Нар-Дос
Գարնանային առավոտ
Գարուն է պայծառ, արշալույսին դեմ.
Երկնից թագուհին յուր ճեմն է առնում,
Երկինք ու երկիր պատկեր մի վսեմ
Աչքիդ առջև ներկայացընում։
Կարծես, կրակի բոցով են պատած
Սուր գագաթները բարձր սարերի,
Որոնց լանջերում՝ հեռուն տարածված՝
Արոտ են ելել հոտեր խաշների։
Իսկ ծառերի տակ, թավ անտառներում,
Վճիտ առվակներ հայելու նման
Հոսում են հստակ, խոխոջ բարձրացնում,
Կարծես, սուրբ ողջույն գարնանը կարդան։
Այնտեղ հրաշալի ի՜նչ ալեծածան
Ծաղկանց փունջերով ծածկվել են դաշտեր.
Աջ, ձախ ու խոնարհ ծփան ու խայտան
Թեթև զեփյուռից ճկուն թերթիկներ։
Եվ սիրուն ծիծռունք խաբարբերք գարնան
Եկել են մեզ մոտ երկիրներեն,
Նախկին ու ծանոթ հարկ նվիրական
Որոնեն, գտնեն, բնիկներ շինեն։
Իսկ այն մենավոր պարտիզի միջին
Կարմիր է փռել վարդն յուր թերթիկներ.
Ուր հանգչի սոխակ սիրահար վարդին,
Եվ օդում հնչեն նորա գեղգեղներ։
Անուշ է բնություն, օր և կյանք է նոր,
Ծառ, ծաղիկ, արոտ, աշխարհ հրաշավոր.
Մարդ և անասուն ուրախ են բոլոր.
Ժամ չէ՛ տրտմելու, գարուն է այսօր։
7 սեպտեմբ. 1884.
Александр Спендиарян
Ереванские этюды
