Անի

-Անհետացած ժողովրդի քաղաք է սա,-
թուրք զբոսավարն է`
խռպոտ, հատու,
սկսում պատմությունը Անիի:
Ուշ չեմ դարձնում,
ականջ չեմ կախում անթրաշ մեկնիչին,
հետաքրքրված դիտորդ չեմ այստեղ ես`
պատահական:

Կամարակապ դարպասից մտնում եմ ներս,
դիմացս զինանշանն է Բագրատունիների`
հովազ թեթև վարգի մեջ,
փորված որմին:
Քայլում եմ պարիսպների երկարությամբ,
ելևէջով անհամաչափ բլուրների.
լո՞ւռ… չէ՜, խոսում են շշուկով ու փսփսում:

Այս քաղաքը կառուցած արքաների հիշողությունն եմ ես`
վաղուց և արդեն 1000 տարի:
Ժամանակն է տեղավորվել
փշուրների ու ոտքերիս նեղ արանքում,
որ ավերել է ամեն բան,
բայց անկարող է կտրել կապը
տիրոջ և հողի:

Ամեն ընկած քար թրթռում է ափերիս տակ
և հոգուս մեջ է շնչում ,
հոսում է արյանս հետ ամեն ավերված սյուն
և բաբախում սրտիս պես:
Միայն տերը կարող է խոնարհվել
և հասնել իր անկած արժեքներին,
հավասարվել ու նույնանալ`
ինչպես միս ու արյուն,
որ ես ու քաղաքն ենք հիմա`
առանց ժամանակի:

Չեմ պատասխանում թուրք զբոսավարին,
որովհետև այս ավերակ ու խոնարհված
հազար ու մեկ եկեղեցիների քաղաքից
Աստծու հետ են խոսում միայն.
ես ժառանգն եմ այս քաղաքը կառուցած արքաների,
հա՛յ եմ,
և իմ ժողովրդի քաղաքն է Անին:

-Տե՛ս, դիմացդ`
Ախուրյանի ափին,
դրոշն է ծածանվում իմ պետության: