Ավետիք Իսահակյան

- Պարզըկա գիշե˜ր…
Աստղերն երկնքում լուռ պսպղում են,
Շողերը լուսնի դիպել են սարի
Ձյունոտ կողերին – կողերը ցոլում,
Պեծին են տալիս:

Քամին ցրտաշունչ
Թևերը փռած փնչում է, թռչում,
Երկիրը սառած ճաքում-ճաքճքում,
Ձյան հատիկներով կուրծքը քարափի
Ծեծում ու ծեծկում…

Անծա˜յր ճանապարհ…
Առա˜ջ եմ գնում – ո՞ւր, - ես չըգիտեմ,
Սառո˜ւյց ու ձմե˜ռ.
Առաջ եմ գնում անհո՛ւյս, անընկե՛ր,
Քամի ու գիշե՛ր…
- Ա˜խ, եթե հանկարծ հույսըս շողշողար, -

Նա ինձ ողջունե˜ր…

1892
Թիֆլիս