Շամիրամ

Իրիկնային փողոցում ես տեսա նրան։
Նա սևաչյա պչրուհի, գուցե Շամիրամ։

Եվ ինձ տվեց հինավուրց հուռութները նա,
Երկու համբույր փողոցում, մայթերի վրա:

Եվ հմայեց ու տարավ նա դղյակը հին։
Լապտերները ժպտալով ճանապարհ դրին։

Եվ, չնայած որ անթիվ դարեր են անցել՝
Նո՛ւյնն է երազը նրա, լոկ մարմինն է ծեր։

Նո՛ւյնն է խոսքը, կարծես նոր տրվող աղջկա,
Միայն մարած աչքերում էլ հրդեհ չկա։