Անվերնագիր 25

Ոչի՜նչ, ոչի՛նչ չի պատահել արտասովոր.

Դու նույն աղջիկն ես հմայիչ, ես՝ նույն տղան,

Միայն՝ ժպտում են աչքերդ կարծես ցավով,

Եվ այս ճամփան էլ չի թվում այնպես խաղաղ:

Ոչի՜նչ, ոչի՛նչ չի կատարվել նկատելի.

Ո՛չ խարդավանք, ո՛չ խանդ, և ո՛չ կասկած մի կույր.

Լոկ զգում եմ ես համրախոս քո մատներից,

Որ ինձ այսօր նրանք ինչ-որ սա՜ռն են զգում.

Եվ չի փոխվել ոչինչ նաև կյանքո՛ւմ կարծես.

Ամառային նույն արևն է և նույն փոշին:

Ես զգում եմ՝ ինչ չգիտես ինքդ էլ գուցե.

-Դադարե՜լ ես ինձ սիրելուց,

Բայց... չես սիրում դեռ ուրիշին: