Նիկոլ Աղբալյան, 1898թ․
... Բոլոր հոգով պիտի կենտրոնանամ այն մեծ նյութի, գործի վըա, որ անունը «Յոթ օր ապատում, յոթ գիշեր անապատում» եմ դրել, որտեղ պիտի մտցնեմ բոլոր իմ հիմարություններն ու ոչ-հիմարությունները... Շա՜տ-շատերի մոտ եմ կարդացել այդ գրվածքի կոնսպեկտն ու մշակված կտորները, ե բոլոոն էլ գովել են... Մենակ այդ պիտի գրեմ և վերջ տամ գրելուս և գոհ կլինեմ, որ մեռնիմ...
(Հեղափոխական էպոսիս թեման շա՛տ հետաքրքիր է)։
Այժմ խնդրում եմ, որ պ. Արասխանյանցին դիմեք, որ ինձ տեղ տա «Մուրճ»–ում և այս տետրիցս տպագրեցեք «Մուրճ»–ում, հենց մոտ համարներից <մեկում>: Շատ եմ ուզում «Մուրճ»–ում գոել, իբրև լուրջ օրգանում, ուստի խընդրում եմ, որ ինձ էլ* տեղ տաք։
Իմ ոտանավորները խստությամբ քննելիս բացատրեք մի քանի տողով լիրիզմի նշանակությունը, ապա անցեք ոտանավորներին։ Քննադատելիս աչքի անցրեք և՛ տետրում գրածներս... Մի փոքր երկար կանգ սաեք ժողովրդական մոտիվների վրա։ Դիտեցեք և՛ այն, որ իմ հանգերը այսպես կոչված «ճոխ» տեասկիցն են - օրինակ լիքն են այսպիսի 1 անընթ.– «մրմունջ-սրտունջ, շողա-ցողա, դողա-լողա»... Հենց ժողովրդական տարրը...
Եթե կարող եք՝ ջախջախեք իմ մեջ այս ինքնահավան - կարծիքը. <...>