Խմբագիրները

Անցյալ կիրակի, ճիշտ այն միջոցին, երբ «Կավկազ» հյուրանոցում մեր խմբագիրները ոգևորված խոսում էին «ազգերի փոխադարձ համերաշխության» մասին, կլուբի դահլիճում քննվում էր այդ խմբագիրներից երկուսի «փոխադարձ ջամբազության» հարցը։

Ժողովը բազմամարդ էր և բաժանված երկու կուսակցության, որոնցից մեկի պարագլուխն էր Նապոլեոն Ամատունին։ Կորզյալ իշխանազնը օգնության էր կանչել երկու ինժեներներ Պարոն Պ. Բաբայանին և Գրիգորյանցին: Այդ ինժեներները աշխատում էին կամուրջ շինել մի անդունդի վրա, որ փորված էր ջամբազներից մեկի ոտների տակ։ Բայց կամուրջը չհաջողվեց. ջամբազը գլորվեց, իր հետ մղելով և ինժեներներին։

Ես սկզբից մինչև վերջը ներկա էի այդ տեսարանին և բոլորովին հևացած մնացի կլուբի հռետորների ճառերից։ Ժողովին պետք է նախագահեր Սենեքերիմ Արծրունին, բայց որովհետև նա շատախոսության թշնամի է և մի բնածին հակակրություն է զգում դեպի բոլոր ճառախոսները, ուստի նախագահ ընտրվեց Ղարաբազի անանուն մելիքներից մեկի թոռը։

Ինչևէ, ժողովն աղմկալի էր։ Զննվում էր այն հարցը, թե քանի որ խմբագիրները իրենք կրթել չգիտեն, ո՞վ պետք է նրանց կրթի։ Ժամանակակից գլադիատորների hովանավոր իշխան Գոգո Մորդաբանիձեն առաջարկեց այդ տեսակ խմբագիրներին ուղարկել Գլդանելիի դպրոցը, որ գտնվում է Սաղի թաղում։

Այս կատակալից առաջարկությունը, իհարկե, չընդունվեց: Երկու կուսակցություններից մեկը, հակառակ Նապոլեոնյան բանակի գոռուգոչումներին, ապացուցեց, որ Գլդանելիի դպրոցում կրթվելու պետք է ուղարկել այն խմբագրին, որ իր ախոյանի հետևից առաջինը գաղտնագողի արշավանք է գործել։ Իսկ մյուսը մեղավոր չէ. նա միայն ստիպված է եղել իրեն պաշտպանել։ Ժողովը օրինավոր համարեց այս նկատողությունը և ձայների մեծամասնությամբ վճռեց հարձակում գործող խմբագրին արտաքսել կլուբից...

Այս բոլորն ինձ վրա տխուր տպավորություն գործեց: Կլուբից տուն վերադառնալով, երկար ժամանակ ես մտածում էի. «Եթե մի լրագրի մի ինչ-որ ակնարկը ստիպեց մի մարդու հարյուրավոր կանանց շրջապատում բռունցքի ուժով պաշտպանել իր պատիվը, հապա ի՞նչ անե կտրոնակուլ Գարսոևը, որի պատիվը այսօր այնպես դատափետվում է անգութ լրագիրներից»։

Չմոռանամ ավելացնել, որ կլուբի ժողովում պատվասիրության և ազնվության մասին ամենալավ ճառ խոսողը եղավ իշխան Ամատունին։ Հաստատ աղբյուրներից տեղեկանում եմ, որ մեծապատիվ իշխանը, օգտվելով այն ազատ ժամանակից, որ ունի այժմ իր տանը, ավելի ընդարձակում է այդ ճառը տպելու համար։ Բրոշյուրի վերնագիրը կլինի «Ժամանակակից կոմս Կալիոստրոյի տրակտատը բարոյականության մասին»։

Այս անգամ ֆելիետոնս երկարացավ այնինչ դեռ գրելու շատ բան մնաց։ Հաղորդում եմ հետևյալ սասանեցուցիչ լուրը։

Ամսույս 17-ին մեր հռչակավոր տրագիկ Մատթևոս Աղայանը Սղնախում ներկայացրեց «Համլետ»-ը։ Թատրոնը ծայրե ի ծայր լիքն էր։ Ներկայացումը շատ աջող անցավ Համլետի հոր ուրվականի փոխարեն բեմի վրա երևեցավ Ագամյանի ուրվականը: Հանդիսականները սարսափած մնացին, երբ Ադամյանը խոսեց.«Լսի՛ր, լսի՛ր, լսի՛ր, որդի, խնայիր ինձ, թող ոսկորներս գոնե գերեզմանում հանգստանան»...

Հ. Գ.: Լսում եմ, որ «Արձագանքի» խմբագրությունը պրեմիա է նշանակել այն սրամիտ ընթերցողին, որ յոթն օր յոթ գիշեր Հարոյի «Նամակներ իմ բարեկամին» ֆելիետոները կարդալուց հետո մի բան կհասկանա: