Паруйр Севак

Երևանին

Նա փոխվում է ամեն վայրկյան՝

Արբունքահաս պատանու պես,

Ե՛վ դեռ մանուկ, և՛ առնական,

Արբունքահաս պատանու պես:

Երեկ՝ խաղում փոշիներում,

Լվացվում է այսօր նա, տե՛ս,

Հայելակերպ ավազանում

Արբունքահաս պատանու պես:

Ինքն իր աչքում երեկ տգեղ,

Ինքն իրենից դժգոհ այնպես,

Հիմա հրճվում է իրենով՝

Արբունքահաս պատանու պես:

Արբունքահաս պատանու պես

Նոր է միայն նա կյանք մտնում,

Նա ինքն իրեն նոր է գտնում

Արբունքահաս պատանու պես:

Բայց և հիմա պա՜րզ է այնպես

Նրա գալիքն ու ապագան՝

Երբ որ դառնա նա առնական

Արբունքահաս պատանու պես:

Սա պատմելու բան չէ,

Սա զգալո՜ւ բան է...

Ա՛խ, ինչքա՜ն է տանջել

Ինձ իմ Երևանը:

Շենքերին ես նայում,

Պալատներին վսեմ,

Եվ ուզում ես անվերջ

Խոսե՜լ, խոսե՜լ, խոսե՜լ:

Եվ ուզում ես խոսել

Ինչ-որ ուրի՜շ ոճով,

Բայց կորչում է ասես

Հայերենը քո ճոխ:

Մի «չքնաղ» է մնում.

Մի «հոյակապ», մի «պերճ»,

Մի մեծ «չնաշխարհիկ»,

Մի «վեհ» փոքրիկ և՝ վե՛րջ:

Ու ծով հիացումը

Քարանում է, լռում:

Քարանում է այնպես,

Ինչպես հեքիաթներում:

Լեզուդ համրանում է,

Լոկ հայացքդ է խոսում,

Կարծես մոռանում ես

Քո մայրենի լեզուն...

Սա պատմելու բան չէ,

Սա զգալո՜ւ բան է:

Դրա համար պիտի

Տեսնել Երևա՜նը:

Քաղաքամերձ անտառն իր կանաչին

Դանդաղ և աննկատ

Դեղին ոսկեթել է ընդելուզում:

Նորքի կտուրներին դդում ու չիր

Արեգակի վերջին

Լիցքերն են ծուլորեն կորզել ուզում:

Ցածում՝

Արարատյան տաք հովտի մեջ,

Հորդ անձրևից հետո, Երևանն է շողում

Աշնանային շոյող արեգակի ներքո:

Եվ կամարնե՛րը կոր,

Եվ լորինե՛րը մայթամերձ

Շողշողում են, զինվում մի նոր կախարդանքով՝

Անձրևաթաց փողոցների հայելու մեջ

Ճանաչելով իրենք իրենց

Ու մնալով խիստ գոհ:

Ցածում Երևանն է,

Որ թռչելով Զանգուն և անցնելով այն կողմ՝

Կանգ է առել մի պահ,

Որ շունչ առնի, ապա

Նորից ձգվի դեպի Էջմիածին, Փարպի.

Նա՛, որ իր մի ձեռքը Քանաքեռին հպած,

Մյուս թևը իր բաց

Տարածում է դեպի այն լեռը, որ

Հին լեգենդից բացի՝ հայտնի է նոր

Մեր հայկական գերբից:

Երևանն է շողում իբրև հսկա մագնիս,

Իր կողերից կախած բազում նոր ավաններ՝

Փոքրիկ երևաններ,

Որոնք իրար հանդեպ, իբրև հարևաններ,

Նախանձո՛տ չեն, սակայն նախանձախնդի՜ր են.

Ասֆալտ ու տուֆ հագնել,

Երևանի կողքին ինքնավայել կանգնել -

Նրանց համար ահա թե ո՛րն է խնդիրը:

Իսկ այդ ավանների անուննե՜րը խոսուն.

Նոր Կիլիկիան ահա,

ահա Արաբկիրը,

Ահա Նոր Արեշը,

Նոր Զեյթունը:

Յուրաքանչյուր ավան

տարբեր մի երկիր է,

Եվ ամեն մի երկիր

Արժանացել հարկի,

Լոկ այստեղ է գտել

վերջին հասցեն,

տունը:

Կարելի է կարծել, որ աշխարհը համայն

Սեղմվել ու փոքրացել

Եվ ձգվելով թովիչ այս քաղաքից՝

Նրա շուրջն է սիրով խմբվել հիմա:

Ի՞նչ է, արտառո՞ց է, զարմանալի՞:

Մի մոռացեք սակայն, որ այս հարցում

Քար զարմանքի բոլոր փակ դռներն է բացում

Տխուր մեր անցյալը -

հին բանալին:

Մինչդեռ նորը, խնդրե՛մ.

Իբրև արվեստագետ և իսկական, և մեծ,

Խոսում է ո՛չ այնքան, որքան ցույց է տալիս.

Երևանն է շողում

Արարատյան բեղուն տաք հովտի մեջ:

Երևանն է շողում

իբրև հսկա՜ մագնիս...

06.VII.1946թ.
Չանախչի

Лайк

Сохранить

Хочу почитать

Будьте первым, кто оставит комментарий по этому поводу

Ятук Музыка

Лазарос Сарьян

Симфоническое Панель "Армения"

Вид на гору Арарат из Еревана

Играть онлайн