Եվ թող ես երթամ

Գիտեմ, ես կերթամ, մեծ հաղթանակի
Կծագե արեգ ազատ, հոգեթով․․․
Լուսավառ ցոլքը գիտակից կյանքի
Ճնշող խավարը կցրե շուտով։

Դուք՝ քա՜ջ ըմբոստներ, ձեռք ձեռքի տված,
Ստրուկ օրերի փշրած կապանքին՝
Անդարձ անդունդի խոր խորքում թաղած,
Արյունոտ անցյալին կերգեք ողորմի։

Դուք՝ նոր հույսերով ազատ ու անվախ,
Բուռն եռանդն արի սրտերիդ՝
Կդիմեք առաջ իդեալի անխախ<տ>
Նոր հիմք դնելու բողբոջ կյանքերիդ։

Եվ պարարտ հողի բեղմնավոր կրծքին
Կը փայլեն խաղաղ բահ, քլունգ, գութան
Եվ կուշտ գեղջուկի գոհ, զվարթագին
Ըմբոստ երգերն արձագանք կուտան։

Եվ շեն գյուղերից գոհունակ կյանքի
Կը հնչե աղմուկ, ուրախ աղաղակ,
Գորշագույն ծուխը ամեն տանիքի,
Լի օջախների կուտան օրինակ։

Եվ անտառների խորքից կուսական,
Հոյակապ ու լույս գործարաններից՝
Ժիր բանվորների բախտավորության
Կլսվի հիմնը հուժկու, բերկրալից։

Արթնացած միտքը կը ծնի հանճար,
Եվ ազատ խոսքը՝ վեհության ուղի․
Վաստակը՝ արդար, կյանքը՝ հավասար,
Մարդուն չի ընկճե քենը դառնաղի․․․

Հոգ չէ թե կերթամ, ազատած երկրի
Բեղմնավոր շերտը ուժ կտա մարմնիս․
Սուրբ ազատության վեհ ղողանջների
Շռինդն անսպառ կը գգվե հոգիս․․․

Ու նորից կապրեմ․․․ հողի շերտերում,
Կերգեմ ձեզ հիմն կյանքի սրբազան․
Բողբոջ մտքերս բույսի արմատում
Կծորեմ անվերջ, որ տան կոկոններ․․․

Ու նորից կապրեմ տենչերս խեղդված
Արգավանդ հյութից կծաղկեն շուտով
Եվ շիրմիս վրա շքեղ բողբոջած՝
Ձեզ այցի կելնեն փարթամ փնջերով։