Րաֆֆի

Արմենուհի, ազնիվ տիկին,
Քեզ մատա՛ղ լինի իմ հոգին,
Երբ ստինքեն քո մայրական
Կըծորես կաթն քո մանկեկին՝
Դու ներշնչե՜ նորա սրտում
Սեր հայրենյաց, սերն յուր ազգին:

Երբ օրորոց քո մանկեկին
Կըօրորես, ազնիվ տիկին,
Երբ աչերուն նորա պարզ-ջինջ`
Կըհրավիրես քաղցրիկ նինջ՝
Դու անուշիկ՝ այդ երգ քնքշիկ՝
Երգե՜ նորան՝ ուշիկ-ուշիկ.

Նանի՜կ, նանի՜կ, իմ աչաց լույս,
Խեղճ հայրենյաց դու միակ հույս,
Նանի՜կ և շուտ մեծացի՜ր դու,
Ընկած ազգիդ եղի՜ր ձեռնտու:
Սիրե՜ Հայաստան, սիրե՜ հայ ազգը,
Սիրե՜ դու նորա ժպիտն, արտասուքը:

Արմենուհի՜, ազնիվ տիկին,
Երբ նստած մոտ տաք օջախին,
Ընտանեկան քո շրջանում
Հեքիաթ կասես քո երեխին,
Առասպելներ պառավախոս
Մի՜ սերմանիր նորա գլխին:

Դու պատմի՜ր, տիկին, վեպը հայ ազգին,
Նորա քաջերի արությունք նախկին,
Նորա վատերի գործն ամոթալի,
Բյուր չարիքներով և արյունով լի: