Հովհաննես Հովհաննիսյան

Գարնան կարկաչուն վտակի ափին

Գարնան կարկաչուն վտակի ափին
Մոլորվա՜ծ մտքով ես նստած էի
Եվ նայում էի պղտոր ջրերին,
Պես–պես ցավերով տանջված սիրտըս լի։

Եվ փունջը ձեռիս քրքրում էի,
Ծաղիկներն մեկ-մեկ ջուրն էի ձգում,
էվ պղտոր ալիք գարնան վտակի
Միշտ հառաջ էին անդարձ գլորում...

Եվ աչքըս ջրին՝ ասում էի ես.
«Կյա՛նք, դու էլ մեկ-մեկ օրերս ինձանից
Խլում ես պղտոր այդ վտակի պես։

Ինչպես ծաղիկներն իմ փնջի միջից՝
Անհետանում են անուշ երազներ
Սի՛րտ իմ, դրախտ էիր, և դարձար ավե՜ր»:

1897
Յատուկ Երաժշտություն
Վերհիշելով
Դավիթ Բալասանյան

Վերհիշելով

Նավակներ
Նավակներ
Խաղա առցանց