Ավետիք Իսահակյան

Սավառնում ես ցնծությամբ վառ`
Քո սիրո հետ պուրակի մեջ:

Հավերժական զգում ես քեզ
Եվ քո հուրը հավերժ անշեջ:

Սգավորներ` ծանր ու դանդաղ`
Տանում են լուռ մի սև դագաղ:

Մի օր էլ քեզ պիտի տանեն
Այսպես լըռիկ ու տրտմասուգ,

Եվ քեզ նման այս պուրակում

Պիտ հուրհրա մի անմահ զույգ…

1933
Փարիզ