները այլևս գաղտնի չեն պահում իրանց տված գները։ նայում եմ թիֆլիսեցիներին, և ի՛նչ փոփոխություն։ Չկա այլևս առաջվա հուզումը, աղմուկը։ նրանք համարում են իրանց արդեն հաղթված։ Ի պատիվ նրանց պիտի ասել, որ գներ նշանակելում եղել են համեմատաբար համեստ, չեն կամեցել անփող թիֆլիսեցիների վերջին գրողները վտանգի ենթարկել։ Լսվում են չտեսնված գներ, գներ, որ զարմանք են հարուցանում հմուտ նավթարդյունաբերների կողմից: Միայն մի թիֆլիսյան ընկերության, այն էլ կարծեմ ամենից աղքատը, մի կտոր հողի համար տվել է մի այնպիսի գին, որ ընկերության դրամագլուխը ծովը գցած պիտի համարել։ Բայց այդ ընկերության մասին կգրեմ ուրիշ անգամ, զգուշացնելու համար նրա բաժնատերերին ապագա փորձանքից։

Առաջին օրը կարողացան բանալ հազիվ 30 ծրար։ Մյուս օրը աճուրդը տեղափոխեցին ժողովարանի շինությունը: Այստեղ այնքան ընդարձակ էր, որ մարդիկ երկյուղ չունեին իրանց կողերը ջարդվելուց։ Եվ իրավ աճուրդի երկրորդ և երրորդ օրերը այլևս չկրկնվեց առաջին օրվա անկարգությունը։ Վերջապես, կրքերն արդեն բավական հանդարտվել էին։

Դժբախտաբար, Ժամանակս չի ներում նկարագրելու այն բոլոր բնորոշ դեպքերը, որ տեղի ունեցան այդ երեք օրվա ընթացքում։ Կարելի է ասել, որ Բաքվի աճուրդը այս անգամ ներկայացնում էր մարդկային բոլոր բացասական հատկությունների մի տեսարան, ուր գլխավոր դերը կատարում էին հայերը։ Հետաքրքիր դիտողի համար այդտեղ կար վերին աստիճանի հարուստ նյութ, ուսումնասիրելու ժամանակի ոգին՝ բազմատեսակ տիպարների մեջ։ Անկարելի է մի շարք ֆելիետոններով ասպարեզ հանել տեսարանի նույնիսկ ընդհանուր գծերը։ Վերջապես անկարելի է ֆելիետոնի, ծաղրի առարկա դարձնել այն, ինչ որ դիտողին ձգում է լուրջ ու տխուր մտածողության մեջ։ Այո, տխուր, վասնզի այն, ինչ որ ես տեսա գոնե հայ հասարակության ներկայացուցիչների կողմից, տխուր էր և վերին աստիճանի հուսահատական։ Ոսկեպաշտության, նախանձի, եղբայրատեցության, ստի ու խաբեբայության այդչափ արտահայտություն այդչափ կարճ միջոցում ես չեմ տեսել երբեք։

Հազար ու մե գիրք կարդացի խելացի գիրք չտեսա,
Հազար կնկա գիրկն ընկա սիրեկան գիրկ չտեսա:

Հասա մինչև Ֆռանգստան, երգ ու տաղեր լսեցի
Սայաթ-Նովի ձիրքի նման երկնալին ձիրք չտեսա:

Աղեքի հետ սեղան նստա, նոքարի հետ խմեցի`
Մարդու ասած խոսքերի մեջ արդար կշիռք չտեսա:

Հազար գոզալ սիրտս էրեց ու հազարին սիրեցի
Քո սուրբ կրքից ավելի վառ ու անմար կիրք չտեսա:

Ամեն բանից բար ու բեզար երեսս շուռ տվեցի
Բաղերն ընկա` քեզնից անուշ ու հասած միրգ չտեսա:

Դեպի երկինք է տանում ճանապարհը հին։
Քn հմայքն եմ ես երգում այս երգում կրկին։

Քn հմայքը հեռավոր, քո հմայքը կույս,
Նորի՛ց ժպտում ես ահա կարոտած հոգուս։

Քn ժպիտն եմ ես տեսնում արևի հոգում,
Քn ժպիտը վարդագույն իրիկվա միգում։

Հո՛ւր է դարձել ու կրակ քո ժպիտը հեզ
Քեզ եմ նետում ես նորից սիրտս ողջակեզ։

Թող բորբոքվի՛, թող վառվի՛ կրակուն
Քո արնաշաղ, քո կարմիր կրակում։