Ավետիք Իսահակյան

Գարո՞ւնն է ծաղկել իմ շուրջը հիմա,
- Այդ` վառ բուրմունքն է ծով – ծով մազեչիդ.
Արև՞ն է ժպտում իմ սրտի վրա,
- Այդ` հուրհրանքն է հրաշք – աչերիդ:

Երկինքը փռվեց իմ այրվող հոգում,
Իմ սրտի բոլոր լարերը զարթնան.
Թո՛ղ ինձ, իմ արև՛, դու իմ պերճ գարո՛ւն,
Բոլոր լարերով քեզ երգեմ միա՛յն…

1910