Չքնաղ է այստեղ, և մարդիկ չկան
Չքնաղ է այստեղ, և մարդիկ չկան,
Վայելք է՝ սուզվել բնության գրկում,
Հրաշաակերտ է պատկերը այնքան,
Որ Աստծո փառքն է իր մեջ ընգրկում։
Իր սքանչությամբ խորն է ու պարզ,
Որ քամին ծառի վարսերն է շոյում,
Իբրև մի չքնաղ իրական երազ
Նուրբ գեղգեղանքը հոգի է թովում։
Եվ հավքը կտցին մի պուտ ջուր առած
Երկինք է նայում ու փառք է տալիս,
Զույգի հետ ճախրում երկքնի մեջ բաց
Հատու սլանում ու պար է գալիս։
Ահա կածանը նեղ ու ոլորուն
Ուղեկցում է ինձ լճի զով ափին,
Որտեղ ալիքը մեղմ ու շորորուն
Շոյում է ջրին նստած կարապին։
Այս սիմֆոնիայից առնում եմ թևեր՝
Հոգով ձայնառու ու հաղորդակից
Ուր չկան մարդիկ ու չկան ձևեր՝
Հեռու բոլորից ու ամեն ինչից։