Օդում ձգված, շարան, շարան․․․
Օդում ձգված, շարան շարան
Կռունկները կուգան կերթան․
Ես ո՞ւր փնտրեմ գարուն վաթան,
Ո՞ր մեկ ցավս լամ ու սգամ։
Ա՜խ, կռունկներ, խապար չունե՞ք
Իմ վաթան են, իմ քույրերեն․
Ղարիբ սրտիս բարև չունե՞ք
Իմ հարազատ սեգ լեռներեն։
Ես էլ մի օր ճամփա ընկա,
Անցա սարեր, դաշտ ու ծով․
Ղարիբ-ղուրբաթ երկիր եկա՝
Սիրտս լի ծով հույսերով։
Բայց վաթանի ցավը խեղդեց
Երազներս, հույսերս․
Ա՜խ, կռունկներ, սիրտս ավրեց,
Էլ չչորցան աչերս։
Ա՜խ, կռունկներ, հեռու կերթաք,
Ուր որ գարուն՝ դուք այնտեղ․
Ջան կռունկներ, ես ո՞ւր երթամ,
Իմ ցավը շա՜տ, վերքս անդեղ։
1906 թ․