Ավետիք Իսահակյան
Հարևանիս որդին մեռավ
Հարևանիս որդին մեռավ,
Քսան տարու տղա.
Նոր էր ինձնից գիրք փոխ առավ,
Առո՛ւյգ, առո՛ղջ տղա:
Բիլ գիշեր է գարնանային`
Լուսնով, բույրով օծուն.
Կռթնել եմ ես պատշգամբին`
Միտքս ցավով խոցուն:
Աչքս եմ հառել պատուհանին
Մահով մթնած խուցի.
Մոմն է վառվում լուռ սնարին,
Դալուկ, առանց բոցի:
Եվ դիտում եմ, անհագ դիտում`
Շուրջս լցված մահով.
Զարհուրանքն է հոգիս պատում
Անէության ահով:
Եվ աշխարհն է մեռել դառնում`
Ընկած սրտիս վըրա.
Եվ լուսինը – դալուկ մի մոմ`
Լուռ սնարին նրա …
1921
Վենետիկ
Հավանել
Պահպանել
Ուզում եմ կարդալ
Դարձիր առաջին մեկնաբանողը
Յատուկ Երաժշտություն
Դավիթ Բալասանյան
Վերհիշելով
Միդի, 1984 թ
Խաղա առցանց