Ավետիք Իսահակյան

Պիտի փարվիմ չքնաղ լանջիդ`
Գարնան վարդով ցնծո՛ւն.
Եվ մայրական անհուն շնչիդ`
Ցորեն արտով ծըփո˜ւն:

Կանչում ես ինձ լուսաբարբառ
Քո սիրազեղ կոչով`
Դեմքդ եմ տեսնում` նոր ու պայծառ,
Քո հնագեղ ոճով:

Վա՛ռ ու հզո՛ր քո ապագան
Կայծակում է իմ դեմ.
Դո՛ւ հավերժող իմ Հայաստան,
Անուն քա՛ղցր ու վսե՛մ:

1926
Վենետիկ