Նոր Տարու գիշերը
Գիշերվա կեսին զանգակատնից
Հնչեց նոր տարվա ժամը ցնծալից:
Անցավ հին տարին, անցել է ինչպես
Մի հավերժություն մինչև այս րոպես,
Մի հավերժություն անհուն, անսահման,
Որ չքացել է ոչընչի նըման:
Եվ բեռնավորված հույսով ու վախով`
Մեռավ հին տարին իր հետ թաղելով
Ապարանքները իմ երազանքի,
Որ շինել էի միշտ ժամանակի
Քանդվող ծովափին…
Եվ ի˜նչ կա այսօր,
Կանգնել եմ մենակ և ուղեմոլոր`
Ու միտք եմ անում – չըքացավ անդարձ
Հրճվանքը կյանքիս, և՛ վիշտը մնաց
Սրտիս հատակում, ինչպես սև մըրուր…
Կանգնել եմ հիմա անհույս և թափուր`
Աչքերըս սուզած խավար անհայտում
Գալիք օրերի, - ականջ եմ դընում
Զանգակատնից խորին գիշերին
Նոր տարվա ժամի հընչող զարկերին,
Որ ինչպես սըրի հարվածներ բեկ-բեկ
Կտրում են կյանքիս թելերը մեկ-մեկ…
1920
Ժընև