Հովհաննես Թումանյան

Նա նստած էր...

Նա նստած էր դաշնամուրի առաջին,
Որպես երգի մի վշտացած դիցուհի,
Եվ, նըվագի հնչյուններով տըխրագին,
Այնքան ազդու պատմում էր վիշտն յուր սրտի,

Որ թվում էր այն հիացման ժամին ինձ,
Թե արցունքն էր հոսում տըխուր աչքերից...

1893
Յատուկ Երաժշտություն
Նոր երկինք Լուսնի համար
Էլեն Յոլչյան

Նոր երկինք Լուսնի համար

Հայկական գյուղ
Հայկական գյուղ
Խաղա առցանց