Արտույտին

Մարգարտաշող մըշուշն հազիվ փարատած
Ծաղիկներուն թարմ լանջքերեն գունավառ,
Արևելքեն կը հեղեղե բոց ու կայծ,
Ծիածանի անձրև կ՚իջնե լեռն ի վար,

Անդորրությունն է դեռ անեղծ գիշերվան,
Դեռ խզված չէ մեծ լըռությունը ցայգուն,
Առէջքները լուռ անուրջ մը կը հևան.
Բույնն է քաշված արդեն չղջիկը անքուն:

Ու կ՚արթաննաս ճաճանչներումեջ, արտո՛ւյտ,
Անդրաշխարհի երազներեդ արփավետ,
Զոր կը բերեմ սըփռել օդին մեջ կապույտ՝
Քու խանդավառ, սիրասարսուռ երգին հետ:

Լույսն հոգին է, և դուն հոգին ես լույսին,
Առանց քեզի եթերն համայն կ՚ըլլա լուռ.
Թռչունները անտառին մեջ կը խոսին,
Մինչ երկինքն երգիչն ես դուն քաղցրալուր:

Ու կը թըռիս, բացած թևերդ անհունին,
Դեպի վերին բարձրություներն անմատույց.
Քոզի համար ոլորտները թումբ չունին,
Եվ մառախուղն ու ամպերն են անհագույց:

Հրճվանքն ես դուն սրտին հույսով բաբախում,
Տենչանքներով արբշիռ հոգին սըլացիկ,

Որ լույսին մեջ կը թևածես օրն ի բուն
Միշտ անհատնում հեշտանքով մը երջանիկ։

Ի՜նչ ըզգլխիչ, վըսեմ տեսիլք մը անհուն,
Կը թովեն քեզ անդունդներեն անծանոթ.
Ի՜նչ հուզումներ արդյոք հոգիդ ըզգայուն
Կը լեցընեն այդ երգերով եռանդոտ...

Սըլացի՛ր միշտ, մեր երկրեն վեր բարձրացիր
Գեղեցկությանց ու սրբությանց հետազոտ.
Ազնիվ սիրտեր երբեք քեզ չեն նախանձիր.
Քու կյանքըդ լայն հորիզոնի է կարոտ:

Գուցե այդ խուլ վազքեդ հոգնած, անխըլիրտ՝
Կամ ամպերու սառ ըստվերեն հալածված
Օր մը իյնաս, ավա՜ղ, հողին վըրա բիրտ,
Թևատ, տըխուր և հիասթափ գետնամած:

Եվ սողուններն ու միջատներն երկրաքարշ
Մոտենալով անզոր մարմնույդ ուժասպառ
Ծաղրեն խոյանքդ որ մնացած է անշարժ,
Եվ խըրոխտ երգդ հատած, մարած, հոգեվար:

Ի՜նչ փույթ. դուն միշտ երկինքին մեջ ապրեցար,
Խանդոտ հոգվույդ սուրբ կոչումին նվիրված:
Մահն օրենք է, և երանի՜ քեզ հազար
Եթե կ՚ըլլաս զոհ քու սիրույդ հաղթապանծ:

1911