Կոմիտաս

Եւ ա՛յս գիշեր, քո երազում, տեսել ես որ` ես ու դու`
Երես-երես ճանաչել ենք սիրոյ ծովում իրարու․․․

Քո սուրբ սէրը սար է դառել
Դալարագեղ, երկնածրար ու բեղուն,
Գըլխիդ վերը ամպ է շարել՝
Գալարահեղ, կամարակապ ու զեղուն։

Սարի շողէն, ամպի քօղէն՝
Մենաւորի ոգին ծընել, դեգերել,
Ձեռին մի բոյս՝ կանաչ ու կոյս՝
Խորհըրդաւոր ձորէն քաղել ու բերել։

Ծաղիկ-ծաղիկ քեզ որոնել՝
Ամպի տակին՝ արեւծագին շունչ առել,
Ջըրի մօտին, կանաչ խոտին՝
Գըլխիդ վերեւ ծիրան-գօտին փունջ արել։