Ավետիք Իսահակյան

Լեռների լանջում, ծանըր հողի տակ
Ես թաղված էի` մեռա՛ծ, մոռացվա՛ծ.
Ու վաղո՛ւց, վաղո՛ւց անհա՛յտ, լո՛ւռ, մենա՛կ
Ես նընջում էի հոգուս մեջ սուզված:
Եվ հանկարծ մի օր լսեցի հեռվից
Մարտահրավերը վեհ ազատության,
Ըմբոստ ամբոխի ձայնը մրրկալից,
Երգե˜ր մարտական, շեփո՛ր ռազմական,
Վառ դրոշակի խրոխտ ծածանում,
Զենքի շառաչյո՛ւն, ձիերի դոփյուն,
Քայլե՛ր առնական
Հողիս մոտեցան,
Եվ դողաց ահա՛,
Եվ թեթևացավ
Հողը իմ վրա.
Եվ սիրըս լըցվեց այրվող արյունով,
Ուզեցի ելնել, նժույգն ամեհի
Խըթանե՛լ, թըռնե՛լ, շառաչե՛լ զենքով,
Կըռվե՛լ ու մեռնե՛լ դաշտերում ռազմի …

1906
Կարս