Անկեղծ խոստովանություն

Սրբարանի անկյունում
Նստած էր քավողը մեղքի,
Եվ միջնորդը մարդկության
Հետ աթոռույն երկնքի:

Նա էր արդեն ալևոր
Վարդապետ մի վանական,
Որ զոհել էր չար աշխարհ
Երկնքի արքայության:

Նորա առջև չոքած էր
Մանկահասակ մի տիկին
Եվ տալիս էր համարը
Դեռ նոր գործած յուր մեղքին.

Մի քանի օրով առաջ`
Մեր դրացի Բարբարան
Բերավ իմ բարկությունը,
Հայհոյեցի ես նորան:

Երբ որ անցավ բարկությունս
Ես շատ ու շատ զղջացի,
Եվ գնացի նորա մոտ,
Ներողություն խնդրեցի:

Օրհնյալ լինես, իմ դուստր,
Րաբբին տվեց պատասխան,
Այդպես պետք էր կատարել
Քեզ աստուծո հրաման:

Միայն ասա ՜, թե էլ ի նչ
Մեղքեր գործել ես, տիկին,
Որ քեզ ես տամ թողություն,
Աղտից սրբվի քո հոգին:

Քաջալերված այդ հուսով,
Սրբախնդիր մեր տիկին,
Հառաջ տարավ խոստովանք,
Ունկն դնե րաբբին՝

Հախճապակյա մի գավաթ
Գնել էր իմ ամուսին,
Չինեական գեղեցիկ
Գործ էր այն թանկ կարասին:

Մի օր անզգույշ կերպով
Նորան դիպա, կոտրեցի,
Երբ այրիկս հարց արավ,
Կատուն կոտրեց, ասացի:

Նա բարկացավ խիստ սաստիկ
Եվ պատժեց խղճիկ կատուն,
Զի նորա մեջ յուր սուրճը
Խմում էր ամեն առավտուն:

Բայց ինձ խիղճս տանջում է,
Որ կատուն իմ պատճառավ,
Թեև ոչինչ մեղ չուներ,
Այնպես սաստիկ ծեծ կերավ:

Տիկինը շատ այդպիսի
Մեղքեր ծանր և թեթև,
Անկեղծորեն, պարզաբար
Թափում էր սուրբ հոր առջև:

Բայց գործել էր մի այլ մեղք,
Խոստովանելն էր դժվարին,
Զի պատկառանք և ամոթ
Կապ էին դրած լեզվին:

Ասա՜, դուստր, թե այլևս
Փորձել է քեզ սատանան,
Զի ձեր բոլոր գաղտնիքը
Պետք է գիտենա քահանան:

Իսկ մեր տիկնոջ ամոթխած
Դեմքը փոխվեցավ իսկույն,
Նորա ճերմակ թըշերը
Կարմիր ներկեց վարդի գույն:

Բայց ուժգին էր նորա մեջ
Կրոնքի եռանդը մոլի.
Քան թե ամոթխածության
Պատկառանքը գովելի:

Այդ պատճառավ նա թափեց
Գաղտնիքն յուր հոգուն,
Որո հետ խիստ կապակից էր
Հիշատակն անցելույն:

Երբ որ սիրո կախարդը
Դեռ նոր թովել էր նորան,
Վրդովելով կուսական
Անմեղ սրտիկն աղջկան...

Դեռ ես ազապ, նորահաս,
Աղջիկ էի իմ հոր տընում,
Մեր դրացի Իվանեն
Խելքս, միտքս կր իմ տանում:

Նա սիրում էր ինձ, հայր սուրբ,
Ախտաբորբոք, ջերմ սիրով,
Մեր երկուսիս սրտերը
Կապված էր պինդ կապերով:

Ուղիղն ասեմ ձեզ, հայր սուրբ,
(Զի աստուծից չէ թաքուն)
Մինչև այսօր նորա սեր
Միշտ վառվում է իմ հոգում:

Նա է մի սիրուն տղա,
Սիրո՛ւն, որպես հրեշտակ,
Թեև աղքատ ծնողաց
Է չքավոր, խեղճ զավակ:

Եվ մենք աստուծո առջև
Ուխտ էինք դրած երկուքով,
Մեր սերն ամուսնության
Կապել ոսկի պսակով:

Բայց իմ լացն ու արտասուք
Անցան իզուր, անօգուտ,
Չըկարացին մեղմացնել
Ծնողացա սիրտն անգութ:

Նոքա սրտիս սիրական
Իվանեից զրկեցին
Եվ ինձ հարուստ, ծերունի,
Քոռ-Գևոյին տվեցին:

Մինչև այսօր Քոռ-Գևոն
Ինձ թվում է որպես դև,
Իվանեի սերը քաղցր,
Պաշտելի է իմ առջև:

Քանի այդ բռնակալն
Եղավ խեղճիս ամուսին,
Էլ չըտեսա ես նորան
Իմ ցանկալի հին փեսին:

Այդ նախանձոտ ծերուկն
Ինձ պահում է վանդակում,
Նա դահի՛ճ է, գութ չունի,
Ինձ այրում է և մրկում:

Ես էլ նորան գինու մեջ
Թմրեցուցիչ տըվի դեղ,
Նա թուլացավ և մնաց,
Որպես մեռյալ տեղն ու տեղ:

Գիշերային խոր պահուն
Ես դուրս եկա մեր այգին,
Այնտեղ ինձ սպասում էր
Իմ սիրելին թանկագին:

Ավելորդ է մանրամասն
Պատմել ձեղ, հայր պատվական,
Դուք ինքներդ լավ գիտեք,
Թուլությունքն ամեն կնկան...

Ես ձեզ բոլորը ճիշտ, անկեղծ
Խոստովան եղա պարզաբար,
Ինչ ապաշխարանք ինձ վերա
Կըդնեք, դուք եք խաբար:

Միայն խնդրում եմ, հայր սուրբ,
Այդ ինձ համար չէ թեթև...
Մի՜ պատվիրեք Իվանեին
Չսրել այսուհետև: