Ինքն իրեն հետ

Քրտնքից խաշված իր հին գլխարկը թեքած աչքերին,

Ինքն իրեն հետ է առնում ու տալիս Մարտիրոս քեռին.

«Ախար, ա՛յ հոգիս, էս ո՞նց կլինի աշխարքի բանը»,-

Ու ջրաղացում տրված օրդերն է կոխում գրպանը:-

Խոսքի օրինակ, ա՛յ, հենց մեր զալում պահեստապետը:

Մինչև որ ձեռքիդ զոմբախ չունենաս՝ չես խոսի հետը:

Շներին կապել ու բաց են թողել էդ տնավերին,

Ինչ է թե երեկ շրջկոմ է ընկել իր քեռու քեռին:

Բայց դե աշխարքըս ո՞ւմն է մնացել, որ դրանց մնա,

Անարդար բանը անոթի շանն էլ, չէ՜, կուլ չի գնա:

Ա՛յ, էսքանն էլ ճիշտ (զույգ փռշտում է Մարտիրոս քեռին,

Եվ դրանից էլ գլխարկն է իջնում, կախվում աչքերին):

Նա - և կոմունի՞ստ: Գիտի-չգիտի մի «ուռռա», «կեցցե»:

Տո՛, ի՜նչ կոմունիստ... Թե դրան վերցնես ու թոնիր գցես,

Վրայից անգամ կոմունիստ մարդու մշահոտ չի գա...

Ա՜յ, ինչ եմ ասել, թողնես՝ ամենքին կպցնի «հակա»:

Դեհ, էլ ո՞ւմ ասեմ, որ քսան տարի էդ մարդու տղան

Ձեռքը չի բռնել ո՛չ մանգաղ, ո՛չ բահ, ո՛չ փոցխ ու եղան.

Կա՛մ հանդապահ է, կա՛մ կալի հսկիչ,- ման գալիս էշխով,

Ուշունց է տալիս - և դրա համար ստանում աշխօր:

Բենզին է տանում տրակտորիստին - ինչ խոսք որ ԳԱԶ-ով,

Մսի մթերման տավարն է հանձնում - էն էլ ի՜նչ նազով:

Բա լսվա՞ծ բան է. չորս - հինգ փութ ցորեն ջաղաց ես տանում,

Նա՝ օրդեր գրում, դրա համար էլ... աշխօր ստանում:

Թե իրեն ասես՝ մի բան չես արել էս քսան տարում,

Կասի՝ ժողովո՜ւրդ, սա մեր կարգերի հիմքերն է փորում:

Թե մեկ էլ ասես, կգոռա՝ բա ո՞նց, պարտիական եմ:

Է՛հ, ի՜նչ դուրս եկավ. նա՝ պարտիական, ես պարտակա՞ն եմ...

Քրտնքից խաշված իր հին գլխարկը թեքած աչքերին,

Ինքն իրեն հետ է առնում ու տալիս Մարտիրոս քեռին:

Չգիտի քեռին, որ այդ նույն պահին իրենց շրջկոմում

Պահեստապետին ու նրա քեռուն պատին են գամում...