Ավետիք Իսահակյան

Կյանքըս դալար ու լալազար,
ոսկի օրերս ո՞ւր գընացին.
Իմ գարունքվա, զառ գարունքվա
վառ ծաղիկներս ո՞ւ գընացին.
Սրտիս լարերն մեկ – մեկ կըտրան,
բլբուլներըս ո՞ւր գընացին.
Երազներըս կանանչ – կարմիր,
արեգակներս ո՞ր գընացին:

Գոհար – աստղունք իմ սըրտի մեջ
շողք տըվեցին ու շո’ւտ մարան,
Հովերի հետ վարդեր գըգվող
խաս թևերըս մատաղ կոտրան.
Խորունկ սիրտըս հուր – հընոց էր,
սերս ու երգըս բոցի նըման,
Հիմի կյանքըս մութ ու ձըմեռ,
արեգակներս ո՞ւր գընացին:

Սրտի մեջն է կյանքը մարդուս,
սիրտն որ կոտրավ, կյանքն ի՞նչ պետք է.
Սերըս մարավ, աստղը սրտիս,
աստըղս մարավ, սիրտն ի՞նչ պետք է.
Ազիզ մի սիրտ սերըս կուզեր,
փուչ աշխարհը անկամորդ է.
Մանկուց ապրա ծարավ – պապակ,

1. արեգակներս ո՞ւր գընացին:

Ա˜խ, աշխարհը տուն է սըգի,
հիմքը նըրա մահի վըրա.
Մարդն հողեղեն խեղճ ճիճու է,
հողի վրա միշտ պիտ սողա.
Թե թագավոր անհաղթ լինի,
տերևի պես միշտ պիտ դողա,
Խելքը մարդուս ցավ ու ցեց է,

1. արեգակներս ո՞ւր գընացին:

Ա˜խ, սարեսար ու դարբեդար`
Դարդըս առնիմ, մենակ ման գամ,
Ու ծովեծով էս աշխարհով
շվաքի պես տըխուր ման գամ.
Ընկեր գըտնիմ, սիրտըս բանամ,
Դարդըս ասեմ, ու կուշտ մի լամ,
Ընկերներըս վա˜ղ են մեռել…

1. արեգակներս ո՞ւր գընացին:

Երթամ, մըտնիմ անապատը,
ժեռ քարերը սիրեմ, գըրկեմ,
Սև քարերին գլուխըս չոր
թեքեմ անհույս, խոր միտք անեմ.
Ու պատանքըս հետըս ման տամ,
գերեզմանըս ինքըս փորեմ,
Կյանքըս թըռավ, օրըս հասավ,

1. արեգակներս ո՞ւր գընացին:

1899
Ալեքսանդրապոլ