Երբ չկայիր կարծես դու՝ դղյակում հոգու

Երբ չկայիր կարծես դու` դղյակում հոգու
Անշշուկ քնած,
Քո՜ւյր, իմ հոգին, աստղային, որպես նինջը քո
Կապույտում մնաց:
Պատուհանից դղյակի ես տեսնում էի
Երկինքները բիլ:
Շրթերիս մեջ, հոգուս մեջ մի խոսք ունեի.
Քո՜ւյր, քնի՜ր, քնի՜ր...
Միայն զգում էի ես` լուռ, տրտում այնպես`
Որ ամեն ինչում
Քո լուսավոր էության հարազատ ու հեզ
Կապույտն է շնչում:
Եվ չկայիր կարծես դու` դղյակում հոգու
Անշշուկ քնած:
Քու՜յր, իմ հոգին, աստղային, որպես նինջը քո
Կապույտու՜մ մնաց: