Պարույր Սևակ
Հուսահատության պահեր
Հուսահատության պահե՞ր։
Ինչպե՜ս չէ.
Լինում են, լինո՜ւմ,
Նույնիսկ ավելի՛, քան հարկավոր է։
Հուսահատվում եմ ինքըս ինձանից.
-Երբ շատ լավ գիտեմ,
Որ պետք է ասել «այո»,
Մինչդեռ ես «ոչ» եմ բղավում...
-Երբ ես՝ խելահաս ու հասուն արդեն,
Երեխայի պես այն եմ դուրս տալիս,
Ինչ տան գաղտնիք է.
Փոքըր տան թե մեծ,-
Մի՞թե նույնը չէ...
-Երբ իմ սիրածից չհիասթափված,
Ավելին՝ նրան դարձյա՛լ սիրելով՝
Հափըշտակվում եմ նորահայտ մեկով...
-Երբ ես հենց այսպե՛ս անկեղծանում եմ՝
Ի՛նքս էլ, ա՜խ, ի՛նքս էլ լավ հասկանալով,
Որ արդեն այսչափ անկեղծանալուց
Մինչև երջանիկ հիմարությունը
Կես քայլ է միայն...
-Հուսահատվում եմ նաև ա՜յն բանից,
Թե որքա՞ն պիտի դեռ հուսահատվեմ
Ինքըս ինձանից...
26.XII.1959թ.
Թիֆլիս
Հավանել
Պահպանել
Ուզում եմ կարդալ
Դարձիր առաջին մեկնաբանողը
Յատուկ Երաժշտություն
Էլեն Յոլչյան
Նոր երկինք Լուսնի համար
Լուսաբացից առաջ
Խաղա առցանց
