Հոգնած եմ, անտա՛ռ, հոգնա՛ծ, ուժասպառ

Հոգնած եմ, անտա՛ռ, հոգնա՛ծ, ուժասպառ,
Խորտակված կրծքումս էլ չի բըռնկվում
Հոգիս թըռցնող սերը բոցավառ …
Ա˜խ, մայրի անտառ, քո մենիկ գրկում
Քընել եմ ուզում – անհո՛գ ու անդո՛րր.
Եվ թո՛ղ քո անո˜ւշ, թովիչ սոսափյուն
Խոնջացած հոգուս մըրմընջա օրո՛ր.
Եվ առվի խոխո՛ջ, ծառերի ստվե˜ր
Կախարդեն ուշքըս ինքնամոռացման
Չըքնա˜ղ երազով …

1892
Ղազարապատ