Անվերնագիր 18

Հիմա ողջն ասես մի հեքիաթ լինի, այնքան է հեռու,

Հիմա ողջն ասես լինի մի ծանոթ, մի անցած երազ:

Հերանցդ տնից, որ դեմի սարի լանջին է թառում,

Իջնում ես դու ցած՝ գլխարկդ թեքած մի կողքի վրա:

Քո ափսեաձև գլխարկը դեղին միշտ թեքած մի կողմ,

Ինձ այնքան ծանոթ քո կանաչավուն զգեստը հագիդ,

Երբ անցնում էիր դպրոցի շենքի ու մեր տան կողքով,

Դու նման էիր, շա՜տ էիր նման արևածաղկի:

Չէ՛, այդ ե՜ս էի, ես էի նման արևածաղկի.

Որտեղ դու՝ այնտեղ և իմ գլուխն է ակամա հակվում,

Որտեղ որ դու ես՝ միշտ նույն գլխարկը ու շորը հագիդ,

Ինձանից անկախ, ուրիշից թաքուն՝ այնտեղ եմ թեքվում:

Շա՜տ ջուր է հոսել - անցել են արդեն տարիներ քանի:

Մեծ քաղաքների մայթերում արդեն՝ ես նույնիսկ հիմա

Երբ հանդիպում եմ քեզ նման մեկին՝ միշտ շուռ եմ գալիս,

Միշտ ետ եմ դառնում՝ արևը սիրող այն ծաղկի նման...

23.I.1947թ. 20.VII.1953թ.
Երևան Նավչալու

Հավանել

Պահպանել

Ուզում եմ կարդալ

Դարձիր առաջին մեկնաբանողը

Յատուկ Երաժշտություն

Ապրիլի 28 1963, Նյու Յորք