Լեգենդը

Նա ծնվել էր այնտեղ, ուր կան լեռներ ժայռոտ,

Ուր քարափներ, կիրճեր, անտառներ կան,

Ուր ամեն քար այնպես մտերի՛մ է, ծանո՜թ,

Ամեն խութ՝ ժպտադեմ, ամեն թուփ՝ բարեկամ:

Ուր միակ թշնամին գարնան սելավն է ժանտ,

Որ սրբում էր - տանում ջրաղացը հացի,

Չթողնելով ձորում ուրիշ այլ մի նշան

Քարաշեղջից կախված նավախելից բացի:

Նա ծնվել էր այնտեղ - լեռնաշխարհում հայոց,

Ժայռաքարից կերտված մի հին տնում,

Բայց մարտնչեց, ընկավ - ընկավ իբրև հերոս

Ռուսական անափ տափաստանում:

Նույն հեղեղն էր վայրի, նույն սելավը դաժան,

Որ ուզում էր ողջը սրբել, քանդել՝

Հեռավոր Բեռլինից մինչև Կովկաս հասած,

Հեղեղ, որ ո՛չ ջրով, այլ արյամբ էր հորդել:

Նա մարտնչեց, ընկավ անափ տափաստանում,

Ուր քար չկա և ուր հողն է ավազ,

Որ այստեղ, քարաշատ, ժայռոտ Հայաստանում

Նրա ջրաղացը հայոց ցորենն աղա...

Հայոց ցորենն աղա, աղա հատի՜կ-հատի՜կ,

Առատ - ստեպների ավազի չափ,

Եվ ջրերի՛ն, ժայռի՛ն, նավախելի՛ն պատմի

Նրա կյանքի մասին... արդեն լեգենդ դարձած...