Եղիշե Չարենց

Երբ ես տեսնում եմ դեմքը Ձեր
Եվ Ձեր մատները ապակի,
Եվ Ձեր դեմքին լուսե գծեր
Ինչ-որ հեռու արեգակի
Սիրտս զգում է ցավը նուրբ
Ձեր ուսերին նիրհող շալի,
Մետաքսի վիշտը անսփոփ,
Անբառ թախիծը ռոյալի,
Ու բաժակում նիրհող թեյի
Անմահ ձանձրույթը հորանջող
Ու ջահազարդ սենյակների
Մարմանդ մորմոքը մեզ տանջող։