Արմինե Մուրադյան

Ով կին,

թո՜ւյլ տուր, որ սիրեն

լայնափեշ ամառը քո ծնկների

և ծաղիկներ քաղեն

գարունից քո կանաչ,

խոր աշունիցդ բերքահավաք անեն

ու շուրթերիդ ձմեռեն

լացող հասկերը երկնքի,

հետո հորինեն մի նոր՝

սևակոտ եղանակ,

աչքերիդ խորքում ապրելու համար։

Ո՜վ կին,

քայլի՛ր շա՜տ կամաց՝ թաթերիդ վրա,

ժպտալով այս խենթ աշխարհին,

ու թե մի օր հանկարծ լացելու լինես,

դու լացի՛ր այնպես,

որ ճերմակ այտերիդ ջրափոսերում

արցունքներ լցվեն,

ուր արևն անգամ պար գա շողերով։

Ո՜վ կին,

երգի՛ր արտերում մեղեդին դանդաղ,

որ ցորենի հասկը ճաք տա քո ձայնից

և անթիվ-անհամար ծաղիկներ բացվեն,

երբ ջրես նրանց՝ քո սիրով կարմիր…

Այնքա՜ն գեղեցիկ,

գեղեցիկ ես դու՛, կին,

երբ սիրում ես հե՛նց նրան,

ով շոյում է քո հոգին՝

գիշերներում սև

և գրկում է քեզ ամեն առավոտ։

(Եղեգան փող գրական ամսաթերթ 2020/մարտ)