Եղիշե Չարենց

Առավոտ կանուխ, երբ արև չկա,
Լուռ զգում եմ ես,
Որ լուսե հոգին քնած աղջկա
Մոտի՜կ է այնպես:

Ու լսում եմ ես, լսում եմ միայն,
Երազուն տրտում:
Ժպտում է հոգիս անդորր տրտմության
Գունատ կապույտում:

Զգում է հոգիս շրթերի վրա՝
Անմարմին, դողդոջ
Կապույտ, երկնագույն համբույրը նրա
Լուսավո՜ր քրոջ: