Կոմիտաս

Գարուն սէրն էր՝
Դալար-օրերում շոգիացաւ սըրտիս վերայ՝
Ամպեր-ամպեր ծալ ու քաշ։

Կեանքի եռն էր՝
Ամառ-ձորերում ոգեցավ կըրծիս վերայ՝
Լուսին-լուսին հալ ու մաշ։

Աշուն-բերն էր՝
Պըտղիկն էր հոգում ծառերով՝
Սըրտիս բակին նուշիկ նուշիկ բարդելով։

Այն ձըմեռն էր՝
Ձիւնիկն իր գոգում սարերով՝
Կըրծիս տակին ուշիկ-ուշիկ զարթելով։