Մենակ կինը

Փոքրիկ անշուք կայարան։ Գալիս ու գնում են մարդիկ ծանրաբեռնված էշերով։ Պատի տակ, նստարանի վրա նստած են մի քանի քնճատ կանայք։ Հեռվից լսվում է աքլորների կանչ և շների հաչոց․ ամպոտ առավոտ է։ Քամին թափում է ծառերից դեղնած տերևները։ Լսելի է ծովի շաչյունը։ Գալիս է նավավարը կոկ հագնված մի մաղ ու զամբյուղ ձեռին ու նստում է աոանձին պատի տակ, գծին մոտիկ։

ՆԱՎԱՎԱՐ․ (Թախծալի հայացքով երկար շուրջը դիտելուց հետո)

ՆԱՎԱՎԱՐ․ (Դժգոհ)

ԿԻՆԸ․― (Հորանջելով թեքվում է պատին)

ՆԱՎԱՎԱՐ․ (Սրտնեղ)

2-ՐԴ ԿԻՆ․― (Քնից զարթնելով)

Ո՞վ պիտի մնա․․․ (Կանայք ծիծաղում են ու նորից լռում) Զանգի ձայն է լսվում։ Ծերունին անհանգիստ վեր է թռչում տեղից,իրերը ձեռքին վազում դեպի գիծը, նայում աջ ու ձախ։ Գալիս է Հեղինեն ճանապարհորդական վերարկու և գլխարկ հագած, մի փոքրիկ պայուսակ ձեռքին։

ՀԵՂԵՆԵ․ (Ծերունուն նկատելով)

ՆԱՎԱՎԱՐ․ (Ուրախ)

ՀԵՂԻՆԵ․ (Իրերին նայելով)

ՀԵՂԻՆԵ․ (Ձեռքը դնելով նրա ուսին)

ՆԱՎԱՎԱՐ․ (Երկյուղած)

ՀԵՂԻՆԵ․ (Գոհ)

ՆԱՎԱՎԱՐ (Հանգիստ)

ՀԵՂԻՆԵ․ (Ժպտում է)

ՆԱՎԱՎԱՐ․ (Միամիտ)

ՀԵՂԻՆԵ․ (Ծիծաղում է)

ՀԵՂԻՆԵ․ Հանդարտվիր, մոտ չէ։

ՀԵՂԻՆԵ․ (Սիրով)

ՀԵՂԻՆԵ․ (Ցավակցորեն)

ՀԵՂԻՆԵ․ (Գնալով) Տե՛ս, չմոռանաս։