Եվ անապատից, հեոու ծովերից

Եվ անապատից, հեոո˜ւ ծովերից
Եվ դարբասներից, թե խուլ բանտերից
Լըսում եմ անվե՛րջ, գիշեր ու ցերեկ
Ողբ ու հեծեծանք մի՛շտ, ամենուրեք.
Տեսնում եմ արցունք ժպըտի հետ հյուսված,
Հացի հետ արյուն – վի՛շտ համատարած…

Եվ ծով – արցունքներն անծայր աշխարհի
Ամեն խորշերից, ամեն սըրտերից
Կաթիլ ու կաթիլ հավաքվում, գալիս,
Թափվում են վըշտոտ, խոցված սրտիս մեջ…

1904
Թիֆլիս