Բանվորի երգը

Ես ծնվել եմ մութ խրճիթում մշտաթաց․
Աղքատ կյանքի խոպանացած հովիտում,
Ուր որ քաղցը մանուկ օրից գրկաբաց
Չոր ձեռքերով վատուժ կյանքս էր շփշփում։

Ու տալիս էր նա ինձ այնքան կերակուր,
Որ չմեռնեմ ու չփախչեմ իր գրկից,
Գիշեր-ցերեկ ինձ հսկում էր նա անլուր,
Հյուսում շղթա տանջանքների օղակից։

Թոթով լեզուս նա բաց արեց առաջին
Վիրոտ կյանքի տառապանքի հևումով,
Վաղ վշտերի սափոր շինեց իմ հոգին
Ու լցրեց կսկիծներից մեծ թափով։

Գիշերները անքուն աչքով լալագին
Մատաղ կյանքիս ցուրտ խորանի մոտ չոքած,
Մոռացվելով փարվում էի ցնորքին՝
Ու քուն մտնում հոգնած մտքով ու քաղցած։

Երբեմն հոգիս թրթռում էր, սլանում
Դեպի եթեր՝ աստղերի մոտ հուսալով,
Ուր որ այնքան ջինջ է, անվիշտ անպատում,
Ուր որ աստված մոտ է այնքան իր գահով։

Զարթնում էի վաղ փայտացած մատներով
Անկուշտ քամու ու կարիքի ոռնոցից,
Որ բախում էր դուռս սուր-սուր ճանկերով,
Կամ ներս մտնում խարխուլ պատե ծերպերից։