Կեանք

Շառա՜չ, շառա՜չ․․․
Սարէն հեղե՛ղ փրթաւ,
Վազո՛ւմ է առաջ ու շեշտակի․
Հողէն ծառեր ծամելով,
Հողէն քարեր քամելով,
Գետը լըցաւ ու գալարեց,
Սիրտը խըցաւ ու պալարեց․
Ցելա՜ւ, ցելա՜ւ․․․
Ամպէն արե՛ւն ելաւ,
Նազում է կանաչ ու հեշտակի․
Սարի խոցին ժըպտելով,
Ծառի ծոցին ծըպտելով,
Պաղառ գետին ջե՜ր բերելու,
Խաւար սըրտին սէ՜ր մէրելու։