Րաֆֆի
Պանդորայի տուփը
Գայթակղոսի աստիճան
Ստանում է նենգ Հասուն,
Չարանախանձ դևերի
Խառնվում է նա դասուն:
Երբ Հռովմեն դեպ Պոլիս
Կամեր հորդել ճանապարհ,
Կրկին անգամ նա գնաց
Պագնել պապի գարշապար:
Անսխալական հովիվը
Տվեց նրան փոքրիկ տուփ,
Նա դրոշմված էր կնիքով,
Ուներ վերան ամուր խուփ:
Ա՜ռ այս տուփը, նա ասաց,
Դա կըլինի քեզ պիտանի,
Դորանով դու կորսաս
Որդիքը Հայաստանի:
Տա՜ր քեզի հետ այդ տուփը
Այդպես կնքված, այդպես փակ,
Դորա մեջն է ամփոփված
Մեր նպատակը, մեր փափագ:
Կախարդական այդ տուփը,
Ունի յուր մեջ մեծ խորհուրդ,
Կը հիմարացնե հայոց
Թեթևամիտ ժողովուրդ:
Ուր որ բացես դու դորան,
Կըցնորվհն հայոց որդիք,
Նոքա կըմոռնան յուրյանց
Ազգ և կրոն, հայրենիք:
Նոքա կըմոռնան յուրյանց
Բնական լեզուն մայրենի,
Եվ ազգային ողջ ծեսեր,
Ավանգդությունք հայրենի:
Եվ լատինական ոգվով
Կսկսեն խոսել և դատել,
Լատինական ծեսերով՝
Մեր աստվածները պաշտել:
Լատին կըլինեն ազգությամբ
Հայերն այնուհետև,
Մեր կրոնը կըպնդվի
Նոցա մեջ երկարատև:
Ուրախ ուրախ ընդունեց
Պապից տուփը նենգ Հասուն,
Դիմեց դեպի Բյուզանդիոն
Նեռի որդին մոլասուն:
Ազգավաճառ այդ Վասակ
Բացեց այնտեղ տուփը գոց,
Սորա մեջեն դուրս վազեց
Վառուն կրակ, ծուխ և բոց:
Եղբայրն եղբորից բաժանվեց,
Հայրն ուրացավ յուր որդին,
Կինը թողեց ամուսին,
Տիրեց ախտը ժանդախտին:
Հայկա հարազատ որդիք
Սկսան միմյանց ատել,
Խմել միմյանց արյունը,
Եվ միմյանց միսն ուտել:
Վատիկանի գագաթեն`
Պապը խիստ ուրախ սրտով
Այդ արյունոտ հանդեսին
Աչք էր ածում անվրդով:
Էդուարդ Բաղդասարյան
Նոկտյուրն
