Հուսահատության պահեր

Հուսահատության պահե՞ր։

Ինչպե՜ս չէ.

Լինում են, լինո՜ւմ,

Նույնիսկ ավելի՛, քան հարկավոր է։

Հուսահատվում եմ ինքըս ինձանից.

-Երբ շատ լավ գիտեմ,

Որ պետք է ասել «այո»,

Մինչդեռ ես «ոչ» եմ բղավում...

-Երբ ես՝ խելահաս ու հասուն արդեն,

Երեխայի պես այն եմ դուրս տալիս,

Ինչ տան գաղտնիք է.

Փոքըր տան թե մեծ,-

Մի՞թե նույնը չէ...

-Երբ իմ սիրածից չհիասթափված,

Ավելին՝ նրան դարձյա՛լ սիրելով՝

Հափըշտակվում եմ նորահայտ մեկով...

-Երբ ես հենց այսպե՛ս անկեղծանում եմ՝

Ի՛նքս էլ, ա՜խ, ի՛նքս էլ լավ հասկանալով,

Որ արդեն այսչափ անկեղծանալուց

Մինչև երջանիկ հիմարությունը

Կես քայլ է միայն...

-Հուսահատվում եմ նաև ա՜յն բանից,

Թե որքա՞ն պիտի դեռ հուսահատվեմ

Ինքըս ինձանից...