Ավետիք Իսահակյան
Անհա'յտ, անորո'շ
Անհա'յտ, անորո'շ, անձև' տենչերով
Ձգտում է հոգիս հեռու', շատ հեռու՛.
Տխուր ու մռայլ, ինչպես մշուշ – ծով,
Խուլ հեծեծում է ափերի վրա,
Եվ ինչպես երազ - և' կա, և՛ չկա…
1897
Ալեքսանդրապոլ
Հավանել
Պահպանել
Ուզում եմ կարդալ
Դարձիր առաջին մեկնաբանողը
Յատուկ Երաժշտություն
Տիգրան Համասյան
Յասաման
Ֆիրդուսին կարդում է «Շահ-Նամե» պոեմը Շահ Մահմուդ Ղազնևիին
Խաղա առցանց
