Մանուշակը

Մանուշակը մի ժամանակ,

Ինչքա՜ն առաջ` ի՞նչ իմանաք,

Եղել է մի շա՜տ գեղեցիկ,

Մի շա՛տ քնքուշ,

Անո՛ւշ աղջիկ:

Բայց եղել է շատ բացբերան.

Սրա խոսքը տարել նրան,

Նրա խոսքը բերել սրան,

Ինչքան գաղտնիք են վստահել,

Ոչ մի գաղտնիք նա չի պահել:

Խրատել է մայրը նրան,

Իսկ նա` էլի միշտ բացբերան:

Խրատել է մայրը մեկ է՛լ,

Իսկ նա գլուխ չի էլ թեքել:

Մի՛շտ խելքի է մայրը գցել,

Իսկ նա լեզուն չի էլ կծել:

Երբ տեսել է` օգուտ չկա,

Անիծել է մայրն աղջըկան.

«Դաշտերն ընկած`

Ապրես ծնկած,

Հե՛նց զորանաս`

Շո՛ւտ չորանաս,

Ու լեզուդ էլ

Բաց բերնիցըդ թող դուրս չգա,

Այլ բկիցըդ,

Ծոծրակիցըդ»:

Դրա համար

Մինչև հիմա

Մանուշակը ցողուն տալիս

Դեռ նոր ցցված`

Կեռանում է

Դեռ նոր բացված`

Թառամում է,

Իսկ ծաղիկն էլ դուրս է գալիս

Ոչ թե բերնից,

Այլ բկիցը

Եվ մինչևիսկ ծոծրակիցը...

Лайк

Сохранить

Хочу почитать

Будьте первым, кто оставит комментарий по этому поводу

Ятук Музыка

Это весна