Ձայն է գալիս

Քո մոտիկը հիմա շատ է հեռու․
ես գնում եմ ինձնից ու չեմ հասնում քեզ։

Կեսգիշերի այն կողմից
գալիս է ձայնը էլի՝
իմը չես լինի երբեք…
ու ժամանակը քեզնից հետո է:

Քեզ սիրեի նորից,
հոգ տանեի քո մասին,
թևերիս մեջ պինդ գրկեի սիրուն մարմինդ`
պահեի հեռու էս գեշ ու անդուր աշխարհից:
Հետո կրակ կտրած
խառնեի խոպոպներդ խուճուճ-խուճուճ,
հոգիդ հանեի` ցույց տալով լեզու,
անհասկացող ու դեռահաս պատանու պես:

Մինչդեռ կեսգիշերից այս կողմ
գալիս է ձայնը քո մոտիկից`
իմը չես լինի,
որ սև թելի նման
սրտիս միջով անցնի`
իրագործվող մահապատիժ։

Ափս սեղմում է բաժակը դիպված,
որ քեզնով սովորական է արդեն.
ագռավների սևն է պատուհանի մեջ`
երամ-երամ.
խուճապ են ու ցրիվ մոլորվելուց առաջ,
իսկ երկինքը խարխափում ու վստահ չէ։

Քո մոտիկը հիմա
համացանցում թափառող մի լուսանկար,
որ վրիպում է հայացքիս մեջ։

Ագռավների սևի հետ ես կմտնեմ դժոխք՝ երամ-երամ,
թե իմանամ քո հեռուն կդառնա մոտիկ վերջին անգամ։