Բնանկար

Կինոկադր է կարծես. հրդեհվել է բարդին,

Արծաթին է տալիս շաղակրատող առուն,

Կալսիչն է կտկըտում, և մղեղը հարդի

Կանանց, աղջիկների թարթիչներին թառում:

Կարմիր փոխանցիկը ծածանվում է կալում,

Հսկա դեզի շուքը երկարում է այնպես,

Այդ ստվերն է կարծես շուտով սկիզբ տալու

Իրիկնային մթին: Մինչդեռ հեռվում կարծես

Զարդարվելով հազար ծփուն դրոշներով՝

Հորիզոնն է զուգում մայրամուտը շռայլ,

Իր լուսավոր ձեռքը հերթով դրոշմելով

Բարդիների, դեզի, բլուրների վրա:

Հետզհետե օրը հանդարտվում է, լռում:

Իլյիչի լամպերն են թարթում գորովանքով:

Պարզ լսվում է, թե ոնց ծիծաղում են առուն

Եվ սիրահար զույգը՝ փշատենու ներքո...