Ավետիք Իսահակյան

Քայլում եմ մենակ անտառի խորքում,
Դեղին տերևը թափվում է վերաս.
Ո՛չ վիշտ եմ սգում, ո՛չ սեր եմ երգում, -
Իմ հոգում չըկա ո՛չ աստղ, ո՛չ երազ:

Եվ մըխրճվում եմ անտառում խավար,
Չեմ տենչում գտնել դարձի արահետ.
Տերևների պես ծեծվա˜ծ, հողմավա˜ր,
Գնում եմ կորչիմ տերևների հետ…

Եվ մահվան հանդեպ կանգնել եմ ահա՛,
Ձեռքով եմ անում, կանչում եմ` թո՛ղ գա…

1918
Ժընև