Այսպես պարզ

Ուրիշ երանության չեմ վստահում.
դրախտը քո ժամանակն է երկրի վրա,
որ հիմա ու իմն է։

Ես չեմ ավարտվի,
որովհետև դու միշտ ես։
Մի ժամանակ կա տիեզերքում՝
քո ներկան,
որ լցվում է իմ մեջ,
և ես առանցքն եմ ամեն պտույտի։

Ես ձուկ եմ ջրում,
թռչուն եմ երկնքում
և գազան՝ որս անելիս,
երբ իմ եսը դու ես։

Ոչ կքանիստ Բուդդա;
ոչ էլ ձիավոր Մուհամեդ,
երկմտում եմ Քրիստոսին անգամ․
դու ես իմ անքննելին,
և իմ հավատն ունեմ ես։

Այդպես ուղիղ թերևս ասում են՝
ես սիրում եմ քեզ,
և այդքան պարզ սերն է միայն,
որ փնտրում ենք բարդ ու խճողված։

Ու թողնում եմ կտակ
այս շատ նյութական օրերում․
բանաստեղծած իմ տողերով
քո մարմինը թող քանդակեն՝
որպես արձան խենթիս։