Դերձակուհին

Նա հրաժարված կյանքից, երազից,
Կարում է անխոնջ գիշեր ու ցերեկ․
Նրա կուրծքը նեղ, թխկում է հազից,
Տոնական հույզով չէ հրճվել երբեք․․․

Սապատ է բուսել ջահել թիկունքին,
Մարմինն է վտիտ, դեմքը՝ վաղ խամրած․
Անգութ հարվածի սպի կա ունքին,
Կապույտ աչերի նուրբ ցոլքը մարած․․․

Երկու փոքրիկի նա քուն է դրել,
Երրորդին զգույշ օրորում ոտքով․
Ծախված գիշերից չորրորդն է կերտվել,
Որ կրում է դեռ իր վատուժ կրծքով․․․

Տեսա, թքի մեջ արյան բծեր կան,
Հազն էլ շեշտ ունի գիշերվա կեսին․
Վաղը նա, անշուշտ, կիջնի գերեզման,
Պերճ տառապանքի խաչը իր ուսին․․․

Իսկ քաղցած, բոկոտ որդիքը նրա
Պիտ փտեն հանքում անհաց ապրուստով․
Աղջիկներն անտեր՝ մայթերի վրա
Կը ծախվեն աժան ներկ ու հագուստով․․․