Ավետիք Իսահակյան

Լուսնյակ գիշերին քայլում եմ մենակ,
Նիրհել են դաշտեր, լեռներ ու ծմակ:

Լճակներն անթարթ ու բաց աչքերով
Քնել են անդորր, անհույզ, անխռով:

Առանց դարմանի այրող ցավ ու վերք
Ճակատիս գրեց մի չարաղետ ձեռք:

Դառնությունները վըրաս ծանրացան,
Մնացին վըրաս, օրեցօր շատցան:

Լուսնյակ գիշերին շրջու եմ անքուն,
Ցավերըս անգութ սիրտս են կեղեքում:

1923
Վենետիկ